Hayallerin Ötesinde ✨#Tamamlandı#

7. Bölüm Hayat Kafe

Yeni bölümle tekrardan karşınızdayım arkadaşlar

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum canlar

Keyifli okumalar

Sırtımın duvarla bulusması üzerine acıyla yüzümü buruşturdum. Tam o anda nefesimin kesilmesi ise tamamen beklemediğim bir şeydi.

*****

Boğazıma eliyle yaptığı baskı nefes almamı önlerken zar zor konuşabildim.

"Bı-rak be- ni."

Boğazımı daha da sıkarken bu sefer o konuşmaya başladı.

"Özür dileyeceksin. Hemde herkesin içinde."

Haksız olmasına karşın ben mi özür dileyecektim?

"As-la"

Onu daha da sinirlendirdiğimde sanki mümkünmüşçesine boğazımı daha da fazla sıktı. Ellerim onun ellerini itmeye çalışırken artık nefes alamadığım için güçsüzleştiler. Tam pes ettiğimde o da sıkmayı bıraktı.

Bırakır bırakmaz kendimi yerde buldum ve öksürerek nefes almaya çalıştım.

Rüzgarın sinirle söylediği şeyleri bile duyamıyordum. Derken birisi geldi ve onunla konuşmaya başladı.
Sese ve kişiye odaklanmaya çalıştığımda Selim'i gördüm.

"Abi ne yaptın?"

"Sen karışma Selim. Bir dersi haketmişti artık."

"Bir hata yaptı diye kizi ölümle burun buruna getirmeyi mi düşündün? Görmüyor musun kız ne halde?"

"Umrumda değil. Dikkat çekmek için yapıyor. Ama bu burada kalmayacak."

Sonraları konuştuklarını duymamaya başladım. Sesler ve görüntü iyice boğuklaştı. Nefes alıp vermem iyice güçleşti. Ve daha fazla dayanamayıp gözlerimi karanlığa teslim ettim.

***

Gözlerimi açtığımda nerede olduğumu sayıklamadım. Koluma takılmış olan serum, elime sarılı olan sargı bezi ve monitör ,kalp atışlarını gösteren cihaz, hastanede olduğumu haykırıyordu zaten.

"Sonunda uyanabildin."

Sesin geldiği tarafa baktığımda Selim'i gördüm.

"Arkadaşlarına haber vermedim endişelenmesinler diye. Yalnız da bırakmak istemedim."

"Endişelenmesinler diye mi Rüzgarı şikayet etmesinler diye mi?"

"Tamam her ikiside diyelim. Neyse sen bekle burada ben çıkış işlemlerini halledeceğim."

Hemşire gelip kolumdaki serumu çıkardıktan hemen sonra Selim geldi ve artık çıkabileceğimizi söyledi.

Yavaş adımlarla hastanenin çıkışına doğru ilerlerken Selim destek amaçlı koluma girmeye çalıştı. Ama bunu müsaade etmeyip kolundan çıktım.

"Sadece yardım etmek istemiştim. Art niyet aramasan olmaz mı?"

Ona ters bir bakış atıp ilerlemeye devam ettim.
Tam taksi çağıracağım sırada kolumu tuttu ve bir arabaya bindirdi. Galiba kendi arabasıydı. Bu davranışı ne kadar sinirimi bozsa da halsiz olduğum için bir şey söylemedim.

Yaklaşık yirmi beş dakikalık sessiz bir yolculuğun ardından bir kafenin önünde durduğumuzda açıklama beklermişçesine Selim'e  baktım.

"Aç olabileceğini düşündüm."

"Yanlış düşünmüşsün."

Omuz silkip arabanın kapısını açtı ve indi. Daha sonra benim tarafıma gelip kapımı açtı.