ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

10.

ΚΛΕΙΩ

Μέσα Νοέμβρη. Έξω έβρεχε. Οι σταγόνες χτυπούσαν με δύναμη το τζάμι του σαλονιού. Κοίταξα το ρολόι στον τοίχο. Έξι. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να νυχτώνει. Κάθισα στο σκαμπό μπροστά στο πιάνο. Η μητέρα μου βρισκόταν στην κουζίνα και μαγείρευε. Μαζί της ήταν ο Τζέιμς. Άκουγα την συνομιλία τους και ένα χαμόγελο άνθισε στα χείλη μου. Ξεκίνησα την δίωρη εξάσκηση μου στο πιάνο. Μόνο που σήμερα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού. Τα δάχτυλα μου χτυπούσαν τα λάθος πλήκτρα και ήξερα ότι αν συνέχιζα με τούτο τον ρυθμό θα εμφανιζόταν η μητέρα μου να δει τι μου συμβαίνει. Για καλή μου τύχη η εξώπορτα άνοιξε. Ο Μάικλ πέρασε στο εσωτερικό του σπιτιού φορώντας την φόρμα του και κρατώντας στο πλάι του σώματος του το σάκο με τα ρούχα της προπόνησης. Πέρασε από δίπλα μου φιλώντας με στο μέτωπο. Χώθηκε στην κουζίνα για να χαιρετήσει τη μητέρα μου και τον Τζέιμς. Άκουσα τα γέλια του μικρού και ήθελα να σταματήσω να παίζω για να βρεθώ ανάμεσα τους. Αυτή ήταν η εικόνα της τέλειας οικογένειας στο μυαλό μου.

Ο Μάικλ είχε έρθει πριν δέκα χρόνια στην Ελλάδα, όταν ήταν περίπου 19 ετών. Η μητέρα μου εκείνη την περίοδο, στα 27 της, βρισκόταν στη χειρότερη φάση της ζωής της έπειτα από το διαζύγιο που είχε πάρει με τον πατέρα μου. Εκείνος εξαφανίστηκε και εκείνη έμεινε να μεγαλώνει το αποτέλεσμα της αγάπης τους. Ένα χρόνο αργότερα γνώρισε τον Μάικλ και παρά τα 8 χρόνια ηλικιακής διαφοράς τους ερωτεύτηκαν. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η πολυσυζητημένη σχέση τους. Ο Μάικλ σχεδόν αμέσως πήρε την θέση του απόντα πατέρα μου και ανέλαβε τις υποχρεώσεις του άνδρα της οικογένειας. Πως θα μπορούσα να μην τον λατρεύω λοιπόν;

Και στην αντίπερα όχθη υπήρχε η εικονικά τέλεια οικογένεια του πατέρα μου. Η κατάξανθα γαλανομάτα μητρία μου με τα δύο κατάξανθα γαλανομάτικα δίδυμα αγοράκια της. Το σπίτι σε μια από τις πιο ακριβές γειτονιές του Παρισιού. Το πρακτορείο μοντέλων που διευθύνει. Ο μεγαλοδικηγόρος πατέρας μου. Και έπειτα όλες οι σκέψεις καταλήγουν σε εκείνη τη νύχτα. Όλες οι σκέψεις καταλήγουν στον Βίνς και αυτό είναι το χειρότερο δυνατόν που θα μπορούσε να μου συμβεί αυτή τη στιγμή. Δεν έπρεπε να σκέφτομαι τον Βινς. Θα έπρεπε να σκέφτομαι...

Όλα είχαν ξεκινήσει την πρώτη εβδομάδα του σχολείου. Ο Παύλος, εκείνο το αγόρι που υπάρχει σχεδόν σε κάθε σχολείο, το αγόρι που όλες οι κοπέλες έχουν στραμμένη την προσοχή τους πάνω του και επιζητούν τη δική του σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε. Και έπειτα με διεκδίκησε. Και εγώ; Εγώ όταν με φίλησε σε εκείνο το πάρτι δεν ένιωσα ούτε τα μισά συναισθήματα που είχαν γεννηθεί μέσα μου καθώς ο Βινς με φιλούσε. Όμως ενέδωσα. Ενέδωσα σε μια σχέση που δεν με γέμιζε μόνο και μόνο γιατί κάποιος που ήταν δημοφιλής θέλησε να γίνει μέρος της ζωής μου. Ίσως και επειδή πίστεψα ότι εκείνος θα αποτελούσε μια δίοδο διαφυγής από τον λαβύρινθο του μυαλού μου που με οδηγούσε ξανά και ξανά στον Βινς. Σε μια ιστορία που είχε τελειώσει και εγώ δεν έλεγα να το καταλάβω. Δεν έλεγα να ξεχάσω...