Pamiętnik Rachwał

Nagle padł strzał...

Dookoła mnie było ciemno.. Słyszałam pikanie, rozmowy osób.. Za cholerę nie mogłam otworzyć oczu.. Dlaczego mu o tym nie powiedziałam? A jak już nigdy się nie obudzę!? Nie zobaczę Mikołaja ani innych? Czuję, że ktoś trzyma mnie za rękę wiem, że to ON a ja nie mogę nic zrobić. Cały czas każe mi walczyć, abym go nie zostawiała.. Nie mam zamiaru go zostawić! Muszę się obudzić.. Nie wiem ile tu leżę, ale światło powoli zaczyna do mnie docierać. Czuję okropny ból.. Słyszę krzyki Mikołaja, pielęgniarki, lekarzy.. Zaczynam się dusić, lecz po chwili to uczucie znika. Otwieram oczy i widzę przerażonego ale zarazem szczęśliwego Mikołaja, który po chwili znajduje się obok mnie i przytula mocno. Uśmiecham się do niego bo nie mogę wydobyć z siebie żadnego słowa.
Patrzę i widzę nogę w gipsie, super... Co się tam w ogóle wydarzyło? Po chwili udaje mi się coś powiedzieć, pytam jak długo już tu leżę. Okazuje się, że już tydzień, to nieźle... Czuję okropny ból w klatce piersiowej podnoszę kołdrę jedną ręką a potem odkrywam bluzkę a na brzuchu mam okropną bliznę..

- Znajdę tego debila, który Ci to zrobił!

Uśmiechnęłam się do niego jak dobrze mieć go przy sobie. Nie wiem dlaczego, ale miałam trudność z mówieniem może to normalne? W pewnej chwili ktoś zapukał do drzwi gdy się odwróciłam ujrzałam.. Adama!? Co on tu robi!? A może to i dobrze, że tu jest.. Próbowałam coś powiedzieć "To.. on" Mikołaj patrzył na mnie pytająco nie dziwię się, że nie wie o co chodzi. W pewnej chwili mężczyzna wybiegł z sali "Goń go" udało mi się w miarę szybko powiedzieć. Białach momentalnie zerwał się z krzesła i pobiegł za Adamem, słyszałam jeszcze jakieś krzyki na korytarzu potem chyba przenieśli się na dwór. W pewnej chwili usłyszałam dwa strzały z pistoletu..

Widziałam pielęgniarki, które biegły i krzyczały, że potrzebują lekarza. To wszystko działo się tak szybko. W pewnej chwili zauważyłam łóżko kierujące się chyba na blok operacyjny