ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

29.

ΚΛΕΙΩ

«Και μετά;» ρώτησε ο Θέμης ένθερμα καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο «Τι έγινε μετά;»

«Μετά φάγαμε» απάντησα και κοίταξα τον Κρις απέναντι μου που μιλούσε στο τηλέφωνο με τον Βινς. Το βλέμμα του έπιασε το δικό μου καθώς το αμάξι μας μετέφερε στο αεροδρόμιο. Του χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε. Και σε μια στιγμή, σε μια απίστευτα ονειρική στιγμή χαθήκαμε στον δικό μας κόσμο αγνοώντας τις φωνές που μας μιλούσαν μέσω του τηλεφώνου.

«Κλειώ με ακούς;» διαμαρτυρήθηκε ο Θέμης.

«Ναι. Φυσικά και σε ακούω» σχολίασα γρήγορα ώστε να μην καταλάβει πως αυτό ήταν ένα αθώο, μικρό ψεματάκι...

«Ωραία. Τι κάνατε λοιπόν στην συνέχεια του ταξιδιού;» απαίτησε να μάθει.

«Καλά δεν μπορείς να περιμένεις μέχρι αύριο που θα με δεις στο σχολείο;» γκρίνιαξα αλλά εκείνος ακάθεκτος συνέχισε να ζητάει πληροφορίες σχετικές με το ταξίδι μας.

«Όχι»

«Καλά. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Ανσί. Είναι μια μεσαιωνική πόλη στους πρόποδες των Άλπεων. Διαπερνάται από ένα ποτάμι. Έχει υπέροχες γεφυρούλες. Θυμίζει λίγο την Βενετία και αυτός είναι ο λόγος που την λένε και η Βενετία των Άλπεων... Ευχαριστημένος;»

«Δεν θέλω βρε χαζή ταξιδιωτικές πληροφορίες. Θέλω να μου πεις τι κανατε...»

«Θέμη νομίζω πως αυτό είναι κάτι που... ξέρεις τώρα... είναι λίγο κάπως προσωπικό για να το περιγράψω...»

«Ε είσαι χαζή» είπε τελικά εκείνος «αλλά σε αγαπώ. Τα λέμε αύριο στο σχολείο. Φιλούμπες!» χασκογέλασα καθώς του έστειλα πίσω την αγάπη και τα φιλιά μου και έπειτα εστίασα όλη μου την προσοχή στον Κρις που ακόμη μιλούσε με τον Βινς στο τηλέφωνο αναφέροντας του ότι αυτό που του ζητούσε ο φίλος του δεν μπορούσε να συμβεί σύντομα. Τον κοίταξα αναστατωμένη. Εκείνος όμως μόλις απενεργοποίησε την κλήση με καθησύχασε λέγοντας μου απλά πως όλα ήταν μια χαρά. Τον πίστεψα. Ίσως γιατί πίστευα εκείνη την περίοδο πως κανένα εμπόδιο δεν θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία μας. Κανείς και τίποτα. Λάθος για ακόμη μια φορά...

Φτάσαμε στην Αθήνα τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο Κρις σχεδόν με κουβάλησε κοιμισμένη καθώς ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Με ακούμπησε απαλά στο κρεβάτι του και ξάπλωσε δίπλα μου. Κοιμηθήκαμε αγκαλιά το υπόλοιπο βράδυ. Το τελευταίο βράδυ που μπορέσαμε να το κάνουμε. Και η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία μου με τον Κρις ήταν πως αργότερα προσπαθούσα να θυμηθώ τις τελευταίες στιγμές που περάσαμε μαζί, χωρίς προβλήματα, χωρίς σκοτούρες, χωρίς εμπόδια... αγκαλιά, γνωρίζοντας πως ο ένας ήταν το ιδανικό ταίρι για τον άλλον. Όσο και αν προσπαθούσα όμως δεν μπορούσα να τις επαναφέρω στην μνήμη μου. Και αυτό γέμιζε δάκρυα τα μάτια μου. Αυτό γέμιζε θλίψη την καρδιά μου. Γιατί θυμόμουν το ταξίδι αυτό αλλά δεν θυμόμουν τις τελευταίες πολύτιμες στιγμές μας...