Sylvia

Arı Randevusu

Benimle köprüde buluşan bu insanlar kimlerdir? Köylülerdir onlar – 
Rahip, ebe, zangoç, arıların aracısı. 
Kolsuz yazlık elbisemde korunmasızım, 
Ve hepsi eldivenlidir ve örtülüdür, niçin kimse bana bir şey demedi? 
Gülümserler ve antik şapkalara teyellenmiş peçeleri indirirler. 

Bir tavuk boynu gibi çıplağım, kimse sevmez mi beni? 
Evet, beyaz dükkan önlüğüyle arıların sekreteri burada, 
Kollukları iliklenir bileklerimde ve geniş kesimi boynumdan dizlerime kadar. 
Şimdi ben sütlü ipeğim, farkına varmaz arılar. 
Koklamayacaklar korkumu, korkumu, korkumu. 

Şimdi bunlardan hangisi rahiptir, siyah giyinen adam mı? 
Hangisi ebedir, mavi paltolu mu? 
Başını sallıyor herkes dört köşe siyah bir kafayla, miğferlerini takmış şövalyeler, 
Peynir kıyafetli göğüs levhaları düğümlenmiş koltuk altlarında. 
Gülüşleri ve sesleri değişir. Fasulye tarlasından geçirilirim. 

İnsanlar misali göz kırpıp durur alüminyum folyo şeritler, 
Fasulye çiçeklerinden bir denizde yelpazeler ellerini tüy toz alıcıları, 
Sıkılmış yürekler gibi kara gözlü ve yapraklıdır kaymaklı fasulye çiçekleri. 
Kan pıhtılarını mı yukarı çeker kirişler o iple? 
Hayır, hayır, bir gün yenilebilecek olan bu kıpkızıl çiçeklerdir. 

Moda olan beyaz bir hasır şapka ve yüzümün şeklini alan siyah bir peçe 
Veriyorlar şimdi bana, kendilerinden biri yapıyorlar beni. 
Budanmış koruya götürüyorlar beni, kovanların çemberine. 
Bu denli hastalıklı kokan alıç dikeni midir? 
Alıç dikeninin kısır bedeni uyuşturur öz çocuklarını. 

Bir ameliyat mı olacak burada?
Cerrahı mı bekliyor komşularım,
Parıldayan eldivenler, beyaz takım elbise
Ve yeşil bir miğfer içindeki bu görünüm.
Kasap mıdır, manav mıdır, postacı mıdır, tanıdığım biri midir?

Koşamam, kök salmışım ve dikenli yaprak acıtır canımı
Sarı keseleriyle, batan zırhıyla.
Sürekli koşmaksızın koşmayı beceremezdim.
Beyaz kovanın ağzı sıkı bir bakire misali,
Mühürle kapatmış kuluçka hücrelerini, balını, ve vızıldar sessizce.

Devrilir duman ve korudaki eşarplar.
Kovanın bilinci bunun her şeyin sonu olduğunu düşünür.
İşte geliyorlar, arabayı çekenler, isterik elastiklerinde.
Çok sessiz durursam, sanırım ki bir yaban maydanozu olduğumu düşünürler,
Husumetlerinin dokunmadığı saf bir kafa,

Baş bile sallamıyor, çalılık çitlerindeki bir kişi.
Köylüler açar odacıkları, avlarlar kraliçeyi.
Saklanıyor mu, bal mı yiyor? Çok zekidir.
Yaşlıdır, yaşlı, yaşlı, bir yıl daha yaşamalı, ve bilir bunu.

Parmak eklemi hücrelerindeki yeni bakireler
Düşlerlerken kaçınılmazcasına kazanacakları bir düelloyu,
Bir balmumu perdesi ayırır onları gelin kaçışından,
Katil kadının kendisini seven göğe doğru firarı.

Şimdi taşır köylüler bakireleri, kırım olmaz.
Yaşlı kraliçe göstermez kendisini, öylesine nankör müdür ki?
Bitkinim, bitkinim –
Bıçakların baygınlığında beyaz bir sütun.
Sihirbazın kızıyım ben, kımıldatmam vücudumu.
Köylüler çıkarırlar tebdili kıyafetlerini, el sıkışırlar.
Kimindir korudaki bu beyaz kutu, neyin üstesinden geldiler, niçin üşüyorum ben.