SEVDİM SENİ BİR KERE || NEFTAH

6.BÖLÜM

                              Düzenlendi.

!!!!!!!!!!
!Tahir!
!!!!!!!!!!

"Senin burda ne işin var Tahir? Burayı nasıl buldun? Neden geldin?"

Adını bile bilmediğim adam "Bir sus be kadın."

"Asıl sen sus!!"

Tahir bunu dediği gibi adamın yakasına yapıştı. Adamın korumaları Tahirin üstüne geldiler.
En son Tahir hızla beni kendine çekti ve sürüklemeye başladı arabaya bindik.. gittik..

◇◇◇◇◇◇

"o kimdi?"dedi en sonunda dayanamayan Nefes.

"Bir arkadaş."

"Bu nasıl bir arkadaş ya!?"

"Bağırma!"

"Ne bağırma yaa biri gelip beni kaçırıyor ve bu sadece bir arkadaş mı (!)"

"Nefes tamam abartma seni bulduk mu bulduk sus o zaman."

"Susmazsam ne yaparsın?"

"Nefes.." dedi ve bana elini kaldırdı. Ben de ani bir hareket ile direkt olarak kendimi korumak için kollarımı başıma doğru götürdüm. O da ne yaptığını yeni anlamış olacak ki elini geri çekti.
Sonrasında bana arkasını dönüp yüzünü sıvazladı.

"Nefes bir daha sakın bana karşı diklenme senin için iyi şeyler olmaz!"

Deyip çekip gitti. Yine birşeyler söyledi ve yine çekip gitti. Ve ben yine yalnız... Odada tek başıma kalmıştım...

◇◇◇◇◇◇

-akşam-

"Ya Tahir öyle yapmayacaksın. Hayır öyle şekil mi verilir."

"Daha nasıl yapmamı bekliyorsun nefes?"

"Tahir bak işte böyle sekil vereceksin." deyip gösterdim nasıl yapıldığını.

Şuan merak ediyorsunuz ne yaptığımızı;

Ben mutfakta yarınki kahvaltı için poğaça yapacaktım. Tahir de tutturdu ben de yapacağım ben de yapacağım diye. Sabahki Tahir nerde şimdi ki Tahir nerde önce bana karşı diklensin sonra gelip benimle poğaça yapsın. Oh ne ala memleket. O zaman herkes birbirini kırıp döksün sonra onunla beraber birşeyler yapsın, onunla ilgilensin..

Onu bunu yapacağız derken telefonum çaldı.

Annem arıyordu hemen açtım.

"Alo annem."

"Nasılsın kızım."
Dedi sesi biraz soğuk geliyordu bana.

"iyiyim anne de sen neden böyle soğuk konuşuyorsun ki"

"Kızım aslında ben yani ben ve baban sen ve Tahir ile konuşmak istiyoruz."

"Neden ki önemli bir konu mu?"

"Evet önemli bir konu kızım hatta senin hayatınla ilgili çok önemli bir konu."

"Tamam anne yarın konuşabiliriz o zaman, bugün çıkamam. Zaten akşam da oldu."

"Tamam kızım."
Deyip kapattı

Telefonumu tekrar eski yerine koydum. Tahir saniye hanım ve icerdekilerin yanına gitmiş olacak ki mutfakta yoktu. Ben de hemen tepsideki pogacalari fırına koydum, onları pişmeye bıraktım.

Ve içeri geçtim Asiye abla içeri girdiğim gibi bana sarıldı ne olduğunu anlamamıştım ama herkesin yüzü asıktı. Kötü birşey olduğuna kanaat getirmiştim noluyordu acaba. neyse Asiye abla geri çekildi ve yüzümü ellerinin arasına alarak konuştu.

"Kuzuum sakın senin yanında, sana destek olduğumuzu unutma tamam mı?"

"Noluyor Asiye abla?"

"...."
Susmayı tercih etmişti

"Asiye abla, Mustafa abi, Fatih, Murat, Saniye hanim noluyor ne bu haliniz? Neden bana acınası bir şekilde bakıyorsunuz? Noldu ya kötü birşey var da benim mi haberim yok? Yaa birşey söylesenizeee. Neden susuyorsunuz? Noldu? Öleceğim de benim mi haberim yok?"

"Ağzını hayra aç be bacım."

Dedi. Ben de hemen odama çıktım biraz hava almam gerek diye düşündüm. Bu arada Tahiri de göremedim zaten yine bir yerlere gitmiştir diye üstelemedim. Kendimi hemen sahile attım. Sahile gitmesem bana hiç birşey iyi gelmezdi biliyordum. Çünkü küçüklüğümden beri bu hiç değişmez. Insanlardan biraz da olsa ancak orda uzaklaşabiliyordum. Hani ben diyorum ya hep; yalnizim diye
Insanlar da bana iyi gelmiyor ki Yani anlayacağınız ben ne insanlarla ne de yalnız yapabiliyorum. Kendimi daha tamamen kız kardeşime anlatamamışken nasıl yabancı insanlara antabilirim ki..

Bazen kendime çok acıyorum. Neden diye soracak olursanız bazen kendimi aile hasreti çekiyormuş gibi hissediyorum ailem yanımdayken bile...
Bazı aileler görüyorum hep kavga ediyorlar. bazen görüyorum sessiz sakin herseylerini atlatabiliyorlar. Ama ben.. bilmiyorum tanımsızım... Tamam ailem bana şefkat merhamet gösteriyor olabilir ama sanki birşeylerim eksik gibi hissediyorum...