ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

27.

ΚΛΕΙΩ

«Πρέπει να μιλήσω στον Ντάνιελ» ψιθύρισα στον Θέμη καθώς ο καθηγητής των μαθηματικών εξηγούσε μια εξίσωση στον πίνακα. Εκείνος έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος μου μουτζουρώνοντας λιγάκι την σελίδα του τετραδίου του όπου έγραφε την λύση της εξίσωσης.

«Είσαι σοβαρή; Επιτέλους μετά από όλο αυτό τον καιρό έχεις όλα όσα θέλεις και προτιμάς να τα διαλύσεις από το να καθίσεις στα αυγά σου και να περάσεις τον χρόνο σου με τον τύπο που είσαι στην πραγματικότητα ερωτευμένη;»

«Δεν είπα ότι διαλέγω τον Ντάνιελ ή οτιδήποτε ρε Θέμη, αλλά του χρωστάω μια εξήγηση. Ειδικά έπειτα από όλα όσα έγιναν σήμερα το πρωί στο σπίτι του...»

«Αν δεν του άρεσε αυτό που είδε να μην ερχόταν ακάλεστος...» ο Θέμης κοίταξε ξανά προς τον πίνακα νευριάζοντας με την επιμονή μου να μιλήσω στον Ντάνιελ. Όμως η αλήθεια ήταν ότι είχα πάρει ήδη την απόφαση μου. Θα του εξηγούσα τα πάντα ακόμη και αν στο τέλος αποφάσιζε να φύγει από την ζωή μου.

«Αφού ότι και να πω θα κάνεις το δικό σου στο τέλος γιατί με ρωτάς; Ή μήπως απλά μου το ανακοινώνεις;» έστρεψε ξανά το βλέμμα του πάνω μου την στιγμή που το τελευταίο κουδούνι έφτασε στα αυτιά μας. Όσο πιο γρήγορα μπόρεσα μάζεψα τα τετράδια μου και πέρασα την τσάντα μου στο πίσω μέρος της πλάτης μου. Ο Θέμης με ακολούθησε και μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε πεταχτεί εκτός τάξης αναπνέοντας βαθιά που ακόμη μια Δευτέρα είχε φτάσει στο τέλος της.

«Ρε Θέμη» είπα ξαφνικά και τον τράβηξα από το χέρι ώστε να σταματήσει να περπατάει «είμαι ερωτευμένη με τον Κρις. Τόσο που φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και εκείνος θα μου ανακοινώσει ότι με βαρέθηκε και επιθυμεί να επιστρέψει πίσω στην πραγματική του ζωή. Προέρχεται από άλλο κόσμο που διαφέρει από τον δικό μας. Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ. Όμως όσο βαθύ και αν είναι αυτό που νιώθω για τον Κρις, αγάπη και έρωτας που στροβιλίζονται σε κάθε πόρο της ύπαρξης μου, δεν μπορώ να φερθώ με αυτό τον τρόπο στον Ντάνιελ. Τον αγαπώ. Τον σέβομαι. Τον θαυμάζω ως άνθρωπο και ως φίλο. Και πάνω από όλα δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκε τότε... όσο εσύ...» δεν άφησα τις τελευταίες λέξεις να ξεπεταχτούν από το στόμα μου. Ο Θέμης με αγκάλιασε.

«Απλώς πρόσεχε που πας να μπλέξεις μικρό μου» σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον κολλητό μου.