(Bu hikayede adı geçen tüm devlet adamları, gizli kuruluşlar, örgütler ve şahıslar (mekanlar hariç) hayal gücümün bir ürünüdür. Gerçek yaşamla katiyen alakası yoktur.)
BATAKLIK
Bu, diğer birçok hikayeye nazaran biraz daha garip ve acı doluydu. İçimden çok şey söküyordu. İçimden kan kusuyordum.
Bir gece vardı, tarihini unutmak istediğim.
Bir olay vardı geçmişimde, bir daha asla tekrarlanmasını istemediğim.
Boğazımdan ses tonumu sökmüşlerdi o gün, dudaklarımdan kelimelerimi.
Ve ben, Kayra Erçetin. İkinci ölümümü bekliyordum.
Çünkü benliğimden benliğim sökülürken çoktan ölmüştüm. Aldığım her nefes zehire dönüşmüş, hissettiğim tüm duygular paslanmıştı.
Canım o kadar çok yanmıştı ki, varken yok olmayı seçmiştim. Dudaklarıma kilit vurmak hayattan kaçmam için tek yoldu, bir daha açmayacaktım.
Konuştuğum tek kişi kendimdim, güvendiğim tek kişide ama kendim de dahil herkesten nefret ediyordum.
Kendimi kollarına bırakacağım tek bir şey vardı, bana asla ihanet etmeyeceğine inandığım. Canımı yaktıktan sonra huzurla doldurarak telafi edeceğini bildiğim.
Köşeme çekilmiş onu bekliyordum. Beni gövdesine saklayacak olan o siyah karaltıyı.
İkinci ölümümü bekliyordum.
İkinci kez ölmeyi, ilk kez sonsuza kadar gözlerimi yummayı bekliyordum.
Durdum. Yaşlı gözlerimle etrafıma baktım. Odamın içerisine süzen bir ışık vardı beni siyahımdan sıyıran. Gözlerimi kapattım ve mırıldandım. ''Dayan, Kayra.'' Sonrasında elimde sıkıca tuttuğum bıçağı yatağımın baş ucuna usulca bıraktım ve gözyaşlarımı akmaları için serbest bıraktım.
''Sabır. Anahtar kelimen.''
-
''Sen doğduktan sonra ölmüşsün, ben ölü doğdum, Kayra,'' diye mırıldandı. ''Yapma böyle. Senin siyahın, benim siyahımı boğamaz. Ben de senin boğulmana izin vermem. Bırak ruhuna gireyim...''
-AREN ÇAĞILCI
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BATAKLIK
Teen FictionKişinin kalbinde duyguya dair hiçbir şey kalmamışsa bedenin varlığı anlamsızdı. Önce kalbe dokunmadan direk tene değen eller gerçek bir insana değmiş sayılır mıydı? Ya da gördüğü manzara karşısında parıldamayan gözler bomboş bakışların kurbanı olduğ...
