ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

13.

ΚΡΙΣ

Κοίταξα το ρολόι που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι μου. Μερικά λεπτά ακόμη. Έγειρα μπροστά και ρούφηξα μια γραμμή. Έπειτα πήρα το μισοτελειωμένο μπουκάλι της μπίρας και το γύρισα πάνω από το στόμα μου αδειάζοντας ολόκληρο το περιεχόμενο του μέσα σε αυτό. Το πέταξα κάτω. Σηκώθηκα όρθιος. Ο Μπρους δίπλα μου ακολούθησε το παράδειγμα μου. Ο Πάμπλο μπήκε μέσα στο καμαρίνι εμφανώς ενθουσιασμένος που σε λίγα λεπτά θα εμφανιζόμασταν σε ένα τόσο μεγάλο κοινό.

«Έτοιμοι;» η φωνή του βγήκε λιγάκι πιο τσιριχτή από ότι συνήθως, γεγονός που οφειλόταν κατά ένα ποσοστό στα ναρκωτικά που είχε καταναλώσει συνδυαστικά με το αλκοόλ και τον ενθουσιασμό που συμμεριζόμασταν για την συναυλία που θα ξεκινούσε σε μερικά λεπτά.

Ο Άλαν μας περίμενε στο διάδρομο έξω από το καμαρίνι. Προχώρησα πρώτος ακολουθώντας τον υπεύθυνο που θα μας οδηγούσε στην πίστα. Τα φώτα είχαν σβήσει αφήνοντας το κοινό στο σκοτάδι. Οι φωνές τους αυξάνονταν καθώς η υπομονή τους τελείωνε. Τα βλέμματα τους ήταν εστιασμένα στην σκηνή περιμένοντας την εμφάνιση των ειδώλων τους. Οι τέσσερις μας αγκαλιαστήκαμε στο πίσω μέρος της σκηνής λίγο πριν πηδήξει ένας ένας έξω. Τα φώτα εστίασαν πάνω μας. Οι κραυγές κορυφώθηκαν. Κοίταξα τις πρώτες σειρές των θαυμαστών μας που σήκωναν τα χέρια τους προκειμένου να σκύψει κάποιος από εμάς και να τα ακουμπήσει. Ο προβολέας έπεσε πάνω στο πρόσωπο μου. Τα μάτια μου κοίταξαν κατευθείαν το εκτυφλωτικό φως τυφλώνοντας με για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και τότε η ματιά μου έμεινε πάνω σε μια κοπέλα. Τα μαλλιά της ήτα σπαστά καστανόξανθα. Το χαμόγελο της ένιωσα να μου τρυπάει την καρδιά κάνοντας την να χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς.

Συγκεντρώσου Κρις, μια φωνή ούρλιαξε μέσα στο κεφάλι μου. Όμως ο εγκέφαλος μου ετοιμαζόταν να παίξει τρελά παιχνίδια. Γρήγορα η σκέψη μου μεταφέρθηκε σε εκείνο το βράδυ στο Παρίσι. Η εικόνα εκείνης καθισμένης δίπλα μου στο γρασίδι καθώς πάνω από τα κεφάλια μας υψωνόταν ο πύργος του Άιφελ και ο έναστρος ουρανός εισέβαλε βίαια στο κεφάλι μου. Πλέον μπροστά μου δεν έβλεπα το κοινό που ζητωκραύγαζε. Πλέον δεν έβλεπα τους φίλους μου που έπαιρναν την κατάλληλη θέση για να ξεκινήσουν να παίζουν. Το μόνο που έβλεπα ήταν το χαμόγελο της. Το μόνο που άκουγα ήταν το γέλιο της. Και το μόνο που ήθελα ήταν να απλώσω το χέρι μου και να την αγγίξω. Να την φέρω πιο κοντά μου. Να μειώσω την απόσταση. Να εγκλωβίσω τα χείλη της στα δικά μου. Και μόλις κατάφερα να σηκώσω το χέρι μου σε μια προσπάθεια να αγγίξω τα φαντάσματα του παρελθόντος η εικόνα που είχα μπροστά μου διαλύθηκε σαν μια φούσκα. Ήταν ένα όνειρο θερινής νυχτός που χάθηκε πριν προλάβουμε καλά καλά να το ζήσουμε.