Opowieści z Sandefjord

Rozdział dwudziesty

Kiedy Elise obudziła się nad ranem, nie od razu zrozumiała, gdzie się znajdowała. Najpierw zmrużyła oczy, bo oślepiły ją promienie słońca wpadające przez okno, potem spojrzała na wygaśnięty kominek, a na samym końcu zorientowała się, że ktoś obejmuje ją w pasie i uważnie obserwuje.

Na jej usta wkradł się leniwy uśmiech, gdy popatrzyła w radosne oczy Willa, który opierał głowę na ręce i patrzył na Elise z prawdziwym zachwytem.

A więc nic jej się nie przyśniło. Rzeczywiście leżała na podłodze w salonie, okryta białą pościelą, w drewnianym domku na obrzeżach Bergen. A obok niej znajdował się chłopak, dla którego straciła głowę półtora miesiąca temu.

- Wczoraj nie powiedziałem ci czegoś - szepnął znienacka, pochylając się i muskając wargami jej ucho. - Ja też cię kocham, Elise.

Zadrżała, gdy przesunął czubkiem nosa po jej policzku, a potem pocałował szybko w usta.

- Która godzina? - Zmarszczyła brwi.

- Dochodzi dziewiąta.

Wtedy właśnie uświadomiła sobie coś, co nie dawało jej spokoju, odkąd otworzyła oczy. Nie przyśnił jej się żaden koszmar. Nie obudziła się w środku nocy. Przespała kilka godzin jak małe dziecko, po raz pierwszy od kilku lat.

- Od kiedy nie śpisz? - wychrypiała niewyraźnie, przekręcając się przodem do Willa i wtulając w niego.

- Od piątej rano - odparł swobodnie, otaczając jej nagie ciało ramionami i przysuwając jeszcze bliżej siebie.

- I leżysz tutaj sobie tak od czterech godzin?

- Owszem. Tak słodko spałaś, że nie mogłem się napatrzeć. No i bałem się, że cię obudzę.

Zachichotała, opierając dłonie na jego klatce piersiowej. Wzięła głęboki wdech, delektując się zapachem Willa, od którego zakręciło się jej w głowie. Nawet nie chciała myśleć o tym, że dzisiaj czekał ją powrót do Sandefjord. Gdyby mogła, zostałaby na tym prowizorycznym posłaniu całe wieki.

- Nie chcę wracać do domu - jęknął nagle Will, chowając twarz we włosach Elise, rozsypanych na poduszce. Odetchnęła głęboko, nie mogąc się nadziwić, że właściwie chłopak czytał jej w myślach. - Nie chcę wracać do Oslo bez ciebie.

Nieco zesztywniała, co William najwyraźniej zauważył, bo odsunął się i zmierzył ją uważnym spojrzeniem.

- To znaczy? - spytała, głośno przełykając ślinę.

- Niedługo wracam do domu, Elise. - Przesunął dłonią po jej policzku. - Zacznę studia i nowy sezon sportowy... A ty zostaniesz w Sandefjord. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, że nie będzie cię ze mną w Oslo. Jak mam sobie tam poradzić?

- Przecież będę przyjeżdżać - powiedziała stanowczo, bawiąc się jego włosami. Były takie miękkie w dotyku i przesypywały się jej między palcami. - Zacząłeś gadać jak moi przyjaciele. Błagam, godzina pociągiem i jestem w Oslo.

- Zastanawiałaś się, jak sobie poradzimy ze związkiem na odległość? - spytał.

Obrzucił ją zaciekawionym i nieco zmartwionym spojrzeniem.

- Do niedawna niewiele myślałam o swojej przyszłości. - Wzruszyła ramionami. - Ale teraz jest inaczej. Mam ciebie, więc zaczynam planować. Postaram się przyjeżdżać do Oslo jak najczęściej. Przecież nie zostawię cię tuż przed tak ważnymi zawodami.

William pocałował ją w odpowiedzi, kładąc ręce na biodrach. Gdy tylko się odsunął, z jej ust wydobyło się kompromitujące westchnięcie; serce trzepotało radośnie w piersi i dostawała gęsiej skórki za każdym razem, gdy czuła dotyk Willa.