Nooit Gedacht

hoofdstuk 23

p.o.v Lisa

Ik hoor Harry naar binnen stappen, en de deur achter zich dicht doen. Lisa? Maar ik negeer hem. Lisa? Wat is er? Wat was dat net? Hoor ik hem vragen. Hij praat met een lieve en zachte stem. Ik hoor aan hem dat hij meleeft met me, ook hoor ik bezorgdheid. Raar, waarom zou de Harry Styles bezorgd zijn om mij. Hij kent me amper. Maar toch voelt het zo. Ik vindt het allemaal maar rare gedachtes. Ik wordt uit mijn trans gehaald door Harry, hij steld me dezelfde vragen als net. Harry, zeg ik zacht maar net aan verstaanbaar. Langzaam kijk ik omhoog, ik kijk in mooie groene ogen die naar me kijken. Ik zie ook dat hij medeleven toont. Laat me alstjeblieft even alleen. Zeg ik tegen hem. Tranen komen weer omhoog en ik kan ze niet onderdrukken. Nog steeds kijk ik harry aan. Ik zie dat hij ook tranen in zijn ogen krijgt. Waarom leeft hij met mij mee? Hij kent me niet eens. Ik zie hoe harry naar me toe loopt. Hij trekt me in een knuffel. Ik wil nu niet in zijn armen zijn, ik wil alleen zijn. Maar aan de andere kant. Ik voel hoe zijn warme gespierde armen om mijn middel heen zijn gebonden, het voelt alsof ik hem al jaren ken. Het voelt vertrouwd. Ik sla mijn armen om zijn nek, en knuffel hem trug. Ik voel hoe ik langzaam weer rustig wordt in zijn armen.

P.O.V  Harry

Eindelijk, volgensmij vertrouwd Lisa me. Ze knuffeld trug, tranen stromen over haar wangen, maar het stopt wel. Het wordt steeds minder. Ik voel hoe haar ademhaling weer rustig wordt. Een traan verlaat mijn wang. Waarom geef ik nu al zoveel om haar? Ik ken haar pas net. En het voelt lsof ik haar al jaren ken. Alsof ze een verloren vriendin is, die ik eindelijk weer trug heb gevonden. Ik wil haar niet verdrietig zien,het doet me pijn. Lisa? Langzaam haald ze haar hoofd van mijn schouder en kijkt me aan, recht in mijn ogen. Ik zie in haar ogen dat er iets is, haar ogen zitten vol emoties. Woedde, Verdriet, Schuld, maar toch ook ren klein beetje geluk. Het is niet goed te zien, door haar mooie blauwe ogen. Die nu waterig en rood zijn geworden door het huilen. Ik ga verder met mijn vraag. Lisa? Ze kijkt me vragend aan. Wil je het erover hebben? Ik ben er voor je, ik wil je helpen. Ik zie haar denken, dan zie ik een klein knik gebaar. Ze vindt het goed. Zullen we dan wel ergens anders heen gaan? Want een wc is niet bepaald echt een geweldige plek om over iets te praten, bovendien ruikt het hier dus ook echt niet lekker ofzo. Ik zie een lach verschijnen op haar gezicht, ze knikt. Klim maar op mijn rug als je wildt, bied ik haar aan, en ze klimt op mijn rug. Met Lisa op mijn rug, lopen we de wc's uit.