ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

34.

ΚΛΕΙΩ

Κάθισα στην θέση μου, στο αεροπλάνο και κοίταξα έξω από το μικρό στρογγυλό παράθυρο που βρισκόταν δίπλα μου. Το κάθισμα ήταν αναπαυτικό και δίπλα μου είχα αρκετό χώρο για να αφήσω τα πράγματα μου. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως εμένα και τον Κρις μας χώριζε μονάχα μια θέση. Με μια κλεφτή ματιά κοίταξα την φιγούρα του. Εκείνος προσπαθούσε να βολευτεί στο κάθισμα του φορώντας ακόμη τα γυαλιά ηλίου του σε μια προσπάθεια να μην τον καταλάβουν οι θαυμαστές του. Αν και όσο βρισκόταν εγκλωβισμένος στην μικρή οικογένεια μας κανείς δεν πίστεψε ότι μπροστά του έβλεπε τον ροκ σταρ που εμφανιζόταν στην τηλεόραση και τα περιοδικά. Εκείνος φορούσε ήδη τα ακουστικά του ακούγοντας μουσική. Τις τελευταίες μέρες με το ζόρι είχαμε ανταλλάξει περισσότερες από δύο κουβέντες. Και η αλήθεια ήταν ότι το προτιμούσα έτσι. Κοντά του ένιωθα αμήχανα. Διότι γνώριζα πως δεν τον είχα ξεπεράσει. Διότι γνώριζα πως ήμουν ακόμη ερωτευμένη μαζί του αν και ήταν ο θετός αδερφός μου. Και το χειρότερο όλων ήταν η δική του αδιαφορία. Μου την έδινε να μην με κοιτάζει στα μάτια. Να μην αισθάνεται πόσο πολύ ανάγκη τον είχα. Απομακρυνόταν επειδή του το είχα ζητήσει. Και το σιχαινόμουν αυτό...

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Fiumicino Aeroporto di Roma. Παραδεχόμουν πως ήταν από τα πιο μεγάλα και εντυπωσιακά αεροδρόμια που είχα βρεθεί. Ο ενθουσιασμός για την άφιξη μας στην Ιταλία είχε κατασπαράξει κάθε αρνητικό συναίσθημα και γρήγορα βρέθηκα γεμάτη ανυπομονησία να περιμένω πότε θα μπορούσα να δω την υπόλοιπη πόλη. Ακόμη και αν ήταν για ένα βράδυ.

Η Έλοντι με είχε ενημερώσει πως απόψε θα διανυκτερεύαμε στο σπίτι που είχε η οικογένεια του πατέρα του Κρις στην Ρώμη. Δεν ρώτησα περισσότερες πληροφορίες. Φοβόμουν να το κάνω. Φοβόμουν μήπως φαινόταν το απρόσμενο ενδιαφέρον μου για εκείνον στην μητέρα του. Και εκείνη δεν φανέρωσε περισσότερα. Έτσι βρεθήκαμε λείαν συντόμως σε ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο της Ρώμης. Ο πατέρας μου είχε πάρει τη θέση του συνοδηγού καθήμενος πλάι στην Έλοντι που εκτελούσε χρέη οδηγού γνωρίζοντας την διαδρομή. Στο πίσω κάθισμα καθόμασταν στριμωγμένα τα δίδυμα, τα οποία κοιμόντουσαν και εγώ με τον Κρις. Αν και κοιταζόμασταν ελάχιστα το σώμα του ήταν κολλημένο στο δικό μου και το δέρμα μου εφαπτόταν στο δικό του. Αισθανόμουν την θερμότητα που αναδιδόταν από εκείνον να ξυπνά μέσα μου αισθήματα που νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω μου όταν τον απελευθέρωσα για να επιστρέψει στην οικογένεια του. Κάρφωσα το βλέμμα έξω από το παράθυρο αναθεματίζοντας για κάθε κόκκινο φανάρι που μας ακινητοποιούσε. Καθώς τα κτίρια άρχισαν να μετατρέπονται σε ενθύμια μιας αυτοκρατορίας που κατέρρευσε η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει πιο δυνατά. Με την άκρη του ματιού μου κατάφερα να εντοπίσω τον Κρις να με κοιτάει πλάγια περιμένοντας να δει την αντίδραση μου στην θέα της αιώνιας πόλης. Έστρεψα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω. Το βλέμμα μας κλείδωσε για μερικά λεπτά ώσπου με τα δάχτυλα του έστρεψε το κεφάλι μου στην αντίθετη κατεύθυνση. Και τότε ένα επιφώνημα ξέφυγε από τα χείλη μου. Το Κολοσσαίο στεκόταν δίπλα μας φωτισμένο, καθώς το φως της ημέρας χανόταν, σύμβολο ενός κόσμου ξεχασμένου από καιρό που άνθρωποι ερχόμενοι από όλο τον κόσμο θαύμαζαν καθημερινά ως επίτευγμα κορυφαίας αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας. Από δίπλα μου άκουσα τον ψίθυρο του. Τα χείλη του είχαν κολλήσει στο αυτί μου και κανείς από τους υπόλοιπους δεν έδειχνε να συνειδητοποιεί την λαίλαπα που είχε ξεσπάσει μέσα μου. Ένιωσα να ζεσταίνομαι υπερβολικά πολύ και κάθε ενθουσιασμός για όλα όσα υπήρχαν γύρω μας χάθηκε.