Reaching the Brightest Star

Kabanata XLIX

Night to Remember

Blood spilled on my face. It was not mine but it makes me quiver. 

It is warm. But it was not mine.

It was not mine.

Marco shot Napoleon's arm which holding a gun pointing towards my head. Napasigaw ako sa gulat at dugong tumilamsik sa aking mukha at leeg. Napalayo sa akin si Ardente at nabitawan ang kanyang baril bago siya mapaluhod. Nang mangyari iyon ay lumapit naman sa akin si Marco para kalasin ang lubid na kahapon pang nakalingkis sa akin. Humahapdi ang aking balat sa bawat kiskis nito sa aking mga braso. Pinipilit kong makatakas.

Nanginginig at tanging pagiyak na lamang ang aking nagagawa. Habang kinakalagan ako ni Marco ay sabik na sabik akong makulong sa kanyang dibdib. That will make me safe. Nang lumuwag ang tali ay agad kong pinalaya ang aking mga braso para mayakap si Marco.

I missed him. So much.

Binuhos ko ang lahat ng luha habang nakayakap ako sa kanya. Nanginginig pa din ako at hindi ko alam kung kailan ito titigil. All I could think of now is I am safe in his arms. Kapag humihigpit ang yakap niya ay mas pinapahigpit ko ang akin. Binaon ko ang aking mukha sa kanyang leeg at agad kong naamoy ang hinahanap hanap kong bango nito. Kahit pawisan siya ay mabango pa din.

Nakarinig ako ng dalawa pang putok dahilan para himugpit lalo ang pagpulupot ng mga kamay ko sa kanyang leeg. He kissed my head and caress it.

"Hush, baby. It's fine. You're safe now." He assured me.

Mabibigat at nagtatakbuhang mga yabag ang sunod kong narinig.

"They're here!" 

It was the rescue. They climbed up here to get Ardente who is now dead. 

Straddling my legs around his waist, he lift me up. Ayokong bitawan ang yakap ko sa kanya. Para bang kapag ginawa ko iyon ay mawawala na naman siya sa akin. 

"Mission accomplished, Mr. Gomez." The man said.

I can't wait to go home. I can't wait to wrap my arms around him and sleep. It makes me suffocate staying in a place like this. Dark and pernicious. I don't where we're we. Hindi ko alam kung saan ako dinala ni Ardente. I just woke up tied in a chair.

"We're going home," He said.

Cold wind hits my exposed body parts. Nakasuot pa din ako ng hospital dress kaya ramdam ko ang lamig. I can hear the peaceful and mesmerizing sound of waves. Hindi mo aakalain na may nangyaring karumaldumal sa loob dahil natabunan na iyon ng mapayapang mga alon. 

Patuloy lamang ang lakad ni Marco habang buhat ako. Hindi ko alam kung nasaan kami at wala na akong pakialam doon. 

"Please, I just want to make sure that she's okay." Boses ng isang babae ang narinig ko.

"Pasensya na po, Ma'am. Mahigpit pong pinagbilin sa akin ang kaligtasan niyo." Ngayon naman ay lalaki.

"There's nothing to worry about me! Kapatid ko yung nasa panganib ngayon and you want me to just stay here and wait?!"

"Sinusunod ko lamang po ang iniutos sa akin,"

"I can't do this anymore! Hindi na ako-"

"Dorothy," Marco butted in.

Dorothy? Dorothy Salazar? What is she doing here?

Sa narinig ko ay hindi ko na napigilan na tingnan ang aking paligid. Hinanap agad ng mga mata ko ang babaeng kasama nina Marco. Nagtama ang aming mga mata. Nakikita ko doon ang kanyang takot at pagaalala.