Nooit Gedacht

hoofdstuk 17

Toen we wakker werden keek ik op mijn telefoon. Shit! Het is al half twee. Anna wordt is wakker, roep ik. En dan schud ik haar helemaal door elkaar. Nog steeds geen reactie, maar volgensmij is ze al wakker. Ze doet gewoon alsof ze slaapt.  Dan begin ik te grappen. Anna, Anna! Ben je dood? Anna! Kom op geef antwordt. Anna!!! En dan schud ik haar opnieuw, helemaal door elkaar. Ik zie een kleine lach op haar gezicht, maar zeg niks. Ik had het wel door, dus ging ik verder met de grap. OHNEEE! IK MOET HULP HALEN!! MAAR WIE!?? IK MOET NAAR HAAR OUDERS! SNEL! En dan klim ik het raam in. Ik loop naar de badkamer en vul een grote emmer met ijskoud water. Toen liep ik trug. Ik hield de emmer achter mijn rug en deed alsof ik tegen haar ouders aan het praten was. KIJK! ZE IS DOOD?! OFZOIETS! HELP HAAR! Zeg ik tegen wat lucht. Toen ging ik naast haar staan en schudde ik haar helemaal door elkaar. Weer geen reactie. Behalve haar slecht verborgen glimlach. Ik draaide me om, en pakte de bak. Nog steeds is het haar niet opgevallen. Toen kwam er een glimlach te voor schijn. En twijfelde ik effe of ik de bak wel over haar heen moest gooien. Maar teveel stemmetjes in mijn hoofd zijden ja. Toen gooide ik de emmer over haar heen. Ze spartelde wat in het rond en begon te gillen. Ik begon te lachen en viel op de grond. Ik rolde wat heen en weer terwijl ik aan het lachen was. Anna begon te bibberen en te klapper tanden. En ik begon te lachen. Kom op, grapte ik. Zo koud is het niet. Ja jij hebt makkelijk praten, ik ben zeik nat, en jij niet. Ze Anna en toen begon ik nog harder te lachen. Anna pajte de emmer, want er zat nog wat water in. Wat ga he met die emmer doen Ann? Want ik wist niet dat er nog water in zat. Ze liep naar me toe, en gooide de emmer over mijn hoofd. Nu moest Anna ook lachen en ik ook. Toen begon ik ook te bibberen. Ik rende naar de badkamer en toen weer trug. Met water natuurlijk. Ik wou het over Anna heen gooien, maar dat lukte niet. Ik gooide het perongeluk over een man heen. Een man die gewoon op straat liep. Hij keek naar boven, en zag ons staan. Hij was zeik nat, en keek naar boven. Hij keek heel boos en begon te screeuwen. Maar dan echt lelijke worden. Ik keek goed en zag dat het mijn vader was. Ik begon echt keihard te lachen. Net zoals Anna. Maar echt kei, en keihard. Mijn vader begon nog harder te schreeuwen. En gelijk was ik gestopt met lachen. Ik fluisterde wat in Anna haar oor. Even later kwam ze trug met een pot jam en pindakaas. Ook met een pak hagelslag, en boter. Wat stukjes brood, en een zakje hondenpoep. Die we gisteren in de prullenbak hadden gegooid. Ook was de halve emmer gevuld met water en melk. We roerden eventjes goed en gooiden het toen weer naar beneden. En alweer precies raak, over mijn vader heen. Hij begon veel harder te screeuwen, en wij te lachen. zonder dat ik het wist stond ik op het randje van het dak. Ik keek niet en deed een stapje achter uit. Ik viel van het dak af, maar wist me nog net aan vast te houden aan het randje van het dak. Mijn vader probeerde omhoog te klimmen en me te pakken. Maar ik wist me net aan, optijd, op te trekken. Ik was net aan optijd op het dak. Toen ik weer op het dak was, liepen ik en Anna samen weer de kamer in, met alle spullen. Toen we weer in de kamer waren zette we alle spullen weer op hun plek. We deden het raam dicht, pakte schone en droge kleren, en we gingen allebij naar een aparte badkamer. Ik zette de douche aan, en kleedde mezelf uit. Ik sprong onder de douche, en begon te zingen.