Ben okuldayken annem de işe gitmeden önce hastaneden sonuçları alacaktı. O yüzden ben de elim telefonda, hocaya çaktırmadan merakla mesaj bekliyordum. Sonuçlardan haberdar olmak için mesaj atmasını istemiştim. O da hastaneden çıktığı gibi mesaj atacaktı bana.
"Hadi ya, ne sonuçmuş arkadaş!" dedi Almila. Matematik hocası alınıp Almila'ya dönerken "Anlamadım kızım, işlemi daha kısa yoldan mı biliyorsun? Gel yap istersen?" diye sordu gözlüklerinin ardından.
"Yok hocam, ben size demedim. Hatta sizinle hiç alakası yok. Başka bir sonuç bu... Alakasız yani..." Canım arkadaşım gerektiğinde nasıl da uysal oluyordu...
Hoca önüne dönerken tehlikenin geçtiğini fark edip yine elimdeki telefonuma döndüm. Ekrandaki çevrimiçi yazısını görmemle, yazıyor... yazısına çevrilmesi aynı anda oldu. Heyecanla Almila'nın koluna geçirdim bir tane dirseğimle. İkimiz de ekranın içine gömülmüştük.
Canım anam: İkimizin de uymayan noktaları varmış Ecrin ama söz veriyorum en kısa zamanda bir nakil bulacağız tamam mı güzel kızım?
Canım anam: Yine çok güçlü olduğundan bunu atlatacağını biliyorum.
Canım anam: Seni seviyorum <3
İkimiz de annemin mesajlarını aynı anda okuyup aynı anda birbirimize döndük. Almila'nın gözleri dolmak üzereydi, benimse bir tık moralim bozulmuştu sadece. "Ağlarsan ağlarım bak Almila, sakın!" diye uyardıktan sonra anneme mesaj yazıp telefonumu kapattım. Sıranın altına koyarken Almila titreyen sesiyle "Beni de test etseler ya? Belki benimki uyuyordur?" diye sordu. Ona yanıt vermedim, Almila hastanedeki her şeyden korkardı. Hastaneden nefret ederdi. İğneler, testler, makineler... Hepsinden tek tek nefret ederdi.
"Sana diyorum yahu?"
"Bilmiyorum Almila, otur oturduğun yerde."
Almila benim tepkimden sonra üzüntüsünü unutup sinirle sırtını dikleştirdi. "Ne demek otur Almila kızım? Bak seni ağlatırım ha, doğru düzgün yanıt ver bana!"
"Sen hastaneden nefret edersin," diye söze başladım. "Eğer birini bulamazsak gir testlere en azından. Olmaz mı?"
Almila bu sefer daha da sinirlenmişti. "Bak hala başkalarını düşünüyor kız ya... Yok, yemin ediyorum beyin fakiri bu kız... Normal bir zekası yok yani... Ya ben hastaneyi sevmiyorum, iğnelerden ondan bundan korkuyorum diye arkadaşıma destek olmayacak mıyım? Şu hayattaki tek dostumsun sen, sana bir şey olursa ben ne yaparım tek başıma? Senin için girer hastaneye yirmi tane iğne yerim gerekirse. Ölümüm oradaki makinelerden olsun, senin için olsun çok mu?"
"Ya Almila, konuşmasana şöyle..." derken gözyaşlarımı siliyordum. Harbiden ağlatmıştı kız beni.
"Sen mantıklı konuşmaya başladığın zaman bu konuşmalar biter emin ol... Hastane sevmiyorsun diyor ya, aklımı kaçıracağım... Sen en son zeki bir kızdın, ne oldu sana söyle çabuk?"
"Ne bileyim kızım, uğraştırmak istemedim seni birden..."
"Sus be sus, yemin ederim konuştukça batıyorsun. Dövesim geliyor, dayak manyağı yapasım geliyor seni... Sakın bir daha kendinden başkasını düşünme. Şu durumda kendini düşünmen lazım artık. Yoksa bak, hep ağlatırım seni..."
Gülümsedim. "Tamam be tamam, bir şey demedim say!"
"Bir dahaki kontrolde ben de geliyorum bak ona göre. Söylemezsen öyle bir bozuşuruz ki, çok pis bozuşuruz yani. Ayık ol."
Son gözyaşlarımı da sildim ve kafamı salladım. "Söz, söyleyeceğim."
"Teste de girerim olur mu?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölmeden Önce Yapılacaklar Listesi!
Ficțiune adolescenți(Hikaye tamamlanmıştır.) Bu öylesine bir liste değil, bu gerçekten de ölmeden önce yapmak istediklerimin listesi çünkü ne zaman öleceğimi bilmiyorum. Ölme ihtimalimin olduğunu ve hastalığımı biliyorum, ancak yaşama enerjimden bir gram eksilmişse ne...
