Umut Mavisi

1. Bölüm: Umudun Kaybolması

Instagram Hesap👇
@zumruduanka57
@umut_mavisii

Medyada baş karakterimiz Asya☝️

Z.K👒

Herkese merhabalar...

Hikayeme başlama tarihini buraya yazarsanız sevinirim canlarım.
Umarım hikayemi beğenirsiniz.

Hikayemi beğenmeniz dileği ile keyifli okumalar diliyorum.

♡♡♡♡♡☆☆☆☆☆☆♡♡♡♡♡

Her son bir başlangıçtır aslında.

♡

Tüm umutlarımı yitirmiştim.

Bitmişti benim için hayat denen şey.
Geriye ne kalmıştıki zaten?
Umutun bittiği an hayat da bitmiş demekti.
Kalbimin sesi ile gelmiştim.
Beni buraya kalbim götürmüştü.
Denizin dalga sesleri huzur veriyordu.

İçimdeki çocuk yok olmuştu. Gerçeği içimde ufacık bile olsa, bir çocuk varmıydı acaba? Oda belirsizdi.
Kaç saniye, kaç dakika, kaç saat geçti bilmiyorum ama ellerimi hissetmiyordum.

Ağlayacak tek bir damla gözyaşım kalmamıştı. Kurumuştum ben.
Kavrulup kavrulup soğumuştum.
Benim yuvam onlardı oysa.
Şimdi kalbimin sesi ile geldiğim mavi olacaktı benim yuvam. Mavi değil miydi beni bu hayatta bağlayan ? Evet ben mavi sayesinde hayattaydım. Ama şimdi mavi sayesinde bu diyardan yok olacaktım.
Yüzmeyi bilmiyordum. Denizi çok seviyordum ama yüzmeyi bilmiyordum. Bana yüzmeye öğretebilecek bir ailem olmamıştı.

Her adımımda ölüme daha fazla yaklaşıyordum. Umudumun ölmesi ile bende ölmüştüm. Geriye sadece ruhsuz bir kız kalmıştı.
Denizin soğuk olması düşüncesi bile umrumda değildi. Zaten bütün bedenim buz gibi olacaktı.

Her gözümü kapadığım da onların o ânı geliyordu. Gözümün önüne beni nasıl aldattıkları geliyordu. Hayatımın merkezine koyduğum insanlar beni nasıl kandırmışlardı? Ben çok güzel kanardım, çok güzel inanırdım insanlara. Hayat hep bu yönüm yüzünden almamışmıydı neyim var neyim yoksa?

Mavi miydi seni bana getiren yoksa sen miydin maviye beni götüren?
Sorum cevap bulmayacaktı. Biliyordum ama cevabı zaten belliydi.
Yaklaşıyordum cehennemime.
Atlayacaktım birazdan.
Ayağımın altındaki tahta gıcırdıyordu. İnsanlar gemilerini ve teknelerini buraya bırakıyorlardı. Ama şimdi hiçbir gemi ve tekne etrafta yoktu. Tam zamanını bulmuştum intihar etmek için.
Ayaklarımın altında ki tahtada beni değiştirin, yenileyin diye haykırır gibiydi. O bile hayatta kalabilmek için yenilik istiyordu.
Yenilenmek istemeyen bir bendim.

Arkamı denize doğru döndüm.
Duruşumu dikleştirdim ve son bir oksijen çektim içime. Gözlerimi kapattım ve denize bıraktım kendimi.

Ve şimdi denizin altındaydım.
Deniz herbir yanımı sarmıştı, nefes alamıyordum.
İlkti işte bu benim için.
İlk defa denizin içindeydim.
Onu hep seyretme imkanım olmuştu ama içinde olmak istememiştim hiç.
Korkuyordum çünkü. Yüzme bilmediğim için girmek istememiştim. Ama şimdi yüzme bilmediğim için şanslıydım.
Hızlı bir şekilde ölecektim.

Nefesimi tuttamadığı mı anladığım da çırpınmaya başladım.
Ama ne yazık ki çırpınışlarım bir fayda etmiyordu. Bir türlü yüzeye çıkamıyordum. Deniz de aşırı bir şekilde dalga vardı.
Bir süreden sonra nefesimi tutamadım ve kendimi denizin derinliklerine bıraktım.