THE IMMORTAL ✓

EPILOGUE

Eto na... Nasa wakas na tayo ng isatorya....

Salamat sa pagsama ninyo sa magulong buhay ng ating bida. Tunay ngang kahit na silent reader kayo mga bhebs nanjan pari  kayo. Love you! Sama sama nalang tayo sa book 2 ng THE IMMORTAL.

Happy 6.38K reads mga bhe! Support nyo din yung other stories ko... Thanks a lot!

EPILOGUE

3RD PERSON

Natigil ang labanan ng sakupin ng liwanag at dilim ang buong kapaligiran ng Lilamila Mcrenon. Lahat ng nilalang ng lugar na iyon ma pa immortal man o mortal na naligaw sa loob ng Lilamila Mcrenon na may masasamang adhikain at puso'y hinatulan na ni Hellfrina gamit ang kapangyarihang taglay ni Misaki.

Hindi na nakagawa pa ng pangala ang mga kakampi ni Misaki. Matapos ang liwanag at dilim na bumalot sa buong Lilamila Macrenon ay nabalutan ito na nagkakapalang hamog. Miyasaki blurt out her twin's name but no responds. Hindi naman alam ni Miyasaki na ang kakambal nya ang sugo ng dyosa at hindi rin nya alam na ang kakambal ang itinakda ng tadhana upang iligtas sila sa tiyak na kapahamakan.

"MISAKI!!!" sigaw nito. Nakaramdam sya ng presensya sa kanyang likoran kaya't humarap sya rito at doon nya nakita ang kanyang hinahanap. Mabilis nyang tinakbo ang pagitan nila at niyakap ang kanyang kakambal ng sobrang higpit.

"M-Misaki..." bangit nito sa pangalan ng kakambal. Hinaplos lamang ni Misaki ang likoran ng kanyang kakambal.

"A-Are... you o-okay? A-Ate?" natigilan si Miyasaki sa sinabi ng kakambal at lalo pang umiyak. Ni minsan ay hindi tinawag ni Misaki ang kakambal nya na "Ate" o ang kanilang panganay na kapatid na "Kuya" kung wala itong kailangan. Humiwalay naman si Miyasaki sa pagkakayakap sa kanyang kakambal at nakita nya ang mga ngiting minsan nya lang makita sa mukha ng kakambal. Ang ngiti nito na nakakahawa at iisa lang ang ibig sabihin nito.

"B-Bakit mo ako ti-tinatawag na A-Ate?" umiiyak na tanong ni Miyasaki habang hinahaplos ang buhok ng kakambal. Gusto nyang malaman at marinig sa kakambal ang rason kung bakit sya tinawag na ate.

"Lagi kang magiingat... kayo ni Kuya ..." mas lalo lang umiyak si Miyasaki sa sinambit ng kakambal.

Sa pagsikat ng araw ay sya ring paunti unting pagkawala ng makapal na hamog. Nakita sila ng kanilang ama't iba pang mga kasamahan. Tumakbo papalapit ang kanilang ama upang yakapin sila ng mahigpit na mahigpit.

"An-Ang mga prinsesa ko..." umiiyak na sambit ng Alpha King. Lumuluhang yumakap si Miyasaki at nakangiti lamang ng pagkatamis tamis ang kanyang bunsong anak. Nahawa narin ang Alpha King sa pagngiti ng anak dahil ang mga mata nio'y wari mo'y kumikislap habang nakangiti.

"Ang bunso ko!" umalis naman sa pagkakayap si Miyasaki at hinayaan ang amang makalapit sa kakambal. Niyakap ng mahigpit ng Alpha King ang kanyang bunsong anak at pinupog ng halik ang buong mukha. Umiiyak narin ang mga nakasaksi sa tagpong iyon dahil sa loob ng labing isang taon ay alam na alam nila ang pagdurusang pinagdaanan ng Alpha King bago ang mga pangyayaring ito.