Młody mężczyzna, pełen dobrych myśli, wkroczył do ciemnego pokoju. Na ogromne okno, stanowiące całą przeciwległą ścianę, naciągnięto żaluzje, a pomieszczenie oświetlał jedynie słaby blask lampki stojącej na wielkim machoniowym biurku.
-Dzień dobry...
Był chłodny wieczór. Angelica zapukała do drzwi. Otworzył jej zadziwiony Hamilton.
-Angelica...- zaczął, ale nie dokończył zdania, bo dziewczyna uderzyła go w twarz. Na klatce schodowej rozległ się plask. Schuyler dosłownie wepchnęła mężczyznę z powrotem do mieszkania.
-Gratulacje- wycedziła- Wymyśliłeś nowy rodzaj głupoty. Głupota według Alexandra Hamiltona. Mógłbyś napisać książkę. Gratulacje.
-Angelica...
-Zawsze byłeś odważny. Odważnie głupi. Ale żeby lizać się z Reynolds na oczach swojej żony, to trzeba mieć jaja. Gratulacje- kontynuowała.
-Przysięgałeś Elizie wierność, obiecywałeś uczciwość, mówiłeś, że Maria nic dla ciebie nie znaczy, a potem całowałeś się z nią na oczach wszystkich przyjaciół. Gratula...
-Wiem, co zrobiłem!- przerwał jej Hamilton- Myślisz, że czuję się z tym dobrze? Ale to nie...
-Nikt mojej siostry nie zna lepiej niż ja, niemal nie ma wad, zawsze wielkoduszna, ufna tak.* Jakieś milion lat powiedziała:
"Ten, jest mój"
Więc się odsunęłam. Stałam z boku. Patrzyłam jak się zakochujecie, jak się oświadczasz, jak bierzecie ślub. Patrzyłam i cierpiałam w ciszy.
Wiesz czemu?!
Kocham moją siostrę najbardziej na świecie i zawsze postawię jej szczęście ponad swoje. Eliza to najlepsza rzecz, jaka spotkała ciebie i mnie w naszym życiu. Więc skopałeś.
Wzięła oddech.
-Kochałam cię Alexandrze- przyznała i w tym momencie wydała się Hamiltonowi krucha i delikatna, jakby jedno słowo mogło sprawić, że się załamie, że pęknie. Dlatego milczał- Ale Elizę kocham bardziej.
I cała kruchość zniknęła z jej postawy. Znów była sobą. Znów była odważną, nieustraszoną Angelicą, która była gotowa wyrwać mu obydwie nerki i dać do zjedzenia wiewiórkom w parku.
Podeszła do drzwi i otworzyła je
-Gratulacje- powtórzyła i wyszła, a drzwi trzasnęły za nią.
Gdy wybiegła na dwór, z jej oczu momentalnie popłynęły łzy. Nawet nie próbowała powstrzymać cichego szlochu, który wyrwał się z jej ust, kiedy zmierzała w stronę swojego mieszkania.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Laurens niepewnie zapukał do drzwi mieszkania Angelicy.
-Otwarte- odparła dziewczyna głosem całkowicie wypranym z emocji. John wszedł do środka i stanął jak wryty. Zastał tam obraz nędzy i rozpaczy. Przyjaciółka siedziała pod ścianą w przedpokoju, a wokół walały się potłuczone talerze. Jej niegdyś długie włosy były nierówno obcięte na wysokości ramion. Pod oczami miała rozmazane resztki tuszu do rzęs. W ręce trzymała butelkę jakiegoś taniego wina.
