ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

49.

ΚΛΕΙΩ

«Χρόνια Πολλά» ψιθύρισα στο αυτί του Κρις όσο πιο γλυκά μπορούσα. Στεκόμουν όρθια από πάνω του ώρα πολύ χωρίς εκείνος να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου. Είχα επαναλάβει εκείνες τις δύο λέξεις αρκετές φορές. Εκείνος δεν έδειχνε να σαλεύει ως ανταπόκριση στα λόγια μου. Πλησίασα τα χείλη μου στο λοβό του και μίλησα ξανά. Εκείνος δίχως να ανοίξει τα μάτια με μια κίνηση με τράβηξε από πάνω του και με έριξε στο κρεβάτι δίπλα του. Το σώμα του πίεσε το δικό μου και τα γκρίζα μάτια του κάρφωσαν τα δικά μου. Τα μάγουλα του ήταν κόκκινα από τον ύπνο και τα μαλλιά του ανακατεμένα.

«Πόση ώρα προσποιείσαι πως κοιμάσαι;» τον έσπρωξα προς τα πίσω δήθεν νευριασμένη και βρέθηκα από πάνω του.

«Μμμ» έκανε εκείνος σκεπτικός «κάμποση» σήκωσε το κεφάλι του αρπάζοντας με τα χείλη του τα δικά μου. Τα χέρια του τύλιξαν με μιας το σώμα μου σηκώνοντας ταχύτατα την μαύρη φαρδιά μπλούζα με την επωνυμία του συγκροτήματος του. Η μπλούζα βρέθηκε κουλουριασμένη στο πάτωμα συνοδευόμενη από την αλλαγή στον ρυθμό της αναπνοής μου με κάθε κίνηση του σώματος του έναντι στο γυμνό πλέον κορμί μου.

«Θέλεις το δώρο σου τώρα ή μετά;» ψιθύρισα στο αυτί του εναποθέτοντας ένα απαλό φιλί στο λαιμό του. Η μυρωδιά του σώματος του κατέκλυσε κάθε πόρο της ύπαρξης μου απελευθερώνοντας ένα ρίγος.

«Τώρα παρακαλώ» ζήτησε εκείνος. Κουνήθηκα ώστε να σηκωθώ όρθια. Τα χέρια του όμως με κράτησαν καθηλωμένη στο ίδιο σημείο.

«Σε αυτή την περίπτωση άφησε το για αργότερα. Ότι θέλω το έχω ακριβώς εδώ...» είπε και με φίλησε ξανά. Χαμογέλασα πάνω στα χείλη του περνώντας τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά του και κολλώντας το σώμα μου ακόμη περισσότερο στο δικό του, αν αυτό ήταν δυνατόν. Και για μια μονάχα στιγμή η σκέψη μου πέταξε σε ένα απίθανο πλέον μέλλον χωρίς εκείνον. Όταν το φιλί μας σταμάτησε τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Αυτό λοιπόν ήταν ευτυχία; Ένα ζευγάρι γκρίζα μάτια και ένας άνθρωπος που δίνει λόγο και αιτία στην ύπαρξη σου; Αυτό σημαίνει να νιώθεις ολόκληρος; Αν ναι τότε δεν θα το άλλαζα ποτέ. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να το αφήσει να γλιστρήσει από τα χέρια του όπως είχε κάνει στο παρελθόν...

«Εεεε παιδιά» ακούστηκε δειλά η φωνή του Πάμπλο και γυρίσαμε νευριασμένοι και οι δύο για να κοιτάξουμε τον φίλο του Κρις που είχε παραβιάσει ανεπιστρεπτί μια ιδιωτική στιγμή.