Like A Raindrop (Lover Series #1)

Chapter 16

CHAPTER 16

I feel like my feet were buried in the sand and I wasn't even able to move. Maging ang pag hinga ko ay napatigil din dahil sa narinig ko.

Tama ba ang narinig ko? He likes me? Lennon likes me?

What should I say? Thank you? But I feel like I like him too. Pero hindi! It was too fast. Masyadong mabilis kung basta ko na lang aaminin iyon sa kanya.

But that's what I feel.

Hindi ko alam, nagiging irrational ako.

"Sira!" the only thing I said.

I wanted to pull my hair off. Sa tagal kong natahimik ay iyon lang ang sasabihin ko?

I averted my gaze away from him. Everything is so awkward now!

Why did he suddenly confess?!

I slightly pout to prevent myself from smiling. I even furrowed my brows to show him that I am annoyed but deep inside kinikilig ako.

Hindi ko tuloy ma-maimagine ang itsura ko ngayon. Nakakunot ang noo habang nagpipigil ng ngiti.

Mukha akong tanga.

"Did I just make you uncomfortable?" he asked me.

Nilingon ko siya at tinitigan ko siyang mabuti. Bahagya akong natawa nang makita ko ang namumula nitong tenga.

"Did you really mean it, Lennon?" I asked him.

The side of his lips rose up forming a smile. He even slightly bit his lower lip trying to stifle a smile. Bahagya siyang yumuko na para bang nahihiya pero pamaya-maya lang ay confident ulit siyang tumingin sa akin.

"I meant it, and this too..."

Inilahad ni Lennon ang kamay niya na para bang hinihingi niya ang akin kaya binigay ko na lang ito. He held my palm and massaged it a little bit before he stroke his fingers on mine.

Nagmistulang papel ang palad ko nang mag umpisang mag sulat si Lennon doon gamit ang daliri niya.

"I?" taka kong tanong nang invisible niyang isinulat iyon sa palad ko.

"Will?..." I continued.

Napalunok ako nang makumpleto ko ang sumunod niyang isinulat.

"Court.."

"You," siya na ang nagsalita niyon.

I can't even think properly. The way we were just both standing in the sea shore and waves serves as a background music to his confession. My heart and mind teamed up to cheer me on.

Few minutes, hours and days have passed. I still remember every word Lennon said.

I just found myself waking up on my own apartment, noong nakabalik kami ni Lennon dito sa Manila ay wala akong pinag sabihan tungkol sa pag amin niya sa akin. Maski isa sa mga kaibigan namin ay walang nakakaalam doon.

I immediately get my cell phone from my bed table at text ni Lennon ang unang bumungad sa akin.

Lennon:
Good morning, let's go to univ together?

I bit my lower lip to stop myself from smiling. Natatawa ako dahil nagpapaalam pa siya. Kahit naman noong hindi pa siya umaamin ay sabay talaga kaming pumapasok dahil kadalasan ay naka angkas ako sa motorbike niya.

Lennon:
And also, don't cook breakfast. Baka malate ka, sabay na lang din tayo kumain sa labas :)

Hindi ko maintindihan sa sarili ko dahil nakangiti akong nag ayos. Naligo ako at nag suot ng uniform, nag blower din ako ng buhok at nag lagay pa ako ng headband.