Goniąc za głosem (Alta Hora - tom pierwszy)

Rozdział X

Szybka adnotacja. Rozdział zawiera opisy gore, które mogą być nieprzyjemne w odbiorze dla czytelnika.

— Jeszcze raz — co mamy zrobić i jakim prawem uważacie, że to się uda? — Frejr spojrzał nieszczęśliwie na podążającego za nim Juliana.

— Wyglądasz na bardzo niepewnego, coś się stało? — parsknął z uśmiechem strażnik, krzyżując ramiona. — Myślałem, że takie zadania to dla ciebie pestka.

— Oczywiście, że pestka! Ale do tej pory od tej pestki nie zależało moje być albo nie być. A przynajmniej nie aż tak bezpośrednio.

Chłopak wskazał na zawieszone w powietrzu niczym dziwny balon oko, cierpliwie śledzące każdy jego ruch.

— Nigdy też nie towarzyszyła mi widownia.

— Ale pewnie rozumiesz, że to niezbędne w twoim przypadku.

Frejr pokiwał głową, ledwo powstrzymując się od głębokiego westchnienia. W co on się wpakował? Do tej pory szczęście zawsze mu sprzyjało, tym trudniej było mu pogodzić się z porażką, jaką zakończyła się próba kradzieży topora.

— Bardzo wierzycie w moje możliwości — mruknął chłopak, poprawiając zsuwającą się z ramion chustę. — Zwłaszcza w te, że umiem przekraść się niezauważony w laboratorium pełnym ludzi.

— Tam zaraz pełnym, na ten moment w jednostce pracuje troje naukowców — sprostował Julian, zerkając na ściągę przesłaną mu wcześniej przez Siriusa. — Poza tym ty wyjdziesz w strefie mieszkalnej, o tej porze nie powinieneś zastać tam żywego ducha.

To nijak go nie uspokoiło, powstrzymał się jednak od komentarza, nie chcąc wyjść na tchórza. Drobny żwir chrzęścił pod ich butami, a ukryty wśród drzwiach biały budynek coraz wyraźniej rzucał się w oczy. W miarę jak zbliżali się do laboratorium dało się wyczuć zmianę powietrza — temperatura stopniowo spadała, w pewnym momencie zapach lasu został wyparty przez aromat acetonu i czegoś, co nie miało wprawdzie nazwy, ale wskazywało na silną koncentrację energii magicznej. Frejr nigdy nie czuł się dobrze w jej pobliżu, nie mógł jako użytkownik Woli. Ta przytłaczająca moc była wręcz zachętą, by jak najprędzej uwinąć się z zadaniem.

— Niech będzie, że faktycznie nie będzie tam żywego ducha — i tylko tam! A chyba zależy wam na informacjach, których raczej nie znajdę w szafie czy pod łóżkiem, no nie?

— Eh? Ty tak poważnie? — Julian pokręcił niedowierzająco głową. — Straż na całym kontynencie nie mogła cię dopaść przez kilka dobrych lat. Teraz na pewno też coś wykombinujesz.

Czy to był komplement? Nie umiał stwierdzić i nie wiedział, czy powinien na to jakoś odpowiedzieć. Nim cokolwiek zdołało mu przyjść do głowy, odezwał się komunikator Juliana, który to strażnik niezwłocznie uruchomił.

— Doktorze! Doktor poczeka chwilę, dam na głośnik.

Frejr wzdrygnął się niezauważalnie. Czyżby naukowiec jednak się rozmyślił i zamierzał wydać go wymiarowi sprawiedliwości? Wiedział, że to nie miałoby sensu, ale natrętna myśl wciąż mu dokuczała.

— Widzę, że jesteście już na miejscu.

W istocie, spomiędzy drzew wynurzyło się laboratorium, zaskakująco większe niż zdawało się na początku. Parterowy budynek zbudowany na planie półkola odpychał wręcz bielą ścian, jakby chcąc odstraszyć wszelkich potencjalnych intruzów.