Daha ne kadar zaman rüzgârı dışarıda bırakan bir duvar olabilirim ki?
Daha ne kadar zaman
Soğuk ayın mavi yıldırımlarını engelleyerek
Yumuşatabilirim güneşi elimin gölgesiyle?
Yalnızlığın sesleri, üzüncün sesleri
Vuruyor sırtıma amansızca.
Onları nasıl yumuşatabilir ki bu küçük ninni?
Daha ne kadar zaman yeşil meskenimin etrafında bir duvar olabilirim?
Daha ne kadar zaman ellerim
O'nun yarasına sargı olabilir, ve sözcüklerim
Neşelendirebilir gökteki kuşları, avutarak, avutarak?
Korkunç bir şeydir bu,
Böylesine açık olmak: Sanki kalbim
Bir yüz takınmış ve yürümüş dünyaya doğru.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sylvia
PuisiBu yalnızca Sylvia, yani tüm zihnimi içinde binlerce anlam barındıran tek bir cümlesiyle allak bullak edebilen, kusurlarla kuşanmış kusursuz kadın. Ve bir de manik-depresyonun bir faydası. Şiirler için İsmail Haydar Aksoy'a teşekkürler!
