My Exchange Student (Dutch/Nederlands Harry styles)

•Chapter 22•

Er word op de deur geklopt en ik ga van Harry zijn schoot af. Ik loop naar de deur en maak het open.
"Komen jullie we gaan het park in, er is zo een parade ofzo." Zegt Niall enthousiast terwijl de jongens achter hem staan.
"Ja maar kom even binnen ik ga snel me haar opnieuw doen."
"Je haar zit gewoon goed waarom doe je het opnieuw." Zegt Zayn.
"Ik ga het anders zetten want dit doet pijn aan me hoofd." De jongens lachen en lopen naar binnen.

Ik loop de badkamer in en pak mijn borstel en gel. De staart die ik in me haar heb haal ik eruit (het elastiekje). Ik doe er een beetje water in en dan doe ik mijn spul erin, zodat de gel van eerst eruit gaat. Ik laat het voor 5 minuten drogen en dan laat ik het lekker los zitten, zodat ik vanavond niet veel meer hoef te doen met mijn haar.

Zodra ik klaar ben ga ik naar de slaapkamer waar iedereen zit.
"Eindelijk klaar?" Zegt Harry geïrriteerd.
"Ik ben echt snel geweest." Ze kijken me nu allemaal aan.
"Snell! Je was een half uur bezig!" Ik haal me schouders op.
"Dat zeg ik toch snel." Ik begrijp echt niet waarom ze heel de tijd zeuren.

"Je moet echt sneller wezen voortaan." Zegt Harry.

"Ik kan er niks aan doen dat ik er gewoon mooi uit wil zien. Als je het echt zo erg vind en heel de tijd zeuren ga je toch weg zonder mij dan kom ik later wel." Zeg ik eigenwijs terug.

"Niemand zeurt het is gewoon irritant dat je altijd minstens een half uur moet doen voor je haar." Harry wilt nu dus echt een discussie beginnen met mij.

"Wen er maar aan want dit is het snelste dat ik waarschijnlijk ooit ga doen." Harry kijkt me nu aan. Hij straalt gewoon woede uit, is hij echt zo boos?

"Nu hebben we een half uur verspilt van onze tijd die we gewoon in het park konden besteden. Maar neee ho maar want 'dylara' haar haar zit weer eens niet goed."

Nu begin ik echt een beetje te koken van binnen. Het voelt alsof alleen ik en Harry in deze kamer zitten. Geen Zayn, geen Niall, geen Liam, geen Louis. Alleen ik en Harry.

"Harry waarom doe je nou zo boos! Als je het echt erg vind was je gewoon weggegaan niemand mist je hoor doe maar rustig." Hij kijkt me nu echt boos aan.

"Weetje de volgende keer ga ik weg! Dan heb je alle tijd om je haar te doen, want toch niemand mist mij he?!"

Liam seint naar de jongens dat hun beter kunnen gaan en mij en Harry alleen kunnen laten. Eigenlijk is dat het laatste wat ik wil, maar ik ben al te laat de jongens zijn weg. Harry kijkt me nu nog bozer aan dan dat hij al was.

"Nu blij nu zijn ze weg!" Schreeuwt Harry bijna.
"Jezus Harry wat is jou probleem, waarom maak je hier zo een groot ding van!" Hij zucht, maar blijft me aankijken.

"Niks laat me gewoon met rust ga weg!"
"Nee."
"Dylara ga weg!" Zegt hij streng.
"Nee."
"DYLARA GA WEG!" Schreeuwt hij nu echt hard. Ik loop dichter naar hem toe.
"WAT IS JOU FUCKING PROBLEEM HARRY! Dit tripje hoort leuk te zijn! We horen geen ruzie te maken."

Ga ik van boos naar minder boos. Ik vind het knap van mezelf dat ik nog niet losgebarsten ben. Normaal als iemand zo tegen mij aan het praten was, lag ik nu al vechtend op je. Hij veranderd iets aan me, ik durf hem niet aan te vallen op de een of andere manier. Maar dat betekend niet dat iemand mij mag schreeuwen. Als het iets is dat ik van mijn moeder heb geleerd, dan is het wel dat een jongen nooit mij zo mag behandelen.

"Sorry....sorry." Is het enige wat hij nu zegt.
"Oh nu wil je sorry zeggen? Het is al goed Harry." Zeg ik op een sarcastische toon.

"Sorry, het spijt me Dylara. Het is...het is..... mijn vader." Ik kijk hem geschrokken aan.
"Wat is er met je vader?" Hij zucht en gaat zitten op het bed. Hij klopt naast zich als teken dat ik naast hem moet komen zitten.
"Oké dus je weet wat er vroeger allemaal met mijn vader is gebeurd toch?" Ik knik en ga beter zitten zodat ik hem aankijk.

"Mijn vader is nadat 'het' was gebeurd weggegaan en nooit meer teruggekomen. We hadden geen idee of hij oké was of niet. Hij heeft nooit een berichtje, brief, mail gestuurd en is nooit langsgekomen."
Hij pakt mijn handen en gaat verder met praten.

"Net appte mijn moeder mij dat...dat hij langs het huis was geweest. Mijn moeder was boodschappen doen, dus wist niet dat hij was gekomen. Hij heeft een briefje achtergelaten dat hij met mijn moeder wilt praten morgen."

Hij kijkt me aan en vecht ertegen om niet te huilen. Hij zucht en kijkt naar onze handen, rustig gaat hij met zijn duim over mijn hand heen.
"Sorry." Hij zucht nog een keer.
"Stop met sorry zeggen het is jou schud niet." Hij kijkt me aan.

"Ik hou van je."
"Ik hou ook van jou Harry, meer dan je denkt." Meteen groeit er een glimlach op zijn gezicht.

"Gaan we naar de jongens?"
Ik knik en we staan op. Als we de deur openen staan de jongens buiten op ons te wachten.
"Gaan we?" Niall knikt heel blij wat mij laat lachen. Onze stappen gaan rustig richting de lift, onee de lift.
"Uhm ja, ik ga dus niet met de lift!" Zeg ik vastbesloten.
"Hoezo?" Vraagt Harry.
"Ik ben bang."
"Voor liften?!"
"Ja, ik durf het echt niet."
"Kom dan nemen wij de trap en hun de lift." Zegt Harry die alvast de lift uit loopt.

Terwijl Harry en ik naar de trap lopen leg ik hem het verhaal uit waarom ik bang ben voor liften.

"Toen ik een jaar of 13 was had ik een verjaardagsfeestje. Ze woonde in een flat op de 17e verdieping. Veel te lang om te lopen dus pakte we met 4 kinderen de lift. Toen we op verdieping 7 waren ongeveer stopte de lift. Hij deed niks meer, dus gingen we op het belletje klikken. Toen ik erop klikte begon elk knopje te knipperen en geluid te maken. We waren bang en wisten niet wat we moesten doen. De lift schoot in een klap naar de 4e verdieping, daarna weer naar de 6e. Maar de lift ging niet langzaam nee het leek wel alsof we afgeschoten werden. Doodsbang waren we. Na een paar minuten besloot ik de brandweer te bellen en de politie. Ze kwamen pas na 10 minuten, in die tijd bleef de lift maar heen en weer schieten. Een van de jongens was zo bang dat hij was flauwgevallen. Toen de politie er was kregen ze ons niet uit de normale uitgang van de lift, dus moesten we via een luik van boven. Er werd een touw naar beneden gegooid, we moesten ons eraan vastknopen en dan werden we omhoog gehijsd."

(A/N dit heb ik echt meegemaakt!!)

Ik krijg meteen weer rillingen als ik eraan denk. Hij begint te lachen wat mij geshockeerd laat kijken.
"Ben je nou aan het lachen?" Vraag ik verbaasd.
"Ja het is toch grappig. Ik zou me doodlachen als ik in die lift zat."
"Hmh ja wacht maar als dat met je gebeurt." Hij lacht nog harder. Eigenlijk is hij wel schattig als hij lacht. Zijn diepe kuiltjes, zijn rechte tanden, hoe zijn ogen dichtknijpen. Perfecte plaatje.

Oke oke sorry echt waar volgend hoofdstuk gaat over het park in Disney!

Even een vraagje. Gewoon omdat t leuk is.
~wat is jullie favoriete Disney film~
Mijn antwoord is;
100000% vaiana echt de beste Disney film.