ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

25.

ΚΛΕΙΩ

«Ντάνιελ» είπα και τον χαιρέτησα βιαστικά φιλώντας τον σταυρωτά. Το βλέμμα του απλώθηκε πάνω μου επιβλητικό και τα μάτια μου κινούνταν νευρικά από εκείνον στον υπόλοιπο χώρο γύρω μας.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε και πλέον μπορούσα να πω με σιγουριά ότι κάποια απώτερη δύναμη έπαιζε ύπουλα παιχνίδια με την ζωή μου. Σήκωσα ντροπαλά το βλέμμα μου και έπειτα από αρκετά λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας τον κοίταξα.

«Ναι. Απλώς το ξενυχτήσαμε χθες με τον Θέμη. Ξέρεις πως είναι...» λάθος. Τεράστιο λάθος. Δεν έπρεπε να το πω αυτό. Διότι όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του Κρις ο Ντάνιελ μου άνοιξε την καρδιά του λέγοντας μου ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Εγώ όμως... Εγώ είχα αισθήματα για τον λάθος άνθρωπο. Και του ζήτησα χρόνο. Εκείνος το σεβάστηκε και απομακρύνθηκε κρατώντας την σχέση μας σε φιλικό επίπεδο. Ωστόσο το έβλεπα στα μάτια του ότι περίμενε. Εμένα να ξεπεράσω τους φόβους μου. Εμένα να του ανοίξω την πόρτα για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο. Και αν ο Κρις δεν εμφανιζόταν στην Ελλάδα ίσως και να το έκανα. Ήμουν αποφασισμένη άλλωστε να πιαστώ από κάθε σανίδα σωτηρίας που θα έβρισκα στον δρόμο μου. Και ο Ντάνιελ ήταν ακριβώς αυτό. Μια ελκυστική σανίδα σωτηρίας τυλιγμένη με αρκετή χημεία και την ευλογία της φιλίας. Όμως η καρδιά κάνει τα δικά της σχέδια. Όπως ακριβώς και η μοίρα. Και πλέον η ζωή μου κινούνταν σε τελείως διαφορετικό δρόμο. Έναν δρόμο που κατευθυνόταν προς τον Κρις. Και μόνο αυτόν. Έτσι έδωσα βιαστικά την μπίρα στον Ντάνιελ και πέταξα μια δικαιολογία ξεγλιστρώντας έπειτα από μερικά λεπτά στο δωμάτιο μου ξεφεύγοντας από την άβολη κατάσταση, η οποία είχε επιβληθεί στο Κυριακάτικο δείπνο.

Κάπως έτσι κύλησε εκείνη η Κυριακή. Αργά. Νωχελικά. Μηχανικά. Και κάπου μέσα μου ένιωθα το αίμα μου να βράζει στην σκέψη του Κρις. Επιθυμούσα να τον δω ξανά μετρώντας τις ώρες μέχρι την επόμενη συνάντηση μας. Ξαπλωμένη πλέον στο κρεβάτι μου, χωρίς να κάνω τίποτα διαφορετικό από το να κοιτάζω για ώρες το ίδιο σημείο στον τοίχο απέναντι μου η εικόνα του είχε εμφανιστεί μπροστά μου. Και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Ένιωθα λίγο πολύ σαν να είχα χάσει κάθε αναπνοή μακριά του. Ζωντανή νεκρή που έβρισκε τους χτύπους της καρδιάς της ξανά όταν συναντούσε την ματιά εκείνου που είχε κατακλύσει κάθε σκέψης. Ακόμη και την ίδια της την ύπαρξη.

Ένα ελαφρύ χτύπημα στο παράθυρο του δωματίου μου τράβηξε στιγμιαία την προσοχή μου όχι όμως για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αφού ο χτύπος άργησε να επαναληφθεί. Έτσι απρόθυμα σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κάλυψα τα ελάχιστα βήματα που με χώριζαν από το μπαλκόνι μου. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα στον παγερό ακόμη αέρα που με χτυπούσε πλέον στο πρόσωπο και στο σώμα μου.