ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

22.

ΚΛΕΙΩ

Κάτω από τα μάτια μου ήταν σχηματισμένοι μαύροι κύκλοι. Το ρολόι απέναντι μου στον τοίχο έδειχνε κοκαλωμένο με τα λεπτά να είναι σταθερά και η ώρα να μην αλλάζει. Και εγώ κολλημένη στο θρανίο μου να σκέφτομαι την χθεσινή αποκάλυψη σχετικά με την ταυτότητα του Κρις και το μετέπειτα φιλί του Ντάνιελ. Ένιωθα να βρίσκομαι σε ένα τρένο που έτρεχε με υψηλή ταχύτητα και το φρένο είχε χαλάσει. Και εγώ; Εγώ όδευα απλώς προς την καταστροφή...

«Θα μιλήσουμε μετά το μάθημα;» ψιθύρισε ο Θέμης στο αυτί μου την στιγμή που ο Μαθηματικός έστρεψε την πλάτη τους σε εμάς για να αποτυπώσει μια εξίσωση στον πίνακα. Τον κοίταξα έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Ήθελα τόσο μα τόσο να του μιλήσω και να του πω τι συνέβαινε όμως πίστευα ότι θα με περνούσε για τρελή. Πώς να μην το κάνει άλλωστε; Ωστόσο κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και στράφηκα ξανά προς τον πίνακα κοιτάζοντας για ακόμη μια φορά το ρολόι της τάξης.

«Λοιπόν τι συνέβη χθες με τον Ντάνιελ;» ρώτησε εκείμος καθώς περπατούσαμε στον προαύλιο χώρο του σχολείου για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.

«Με φίλησε» απάντησα απλά σκεφτόμενη το κυνηγητό του έξω από το σινεμά.

«Και; Μιλήσατε;»

«Θέμη;» είπα κουρασμένα γυρίζοντας απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του «το θέμα μου δεν είναι ο Ντάνιελ. Δεν με νοιάζει αυτή την στιγμή αν θέλει ο Ντάνιελ να είμαστε μαζί ή όχι; Δεν με ενδιαφέρει αν πρέπει να συζητήσουμε για την κατάσταση μεταξύ μας. Αυτό που έγινε χθες είναι ότι ανακάλυψα την πραγματική ταυτότητα του Βινς» ο Θέμης σταμάτησε να προχωράει και με κοίταξε περιμένοντας να συνεχίσω αφού δεν μπορούσε να καταλάβει πως ακριβώς κατάφερα να το κάνω αυτό μέσα στο σινεμά.

«Το όνομα Βινς δεν είναι το πραγματικό του. Αυτό με το οποίο τον γνωρίζουν όλοι είναι το Κρις Τάιλερ...» ησυχία. Με κοίταζε. Δεν μιλούσε. Δεν γέλασε. Απλώς με κοίταζε με ελαφρώς γουρλωμένα μάτια.

«Όταν εμφανίστηκε στην οθόνη συνειδητοποίησα πόσο ηλίθια ήμουν όλο αυτόν τον καιρό που πίστεψα τα ψέματα του. Με έπαιζε από την αρχή και φυσικά με ξέχασε το λεπτό που ξύπνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του...»

«Κλειώ» φώναξε τότε ο Θέμης «Κλειώ» επανέλαβε και με τράβηξε ξεκινώντας να τρέχει με κατεύθυνση το σπίτι μου.

«Κλειώ είσαι τόσο χαζή» ψέλλισε ανάμεσα στις αναπνοές που έπαιρνε ώστε να μην καταρρεύσει. Σταμάτησε να τρέχει λίγα μέτρα έπειτα από αυτό αφού δεν ήταν συνηθισμένος να γυμνάζεται.