ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

7.

ΚΛΕΙΩ

«Λοιπόν; Πως ήταν η πόλη του έρωτα;» με ρώτησε ο κολλητός μου. Τα καστανά μπουκλάκια του έπεφταν άτακτα στο πρόσωπο του και η σταρένια επιδερμίδα του ήταν συγκλονιστικά υπέροχη σε συνδυασμό με τα μελί μάτια του.

«Ξέρεις τώρα» του είπα κοιτάζοντας την Ακρόπολη από την ταράτσα του σπιτιού του «ο πατέρας μου απών. Η καινούρια μου μητριά κλασσική Γαλλίδα. Δειπνούσαμε σε εστιατόρια που δεν χόρταινες με τις μερίδες για κανένα λόγο. Τα καινούρια μου αδερφάκια δεν σήκωναν το κεφάλι τους από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τους. Αυτά...»

«Αχ σε ζηλεύω...» ψέλλισε εκείνος και τσουγκρίσαμε με τα κοκτέιλ που είχαμε ετοιμάσει.

Με τον Θέμη είχαμε γνωριστεί την πρώτη μέρα της πρώτης γυμνασίου στο σχολείο. Ήμασταν και οι δύο τόσο τρομαγμένοι που γίναμε αμέσως φίλοι. Πράγμα που μας κράτησε ζωντανούς τα υπόλοιπα πέντε χρόνια στη ζούγκλα που λέγεται σχολείο. Και οι δύο ξεχωρίζαμε για το ποιοι ήμασταν. Πολλοί άλλωστε ήταν εκείνοι που έσπευδαν να κοροϊδέψουν είτε εμένα για την οικογένεια μου και κυρίως τον πατριό μου και το διαφορετικό χρώμα του σε σχέση με τους υπόλοιπους είτε τον Θέμη για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Αν και ποτέ δεν είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα σε κανέναν τους. Έτσι σκληραγωγηθήκαμε έχοντας ο ένας τον άλλον στο πλάι του.

«Να μη με ζηλεύεις. Έχεις μια οικογένεια που σε υποστηρίζει πάντα και είναι δίπλα σου. Εγώ θα έπρεπε να σε ζηλεύω...»

«Μπορώ να τους ζητήσω να σε υιοθετήσουν, αν και νομίζω ότι δεν θα μπορούσες να αποχωριστείς ούτε λεπτό την αλλοπρόσαλλη μάνα σου ή τον πατριό σου που σου έχει τρελή αδυναμία. Περισσότερο και από τον Τζέιμς, που είναι βιολογικό του παιδί...»

«Ναι το ξέρω... απλώς...»

«Απλώς θα ήθελες να έχεις μια φυσιολογική σχέση με τον πατέρα σου... Daddy issues...» είπε εκείνος και ήπιε ακόμη μια γουλιά από το ποτό του. Ακολούθησα το παράδειγμα του σκεπτόμενη τον τρόπο, με τον οποίο θα έπρεπε να τον ενημερώσω για τον Βινς. Δεν μπορούσα να κρύψω εκείνο το περιστατικό από τον κολλητό μου. Μπορούσα; Ίσως, σκέφτηκα, αύριο φεύγεις διακοπές με τη μητέρα σου και τον πατριό σου, θα τον ξεχάσεις, υποσχέθηκα. Άρα δεν θα χρειαστεί να μάθει ποτέ ο Θέμης πόσο τσούλα είσαι...

«Τι μου κρύβεις Κλειώ;» ρώτησε εκείνος χωρίς να με κοιτάει.

«Εμμμ» ψέλλισα.