ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

28.

ΚΛΕΙΩ

Πήρα την κούπα με την ζεστή σοκολάτα στα χέρια μου και κοίταξα τον Κρις. Ο χώρος του τζετ όπου βρισκόμασταν ήταν ζεστός και ο αεροσυνοδός που εργαζόταν σε αυτό ευγενέστατος. Ο Κρις κάθε φορά που προσπαθούσα να εκμαιεύσω κάποια πληροφορία για την μεγάλη έκπληξη που ετοίμαζε χαμογελούσε και έστρεφε το βλέμμα του προς το μικρό παραθυράκι του αεροπλάνου που βρισκόταν στο πλάι του. Η αλήθεια ήταν ότι όσο και αν πάλευα να μάθω που πηγαίναμε το παιχνίδι του Κρις το έβρισκα κάτι περισσότερο από συναρπαστικό και η ανυπομονησία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως όσο περνούσε η ώρα δεν θα κατέληγα εκνευρισμένη μαζί του που δεν μου έκανε την χάρη να μου αποκαλύψει αυτό που του ζητούσα.

Είχαν περάσει λοιπόν γύρω στις 3 ώρες όταν τα φώτα της πόλης, στην οποία θα προσγειωνόμασταν έκαναν την εμφάνιση τους. Λίγα λεπτά αργότερα τον κοίταξα ενθουσιασμένη αφού δεν άργησα να καταλάβω που βρισκόμασταν.

«Παρίσι» φώναξα και εκείνος γέλασε πλατιά. Κοίταξα ξανά έξω από το αεροπλάνο, στην πόλη από κάτω μας και τον πύργο του Άιφελ που φαινόταν σαν μια μικρή φωτισμένη κουκίδα.

«Θεώρησα ότι ακόμη μια νύχτα στο Παρίσι θα ήταν ιδανική για το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού...» απάντησε και όταν έστρεψα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω εκείνος με κοίταζε ήδη.

«Περίμενε... εννοείς ότι δεν θα μείνουμε όλες τις μέρες στο Παρίσι;» ρώτησα τώρα με έναν πηγαίο ενθουσιασμό που γρήγορα μετατρεπόταν σε περιέργεια.

«Κάτι τέτοιο» είπε προσπαθώντας να μην χαλάσει την έκπληξη που μου είχε ετοιμάσει.

«Είσαι όντως ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Έτσι;» είπα με μια δόση ειρωνείας αναμεμειγμένη με λατρεία και θαυμασμό. Και φόβο. Μην ξεχνάμε τον φόβο που αν και είχε κρυφτεί για την ώρα γνώριζα πως παρέμενε μέρος των συναισθημάτων μου.

Το ξενοδοχείο όπου βρισκόταν η σουίτα που είχε κλείσει ο Κρις βρισκόταν σε έναν από τους πιο ακριβούς δρόμους του Παρισιού, κοντά στο σπίτι του πατέρα μου και της μητριάς μου. Έδιωξα από την σκέψη μου την μεγάλη δυσλειτουργική οικογένεια μου και την επικέντρωσα στη θέα έξω από το παράθυρο. Κτίσματα παλιά, βγαλμένα από μια άλλη εποχή, όπου το Παρίσι είχε αναπτυχθεί σε κέντρο των γραμμάτων και των καλλιτεχνών. Ο πύργος του Άιφελ υπέρλαμπρος όπως πάντα φαινόταν σε μικρή απόσταση από το σημείο όπου βρισκόμασταν. Άνοιξα το παράθυρο και βγήκα στο μικρό μπαλκονάκι που υπήρχε. Ο Κρις κάλυψε τα βήματα που μας χώριζαν και στάθηκε από πίσω μου. Τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο μου κοιτάζοντας προς τον πύργο του Άιφελ. Παρά την ανοιξιάτικη ψύχρα που σε υποχρέωνε να είσαι ντυμένος αρκετά καλά η ζεστασιά του σώματος του Κρις με κρατούσε ζεστή. Έτσι λοιπόν δεν μπορούσα να υπολογίσω πόση ώρα μείναμε σε εκείνο το μπαλκονάκι. Ούτε πόσα λεπτά πέρασαν αφού μπήκαμε ξανά μέσα στο δωμάτιο...