Δεν σε φοβάμαι ( ʙᴏᴏᴋ 1)

Κεφάλαιο 44❤

Εμπιστεύεσαι λάθους ανθρώπους .Τους δίνεις όλη σου την αγάπη .Νομίζεις ότι σε αγαπούν και αυτοί .Κάνεις όνειρα μαζί τους .Στο τέλος όμως αυτοί σε πουλάνε.Ο Σκοπός τους από την αρχή εκδίκηση και πόνος .Και ναι το καταφέρνουν .Σε κάνουν να πονάς ,να μισείς τον εαυτό σου που του χάρισες την ψυχή σου .

Γιατί τόσο υποκρισία και εκμετάλλευση σε αυτόν τον κόσμο ??

Γιατί όλοι σκεφτόμαστε το κακό του άλλου ??

Γιατί δεν μας νοιάζει ποτέ αν ο άλλος νιώθει και τι νιώθει ??

Μας έφαγε ο εγωισμός και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τους σωστούς ανθρώπους .Διαλέγουμε πάντα του λάθους πιστεύοντας ότι πράττουμε το σωστό .Όμως θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουμε ότι αυτή η επιλογή μας ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωή μας .

Πολλοί λένε γιατί να μου φερθεί η ζωή τόσο σκληρά ?

Μην πτοείσαι ότι και να σου συμβεί είναι για καλό .Ξέχνα το παρελθόν και χτίσε το μέλλον .Ολομόναχη χωρίς βοήθεια.Βάλτου τα πιο γερά θεμέλια και μην αφήσεις κανέναν να τα γκρεμίσει .Χαμογέλα και ξεκίνα μια καινούργια αρχή .Μακριά από αυτούς που σε πλήγωσαν .

Κάποτε θα καταλάβουν το λάθος τους .Θα καταλάβουν τι έχασαν άλλα θα είναι αργά .Πολύ αργά .

Και μια συμβουλή :
Πρόσεχε τι αγαπάς μια μέρα θα σε κάνει να πονάς.

Ο χρόνο δεν γυρίζει πίσω .Κοίτα να φτιάξεις το παρόν σου και να εξασφαλίσεις το μέλλον σου .

Όσες φορές κι αν σε πληγώσουν να θυμάσαι πως θα σε κερδίσουν μονάχα αν χάσεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Αν κλειστείς στον εαυτό σου και χάσεις ένα όμορφο ταξίδι που μπορεί να ξεκινάει στην πιο κάτω γωνία του δρόμου!

Με όλες αυτές τις σκέψεις είχα αφήσει τα καυτά δάκρια μου να τρέχουν στα μάγουλα μου .

Γιατί όσο σκληρή και να είμαι ξεσπάω και εγώ .Όταν είμαι μόνη μου όμως .Κανείς δεν θα με δει ευάλωτη .Γιατί έχω συναισθήματα και έκανα το λάθος και ένιωσα για το λάθος άτομο .

Πλέον είχε σκοτεινιάσει .Ήμουν πάνω από 5 ώρες καθισμένη στην αμμουδιά σε μία ερημική παραλία που είχα ανακαλύψει μόνη μου.

Έπρεπε να γυρίσω σπίτι .Έλειπα πολλές ώρες.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής .Παντού υπήρχαν άνθρωποι .Άλλοι γελούσαν .Άλλοι ήταν μόνοι.Άλλοι με παρέα. Άραγε είναι κάποιος από αυτούς αληθινά ευτυχισμένος ή όλοι ζούσαν σε μία ψεύτικη πραγματικότητα ?