ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

3.

ΚΛΕΙΩ

«Κοίταξε... είμαστε δύο άνθρωποι στην πιο όμορφη πόλη του πλανήτη. Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα και δεν θα ήθελα να την περάσω μόνος μου. Μπορείς να το δεις σαν γνωριμία με άλλους πολιτισμούς. Και ορκίζομαι ότι δεν θα σου την πέσω ούτε μια φορά....» τον κοίταξα σκεπτόμενη τα λεγόμενα του και παρόλο που γνώριζα ότι όλα όσα είπε δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μαλακίες που είχε σκαρφιστεί ακριβώς εκείνη τη στιγμή για να με πείσει, είχε καταφέρει να με ρίξει στην παγίδα.

«Εντάξει» είπα και τράβηξα το χέρι μου από το δικό του αφού δεν υπήρχε λόγος να με κρατάει ακόμη «αλλά με την παραμικρή κίνηση που θα κάνεις θα εξαφανιστώ» κούνησα το δάχτυλο μου μπροστά στο πρόσωπο του καθώς εκείνος χαμογελούσε.

«Βινς» είπε και έτεινε το χέρι του προς το μέρος μου.

«Κλειώ» απάντησα και του χαμογέλασα.

Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να περπατάμε στους δρόμους του Παρισιού βλέποντας τα αξιοθέατα και μιλώντας ο καθένας για την ζωή του. Η ομιλία μαζί του έβγαινε αβίαστα και σύντομα έπιασα τον εαυτό μου να το απολαμβάνει.

«Λοιπόν τι κάνει μια τόσο όμορφη κοπέλα όσο εσύ στο Παρίσι; Σπουδάζεις; Είσαι από εδώ;» για μερικά λεπτά σκέφτηκα να το πω ψέματα. Θα μπορούσα άνετα να υποδυθώ μια τουρίστρια που απλώς είχε έρθει σε μια από τις πιο μαγευτικές πόλεις της Ευρώπης για να εμπνευστεί και να ζωγραφίσει. Άλλωστε το Παρίσι ήταν πόλος έλξης για πληθώρα καλλιτεχνών. Για κάποιο λόγο όμως αποφάσισα πως μπορούσα να μοιραστώ μαζί του λεπτομέρειες της πραγματικής μου ζωής. Ή τουλάχιστον τις περισσότερες.

«Ήρθα να επισκεφτώ τον μπαμπά μου που ζει μόνιμα στο Παρίσι. Η μητέρα μου έχει ξαναπαντρευτεί στην Ελλάδα και ζω μόνιμα μαζί της εκεί. Σπουδάζω στην σχολή καλών τεχνών της Αθήνας...» εντάξει δεν είπα ποτέ ότι θα μοιραζόμουν μαζί του όλη την αλήθεια. Όπως ότι η μητέρα μου ήταν μια από τους πιο λαμπρούς συνθέτες κλασσικής μουσικής του αιώνα μας. Και φυσικά δεν θα ανέφερα ότι ο πατριός μου ήταν Αφροαμερικανός, μεγαλωμένος στο Μπρονξ και έπαιζε μπάσκετ στην μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Και φυσικά θα απέκρυπτα το γεγονός ότι ήμουν μόλις 17 και πήγαινα ακόμη σχολείο...

«Ώστε είσαι μια επαγγελματίας καλλιτέχνης...» φάνηκε εντυπωσιασμένος.

«Όχι ακόμη» ψέλλισα και νομίζω ότι είχα κοκκινίσει έως τις ρίζες των μαλλιών μου.