Şeyhanlı, Dağdelen ve Karasoy aşiretlerinin etrafında gerçekleşecek olaylar bir o yana bir bu yana savuracaktı onları. Aşkın ihtirasına kapılıp yapmayacakları şeyler yapacak olmadıkları kişiliklere bürüneceklerdi. Gözlerinin önüne inen perde kor olu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odasının içinde volta atarken aklı hala sevdiği adam ile konuştuğuna, kokusunu içine çektiğine inanmamak için çaba sarfediyordu. Bir rüya mıydı yoksa ? Onu gördüğü zamandan beri rüyalarını süslemiyor muydu ? Şimdi niye inanmak istemiyordu. Teni tenine kavuşmuştu, gözleri gözlerine kilitlenmişti ! Ah Lorin Dağdelen... Aklı ile kalbi arasında amansız bir savaş veriyordu. Arkadaşı sevdasının evlenme gibi bir niyetinin olmadığını söylemişti. Peki niye her gün buluşmak istemişti ? Atı bahaneydi biliyordu. Kendisini görmek istiyordu. Gitmeli miydi oraya ? Daha ilk görüşte bağlanmışken her gün onu görürse kaldırır mıydı kalbi ?
Ah hayır !
Küçük kalbi dayanamazdı biliyordu. Boşuna ümitlenmek hiç istemiyordu. Evlenmek istiyordu sevdası ile. Huzur dolu bir yuvası olsun istiyordu. Düşündükleri ile yüzünde oluşan tebessümün farkındaydı. Hep böyle mi olacaktı ? Sadece düşünmekle mi kalacaktı ?
"Lorin?"
Duyduğu sesle kapıya dönerken arkadaşının gelmesi ile "Nerde kaldın kızım ya" diye isyan etti .
Yonca "Bak zaten akşam akşam çağırdın beni buraya. Babam zar zor izin verdi. Hadi anlat çabuk. Nedir seni böyle heyecanlandıran?" diye sordu Lorin'in yatağına otururken.
Lorin derin bir nefes aldı. Sonra gözlerini kapatıp hızla atan kalbinin sesini duyarcasına gülümsedi. Güzel gözlerini açarken merakla bakan arkadaşına baktı.
" Onu gördüm Yonca. Eli elime değdi. Bir nefes yakınımdaydı. Ah Yonca ! Nasıl da heyecanlandım. Hiç böyle olduğumu hatırlamıyorum. Bu adam çok başka Yonca. Hissediyorum ben. Oysa sadece bir kez görmüştüm. Niye bu kadar bağlandım bilmiyorum. Nasıl böylesine sevdim aklım almıyor. Ama mutluyum. Çok mutluyum Yonca"
Lorin odasında dönüp dururken sarf ettiği sözler Yonca'nın şaşkınlıkla ayağa kalkmasına sebep olmuştu.
"Fırat Ağa ? Lorin ne demek eli elime değdi. Düzgün anlatsana şunu" dedi.
Lorin "Eli elime değdi derken atıma binmemde yardımcı oldu. Evet Yonca. Fırat Şeyhanlı... O kadar güzeldi ki. Hala inanamıyorum" dedi.
Yonca'nın aklındaki soruları cevaplamak için tam karşısına oturdu. Arkadaşının elini tutarken bir bir anlattı bugün yaşadıklarını. Neler hissettiğini... Nasıl mutlu olduğunu.
"Kader belki de bizim için bir yazılmıştır ha Yonca'm"
Lorin son sözlerini söyleyip dolu gözlerle baktı arkadaşına. Mutluluktan dolmuştu gözleri. Fırat'a karşı çok derin duygular besliyordu. Belki aşk belki de hayranlık.
