Selam, ben Duru. 17 yaşında normal bir lise öğrencisiyim. Taki annem ve babam öldükten sonra hiç bilmediğim bir şehire taşınıp, hiç bilmediğim bir okula gidene kadar. Ben Duru ve bu benim hayatım...
Korkunçlu film başlangıcı gibi oldu lan xlsmsossk...
OĞUZ'DAN... Ben Oğuz, 7 yaşından beri annesiz büyüdüm. Hayatımın her saniyesi onu düşünmekle geçti "annemi".. Şimdi hoşlandığımı sandığım, belki de sevdiğim kız annemin öldüğü eve gidiyor... Bende elimde telefon onu izliyorum.. Attığı adımları.
Duru'dan önce ben gittim eve, tekrar o eve girip annemi hatırlayacaktım.. Anılarımı, gözyaşlarımı, kahkahalarımı... Önceden o evde yaşadığım için hep bir anahtarı bulunurdu bende. Kapıya ilerledim, anahtar deliğine anahtarı geçirdim ama kapıyı açamadım. Sanırım bizden sonra bu evde yaşayıp, taşınanlar kilidi değiştirmişti... Eve giriş yolu ararken üst katta ki bir odanın camının açık olduğunu gördüm. Hemen tırmanacak bir yer aradım, ve taşların çıkıntılı yerlerinden tutunarak camdan içeriye girdim.. Eşyalar yoktu, sadece bir koltuk vardı ve üstü beyaz bir örtüyle kapalıydı.. Telefonumla Duru'nun nerede olduğuna baktım, evin önündeydi. O sırada kapı sesi duydum sanırım gelmişti.. Merdivenlerden adım sesleri duyduğumda odanın kapısının önünde bekledim, Duru kapıyı açtığında beni görünce şaşırdı, hatta şok oldu diyebiliriz.
"Oğuz?"
"Duru?"
"OĞUZ BENDEN NE İSTİYORSUN?! GENE BOŞ YAPACAKSAN SİKTİR GİT!"
"Duru, önce bir sakin ol. Bu eve neden geldin?"
"Evim olduğu için?" dedi alaylı bir sesle.
"Evin mi?"
"Evet, halamlar uzun bir süre Amerika'da kalacaklarmış. Böylelikle de evi kapatmak zorunda kaldılar, bana da bu evi tutmuşlar. Asıl soruyu ben sorayım sen neden buradasın?"
"Duru bu ev benim eski evimdi."
"Senin evin mi?"
"Evet benim evim, annem ölmeden önce..-hayır Oğuz sesin titremeyecek, hayır- annem ölmeden önce yaşadığımız ev.."
"Oğuz, ben bunu bilmiyordum, özür dilerim seni üzdüysem."
"Yok hayır, alıştım zaten. 10 sene sonra tekrar annemin anılarını görmek, biraz tuhaf.."
"Biliyor musun? Sanırım aynı şeyleri yaşamışız.. Ben de annemi ve babamı 12 yaşındayken kaybettim.. Doğup büyüdüğüm şehirden İstanbul'a geldim.. Bir zamanlar uyuşturucu bağımlısı olan halamla aynı evde yaşıyorum. Üstelik bunca yıl aklına bile gelmedim onun. Şimdi sadece bir not kağıdıyla yurt dışına gideceğini söyleyip bana bu evi bıraktı.. Mutluyum aslında tekrar yanlız olmaktan,eski Duru olmaktan. Ama bir yandan da diyorum ki "yanlız değilim" birbirinden iyi arkadaşlar edindim, bir sapığım oldu - bunu yüzünde bir sırıtışla söyledi- ama ben ondan pek hazetmiyorum açıkçası.. Yanlız değilim ve bunların üstesinden gelebileceğime inanıyorum. "
" Duru? "
" Efendim gıcık şey? "
" Sana sarılsam olur mu? "
" Ne? "
" Belki iyi gelir ikimize de sarılmak he, olmaz mı? "
" Tamam ama ilk ve son olacak tamam mı? Belki iyi gelir diye.. "
Bunu söyledikten sonra ona yaklaştım ve sımsıkı sarıldım ona.. Yaşadığım tüm acılarımı unutarak sımsıkı sarıldım..
O nasıl bölüm lan öyle dısmsoksos çok fazla duygusal bir bölüm oldu bence Oğuz'u az buçuk tanımış olduk böylece.. Yanlız okulun serseri çocuğu Oğuz gitti yerine başka biri geldi sanki ddlslso sizleri seviyorum okuraşklarım💜
~Y2
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
