ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

23.

ΚΛΕΙΩ

«Καλησπέρα σας» ακούστηκε η φωνή του Κρις καθώς το συγκρότημα εμφανίστηκε στην σκηνή. Με το πλαϊνό του ματιού μου κοίταξα τον Θέμη δίπλα μου χωρίς να μπορώ να πιστέψω πως κατάφερε να με πείσει να βρεθούμε στο μοναδικό μέρος που δεν θα ήθελα να είμαι. Ο Κρις στεκόταν στην σκηνή σαν αληθινός σταρ μιλώντας σε ένα μικρόφωνο και κοιτάζοντας το πλήθος από κάτω του που ούρλιαζε σαν τρελό. Ανάμεσα τους και εγώ, να τον κοιτάζω μαγεμένη για ακόμη μια φορά. Ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει και τα μάτια μου να παλεύουν μεταξύ της μορφής εκείνου και των δακρύων που ήθελαν να βρουν τον δρόμο τους προς την επιφάνεια του προσώπου μου. Ήθελα να ουρλιάξω. Ήθελα να τρέξω στην σκηνή. Ήθελα. Δεν ήξερα τι ήθελα. Μετά από τόσο καιρό είχα επιτέλους μπροστά μου τον άνδρα που φαντασιωνόμουν έπειτα από την μαγική νύχτα που περάσαμε και όμως δεν μπορούσα να τον αγγίξω. Το πιο πιθανό ήταν πως δεν θυμόταν καν εκείνη την παράξενη Ελληνίδα που είχε γνωρίσει εκείνο το καλοκαιριάτικο απόγευμα στο Παρίσι.

«Πριν ξεκινήσουμε την συναυλία θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για την παρουσία σας εδώ και να σας αναφέρω το λόγο που πραγματοποιείται αυτή η συναυλία. Είναι εξαιτίας μιας κοπέλας που με μάγεψε. Είναι εξαιτίας μιας κοπέλας που γνώρισα πριν από 8 μήνες στο Παρίσι και έπειτα εξαφανίστηκε σαν τον καπνό από κοντά μου. Πριν προλάβω να μάθω καν το επίθετο της. Έτσι όπου και αν έψαξα. Ότι και αν έκανα έπεφτα πάντα σε έναν τοίχο. Πριν έναν μήνα όμως βρήκα αυτό» από την τσέπη του σκισμένου τζιν που φορούσε έβγαλε ένα χαρτί. Το γράμμα μου; Αναρωτήθηκα δίχως να μπορώ να πιστέψω όλα όσα άκουγα εκεί πάνω.

«Και έτσι ήρθα στην όμορφη χώρα της για να την βρω. Ελπίζω να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πλήθος αυτή τη στιγμή για να μπορέσει να ακούσει το τραγούδι που έγραψα για εκείνη. Για να μπορέσει να χαρεί την συναυλία που είναι αφιερωμένη σε αυτήν...» η μουσική ξεκίνησε καθώς ο Θέμης πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου.

«Λίγο ροκ. Λίγο ποπ και πολύ Κρις» φώναξε ο Θέμης δίπλα μου προσπαθώντας να με κάνει να τον κοιτάξω, όμως δεν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα να πάρω το βλέμμα μου από τον Κρις. Ρουφούσα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε την εικόνα του από φόβο μήπως χαθεί ξανά.

«Λοιπόν;» συνέχισε να αναζητάει ο Θέμης την προσοχή μου «είχα δίκιο; Δεν γινόταν να το χάσουμε αυτό... Έναν τόσο ερωτευμένο άνδρα... πάνω στην σκηνή... να ψάχνει την κολλητή μου»