ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

17.

ΚΡΙΣ

«Σε τέσσερις ώρες θα είσαι εκεί...» άκουσα τον Βινς να λέει. Οι σκέψεις μου κινούνταν σε τρελούς ρυθμούς χωρίς να γνωρίζω πραγματικά τι ήθελα να κάνω. Σηκώθηκα γρήγορα από τον καναπέ και πήρα το χαρτί που είχε ακουμπήσει ο φίλος μου μπροστά μου, στο τραπεζάκι που μας χώριζε. Εκείνος σηκώθηκε ακολουθώντας με. Μπήκα στο γκαράζ και πήρα τα κλειδιά R8. Άνοιξα την πόρτα του οδηγού και πέρασα στο εσωτερικό. Ο Βινς έκανε το ίδιο. Γύρισα και τον κοίταξα.

«Θα πάω μόνος μου» είπα τελικά και εκείνος δεν αντιστάθηκε. Βγήκε από το αμάξι και στάθηκε δίπλα σε αυτό βλέποντας με να φεύγω.

4 ώρες λοιπόν μέσα στο αμάξι ακούγοντας μουσική και μένοντας ολομόναχος με τις σκέψεις μου που έμοιαζαν να έχουν χτίσει έναν λαβύρινθο στο μυαλό μου. Ειδικά από τη στιγμή που επέστρεψα με το γκρουπ από την Νέα Υόρκη. Και η αγωνία εκείνης της πρώτης συνάντησης. Θα με αναγνώριζε; Θα ήθελε να με γνωρίσει; Θα ήθελε να με συναντήσει; Γιατί με άφησε; Σκέψεις δίχως απάντηση. Φόβος που πήγαζε από όλα εκείνα τα χρόνια που μεγάλωσα χωρίς εκείνη. Άραγε πως θα ήταν; Είχα κληρονομήσει κάποιο στοιχείο της;

Ήταν ακόμη μέρα όταν έφτασα στο Las Vegas. Έκλεισα μια σουίτα στο Belagio και αποφάσισα να περάσω εκείνο το βράδυ πίνοντας και παίζοντας στο καζίνο ώστε να πάρω το απαραίτητο θάρρος για την επερχόμενη συνάντηση της επόμενης μέρας. Είχε έρθει η ώρα να γνωρίσω την βιολογική μου μητέρα...

Ο ήλιος είχε κάνει ώρα την εμφάνιση του. Εγώ; Δεν κατάφερα να κοιμηθώ περισσότερες από δύο ώρες. Σηκώθηκα νωρίς εγκαταλείποντας την προσπάθεια να κλείσω τα μάτια μου και επισκέφθηκα το γυμναστήριο που παρείχε το ξενοδοχείο. Ιδρωμένος και κάπως λιγότερο αγχωμένος έκανα ένα χαλαρό ντουζ και φόρεσα τα ρούχα που είχα επιλέξει για εκείνη την ημέρα. Βγήκα από το ξενοδοχείο και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο μου οδηγώντας προς το μέρος όπου γνώριζα ότι θα βρίσκεται. Πάρκαρα το αμάξι έξω από το μικρό, επαρχιακό εστιατόριο και βγήκα έντρομος έξω. Κοίταξα από το πεζοδρόμιο δια μέσου της τεράστιας τζαμαρίας τους ανθρώπους που δούλευαν στο εσωτερικό του μαγαζιού. Εστίασα την προσοχή μου στη γυναίκα με τα καστανά μαλλιά που ταίριαζε στην ηλικία της μητέρας μου. Στην συνέχεια πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα. Ο ήχος από ένα καμπανάκι που βρισκόταν πάνω από την πόρτα έφτασε στα αυτιά μου κάνοντας τους μερικούς από τους πελάτες του μαγαζιού να με κοιτάξουν. Για καλή μου τύχη κανείς από εκείνους δεν άκουγε την μουσική που αντιπροσώπευα και έτσι δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τον σούπερ σταρ που βρισκόταν ανάμεσα τους. Περπάτησα στον χώρο προσπαθώντας να κάνω την καρδιά μου να σιωπήσει μέχρι που διάλεξα ένα απομακρυσμένο τραπέζι. Κάθισα και προσποιήθηκα ότι διάβαζα τον κατάλογο μπροστά μου.