"Gülleri sevmezdim, lakin
Gül kokulu bir kadın sevdim, dikenleri kanattı avuçlarımı
Sızdı kalbime kokusu taht kurdu yüreğime."
"Ölümden korkardım, lakin
Ölü bir adam sevdim,
Yaşama muhtaç kaldım,
Kalbim atınca yaşadığımı, ancak ölünce anladım."
Ada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O gün, Ringomford gök ananın şiddetli gözyaşlarına maruz kalmıştı. Saat yeni güne girmeyi iple çekiyordu. Hava oldukça karanlıktı ve ay çehresinin neredeyse tamamını dünyaya çevirmişti, yarın dolunaydı. Sokaklar yalnızlığa mahkum bir ölü gibiydi ve mezarlığa giden bu ıssız sokakta yağmurun hırçın darbelerinin sesinden başka bir de adım sesleri yankılanıyordu.
Genç adam, elleri cebinde, bir yere yetişiyormuşçasına attığı hızlı adımları onu mezarlığa yönlendiriyordu. Siyah kabanın cebindeki ellerini dışarı çıkardı ve hiçbir şey hissedemeyen vücudu soğuğu aldırış etmedi. Mezarlığın kapısına yaklaştığında gecenin rengini almış mavi gözleri usulca kısıldı ve her adımında cansız solukları olabildiğince hızlandı. Mezarlığın altın işlemeli büyük kapısından usulca girdi ve adımları, yönünü ezbere bildiği tapınağa doğu ilerledi.
Tapınağa yönelirken onu inceledi. Büyük, beyaz, seramik tapınak ve onun kan kırmızısı kapısı sarmaşıklarla sarılmıştı ve kapının iki yanında da ışıklandırmalar yer alıyordu, onlar yeni yaptırılmış olmalıydı. Onca sene sonra bir tek şey değişmemişti, kan kırmızısı kapının üstündeki altın işlemeli isim.
JOCELYN F.
Tapınağa yaklaştığında büyük, kan kırmızısı kapının hemen dibinde duraksadı. Bilinçli bir şekilde derin bir nefes aldı fakat asla havanın burnuna usulca dokunduğunu hissedemedi. Elini sakince tapınağın kan kırmızısı kapısındaki altın, kabartılı yazıya yaklaştırdı ve ona dokundu.
"Jocelyn." dedi özlemle ve parmaklarını "J" harfine nazikçe bastırdı. Tam o sırada ağır, kulpsuz kapı geriye doğru sürüklenerek açıldı ve genç adamı karanlık, boş bir koridor karşıladı.
Genç adamın gece mavisi gözleri ansızın soluklaştı, gecenin mavileri açıldı ve yerini buğulu açık mavilere bıraktı. Dışarıdan bakıldığında gözleri kör gibiydi.
Yağmur daha da şiddetlendi ve genç adam ilk adımını içeri attığı an bir müzik kutusu çalmaya başladı. Ses az öteden geliyordu. Genç adamın adımları sese yöneldi. Kırmızı kapı ansızın kapandı ve kapkaranlık tapınak esrarengiz bir şekilde aydınlanmaya başladı. Genç adamın her adımında duvardaki meşaleler de onunla birlikte alev alıyordu.
Genç adamın adımları soluk kırmızı güllerle örtülü anıtın yanında durdu. Tapınak artık tamamen aydınlanmıştı. Müzik kutusu hızlandı. Genç adam solmuş güllere dokundu ve sevgilisinin adını ahenkle fısıldadı. "Jocelyn."
Müzik kutusu yavaşladı ve her zaman itaat eden soluk kırmızı güller bu sefer itaat etmedi, anıtı açmadı. Müzik kutusu durdu. Genç adamın çenesi kasıldı, kaşları çatıldı ve her defasında tapınağa geldiğinde çarpan ölü kalbi bu sefer çarpmadı. Neler oluyordu?
