Nooit Gedacht

hoofdstuk 8

Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer thuis ben, eindelijk!

Ik loop met Anna naar boven om mijn spullen weg te leggen, dan lopen we weer naar beneden. Ik zie Anna haar ouders op de bank zitten, en ik groet ze beleefd. Dan ga ik naast ze zitten, Anna vraagt of ik wat te drinken wil en ik accepteer haar aanbod. Ik neem een slok van mijn drinken en pak dan kijn telefoon, Anna doet het zelfde. Even later krijg ik een appje van Anna binnen waar in staat : Hee mevrouwtje, je zou me nog wat uitleggen toch? Zullen we naar boven gaan?

Ik kijk op van mijn mobiel naar haar, en ik knik. Samen lopen we naar boven, het bed waar ik op moet slapen licht ook al klaar. Ze is veel beter in plannen en organiseren in korte tijden dan ik. En er verschijnt een lag op mijn gezicht. Ik plof neer op het bed dat ze voor me heeft gemaakt en zij ploft neer op die van haar. Zo, begin maar met vertellen, zecht Anna plagerig. En ik start met praten. Een diepe zucht verlaat mijn mond, oke dan zeg ik.

Ik had dit je veel eerder moeten vertellen, ik zit hier al heel lang mee.

Maar ik durfde het niet, daarom nu dus.

             #FLASHBACK#

Oke ik zat beneden op de bank en mijn ouders kwamen net thuis van een avondje eten, toen ging de deurbel en mijn vader deed open en ging met de man naar boven. Toen ik naar boven ging horde ik een raar geluid uit mijn ouders hun kamer komen, die vreemde man, die mijn vader binnen liet, was mijn moeder aan t verkrachten. Toen ben ik dus weg gevlucht naar jou.

   #ONDERBREKING FLASHBACK#

Anna onderbreekt me.

Jzus WTF wat is er mis met hem? vraagt ze. wat erg voor je. zecht ze. dan onderbreek ik haar. Dat is nog niet eens alles zei ik, en gelijk was ze weer stil.

    #FLASHBACK GAAT VERDER#

Toen mijn vader voor de deur stond hier en dus zei dat mn moeder ziek was, was dat niet waar. Dat was dom van me, dat ik hem geloofde. Maar ik ging dus met hem mee. Ik rende naar mijn ouders hun kamer, maar daar was mamma niet. i draaide mezelf om en toen was de deur dicht. ook op slot. Ik had er niks te doen. De volgende dag zat ik er nog steeds. Me vader was wel zo lief dat hij iedere ochtend een broodje en wat water neerlegte in die kamer, maar dat was het.

In de middag stond er iemand voor de deur, ik was bang dat ik ook verkracht zou worden. Net zoals mamma. Ik ging naast de deur zitten en luisterde aandachtzaam mee.

Er stond een man met een zware stem voor de deur, een man van de politie. Maar dat wist ik toen nog niet. Die man zei dat.... dat...... dat mamma een auto ongeluk had, en daardoor overleed. Ik moest keihard huilen, en mijn vader smeet de deur dicht. Hij was woedend en boos, en dat reageerde hij op mij af. Ik was aan het huilen en dat hoorde hij. Hij stoormde de kamer in en schreeuwde dat ik me bek moest houden. Maar ik kon niet stoppen. En toen sloeg hij me een paar keer in mijn gezicht. En toen viel het licht uit. Toen ij wakker werd lach er weer wat eten en drinken in de kamer, maar dit keer ook een potlood en wat papier. Ik begon te tekenen, en deed bij iedere tekening een wens, maar niks daarvan is uitgekomen. Behalve de tekening van jou en mij die ik maakte. Wat er net in dat bloemen veldje gebeurde, dat had ik gewenst. En hoevik bij jou ben gekomen? Ik ben uit het raam geklommen, en net aan ontsnapt van mijn vader.

      #EINDE FLASHBACK#

Ik voel dat er tranen over mijn wangen lopen, steeds meer en meer. En dan begin ik echt the huilen.

Anna komt naast me zitten en trekt zich tegen me aan, ze geeft me een knuffel en probeert me te troosten.

Maarvdat gaat verkeerd, ook Anna moet huilen. We huilen op elkaars schouder terwijl we knuffelen, en zo hebben we een uur gezeten. Anna, zeg ik nog een beetje stotterend.

Ja? zecht ze.

Ik ben bang, bang dat hij trug komt.

Bang dat hij me wat aandoet, bang dat hij me zou vermorden.

Ik ben echt bang, zeg ik en ik kijk haar in haar ogen. Dan trek ik haar weer in een knuffel en moet weer huilen, Anna troost me nu weer, maar dit keer zonder dat ze zelf ook moet huilen. Kom, laten we gaan slapen zecht Anna, en we gaan slapen.