ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

1.

ΚΛΕΙΩ

Κοίταξα το ρολόι που βρισκόταν στον τοίχο απέναντι μου. 7 το απόγευμα. Είχαν απομείνει λιγότερες από 24 ώρες για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ο Ιούλιος βρισκόταν σχεδόν στο τέλος του και η παραμονή μου στο Παρίσι με τον πατέρα μου και την καινούρια του οικογένεια είχε σταθεί αντάξια των προσδοκιών μου. Ήταν μια τεράστια αποτυχία ενισχύοντας την άποψη μου ότι το χάσμα μεταξύ εκείνου και εμένα ήταν πλέον αγεφύρωτο. Ειδικά από την στιγμή που αποφάσισε να αφήσει την μητέρα μου και εμένα κάπου στο παρελθόν του. Θεωρούσα αδιανόητο το γεγονός ότι τώρα, έπειτα από τόσο καιρό ξεκίνησε να θέλει κάποια σχέση μαζί μου και είχα δίκιο. Όλα ήταν απλώς μια προσπάθεια να δημιουργήσει την εικόνα μιας τέλειας οικογένειας. Και όφειλα να παραδεχτώ ότι η καινούρια του γυναίκα και οι δύο γιοι της πλησίαζαν την τελειότητα. Όπως και το τεράστιο διαμέρισμα του σε μια από τις πιο ακριβές γειτονιές του Παρισιού, με θέα φυσικά τον φημισμένο πύργο του Άιφελ. Όλα θα μπορούσαν να μοιάζουν με παραμύθι αν η εικόνα εκείνου τη στιγμή που έφευγε από το μικρό διαμερισματάκι που νοίκιαζαν τότε με τη μητέρα μου στο Κουκάκι δεν τρύπωνε ξανά και ξανά στις σκέψεις μου. Αν κάθε φορά που τον έβλεπα δεν εμφανιζόταν η λέξη προδοσία μπροστά μου. Αναστέναξα εκνευρισμένη και σηκώθηκα από την αναπαυτική πολυθρόνα που βρισκόταν στο δωμάτιο μου, διότι η μητρία μου είχε ετοιμάσει φυσικά ένα δωμάτιο ειδικά διαμορφωμένο για εμένα. Ειρωνεία έτσι; Είχα βρεθεί σε ένα μέρος βγαλμένο από παραμύθι και ένιωθα ότι είχα περάσει 29 μέρες στην κόλαση...

Άρπαξα την τσάντα μου και το κινητό μου που ήταν πεταμένο στο κρεβάτι και βγήκα από το δωμάτιο μου. Οι δύο ξανθοί επτάχρονοι δίδυμοι γιοι της Έλοντι, έπαιζαν στο σαλόνι. Εκείνη ετοίμαζε μια από τις υπερεκτιμημένες συνταγές της στην κουζίνα και ο πατέρας μου καθόταν στο μπαλκόνι μιλώντας στο τηλέφωνο ίσως για κάποια δικηγορική του υπόθεση. Διότι αυτός ήταν ο πατέρας μου. Νούμερο ένα ποινικός δικηγόρος στη Γαλλία. Με δική του εταιρεία που έναν λογαριασμό στην τράπεζα που ίσως ξεπερνούσε κατά πολύ τα λογικά πλαίσια. Και από την άλλη η Έλοντι είχε δική της εταιρεία μοντέλων, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

«Σε μισή ώρα το φαγητό θα είναι έτοιμο» με ενημέρωσε. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά ενημερώνοντας την ότι θα έβγαινα μια σύντομη βόλτα. Εκείνη χαμογέλασε προσποιητά και πολύ σύντομα βρέθηκα στους δρόμους του Παρισιού μακριά από όλο εκείνο το θέατρο του παραλόγου.