"Mam za sobą życie przepełnione wstydem" ~ Dazai Osamu
Książka poświęcona życiu i twórczości Shūjiego Tsushimy aka Dazaia Osamu.
Dla tych, którzy chcieliby poznać trochę bardziej pierwowzór mangowej postaci!
[Wszystkie źródła, z jakich korzystam, z...
Poniższy fragment rozmowy dwójki przyjaciół pochodzi z utworu "Womankind" (Jorui), opublikowanego w kwietniu 1948 na dwa miesiące przed śmiercią Dazaia. Historia dotyczy młodego mężczyzny, którego odesłano do domu, bo był za słaby, by pracować w fabryce i narratora Ito oraz wyznania, że zabił on kobietę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Pierwszy esej "Creating Woman" (Nyonin Sozo) o kobietach Dazai napisał w 1938, a opublikował w poczytnym Nihon Bungaku. Zawarł w nim wiele odważnych wypowiedzi, nie tylko o przedstawieniu kobiet w literaturze, ale o kobietach w ogóle.
Esej zaczynał się słowami: "Mężczyźni i kobiety to dwa różne gatunki." W tym samym tekście zaznacza, że "Mężczyźni nie mogą stać się kobietami, ale mogą nosić ich ubrania." (tłum. J.W.Cox)
W drugim eseju "Lessons for women" (Nyonin kunkai) opublikowanym w styczniu 1940 w magazynie Sakuhin kurabu Dazai opowiada historię doktora, który przeszczepił oko królika ślepej kobiecie (FKC URSELF, DAZAI). Operacja się udała, ale wkrótce kobieta na nowo oślepła.
Esej kończy: "Kobiety nie mogą zapominać o swojej pruderyjności".
Dazai zasadniczo mówi im, by były bardziej ostrożne i zdystansowane: obie te cechy są powszechnie uważane za cechy idealnie kobiece.
W innym dziele napisanym przed śmiercią eskaluje swoją krytykę jeszcze bardziej.
To tyle z uważania go za pierwszego japońskiego feministę. Swój punkt widzenia Dazai jako osoba urodzona w arystokratycznej rodzinie, w której stereotypowej roli kobiety w społeczeństwie uczono go od małego, przedstawił w owych trzech utworach. Możliwie, że był po prostu sfrustrowany widoczną niepojętością istnienia kobiety, ponieważ te należą do rodzaju całkowicie oddzielonego od mężczyzn.
Jakkolwiek, liczba prac autora wynosi około 300, a sporo z nich było pisanych w rodzaju żeńskim. Większość, jeśli nie wszystkie, żeńskich narratorów są przeciwieństwami uległych, głupich, nudnych kobiet, o jakich Dazai pisał w swoich esejach.
Tu autor stawia pytanie: Jeśli Dazai żywił taką widoczną pogardę do kobiet, dlaczego decydował się pisać tak często z ich perspektywy? I dlaczego te kobiety były tak odmienne od kobiet opisanych w jego esejach?
