Memories² Die | JJK ✓

Final

11.06.2018

Jungkook 💫

Yalnızlığımla baş başaydım.

En başından beri yalnızdım, bunu daha yeni fark ediyor olmam ise komikti.

Ben bir ilişki yaşadığımı sanarken de yalnızdım, aldatıldığımda da yalnızdım ve hala öyleydim.

Adımlarım birbirini takip ediyordu. Aslında bana hiçbir söz vermediğini o zaman da fark etmiştim. Bana hiçbir gelecek vaadinde bulunmuyordu, yanımda olacağına söz vermiyordu.

Ben sadece öyle olmasını umuyordum.

Gördüğüm görüntü ile durdum ve sakince bir banka oturarak, yeni yapılmış köprüye baktım. Burada ona, burayı tekrar görmeye gelmemiz gerektiğini söylemiştim.

Bana hiçbir cevap vermemişti, sanki yanımda olmayacağını biliyor gibi sessiz kalmıştı.

Çünkü biliyordu, kimse sevmediği birinin yanında sonsuza kadar kalmazdı.

"Tek bildiğim, bu sabah uyandığımda
Daha önce bilmediğim bir şeyi, bildiğimi bilmekti."

Uzaklardan, ayırt edemediğim bir yerden gelen melodi kulaklarıma dolduğunda, bir an duraksadım. İstemsizce gözlerim kapandı, gözümün önüne eşsiz yüzünün gelmesi çok zor olmamıştı.

Ona o kadar çok bakmıştım ki, onu o kadar çok seyretme fırsatım olmuştu ki yüzü hala hafızamdaydı. Tazeydi, tıpkı onu her gün gördüğüm zamanlarda ki gibiydi.

"Ve on sekiz saattir gördüğüm tek şey,
Siyah gözlerin ve parlak gülümsemen"

Sesi beynimde yankılandığında, gözlerimi açmaya korkarak biraz öyle kaldım. Çünkü biliyordum, zihnimde en temiz haliyle kalsa da o artık benim yanımda değildi.

Artık, benim için temiz de değildi.

Yine de anılarımız hala beynimin bir köşesinde, üstüne kalın bir örtü örtülse bile duruyordu. Bana gülümsediği, beni öptüğü, mutlu olduğumuz her an, bir yalanı yaşadığımız her an aklımdaydı.

Gözlerimi açtım, birçok kez yaşadığım gibi, yanımda yoktu.

O artık kalbinin ait olduğu yerdeydi, ruhunun onu götürdüğü, gözlerinin parladığı ve nefes alabildiği tek yerde.

Gözlerime biriken yaşları hissettim, şarkı hala arkada çalmaya devam ediyordu ama sözleri dinlemekten çok uzaktım.

Onu ilk öpüşümü, bizim hikayemizin başladığını sandığım ilk anı hatırlıyordum.

Her şeyin güzel olacağını düşünmüştüm, ona bir şeyleri unutturmak için her gün çabalarken, başarabildiğimi sanmıştım. Şarkıyı söylerken, sanki bir gün gerçekten bana aşkla bakan gözlerini görecekmişim gibi gelmişti.

Doğru zaman gelecek zannetmiştim, hiçbir zaman gelmemişti.

Şu an bakınca, ne kadar da komik görünüyordu. Onca umudun arkasından kalan tek şey, onunla ilgili aklımda kalan son anı, bizim yatağımızı başka bir erkekle paylaştığı andı.

O kapıyı hiç açmamış olmayı dilemiştim, bunu gerçekten istemiştim.

Sadece keşke beni terk etseydi, tek bir sebep bile göstermeseydi. Bana git deseydi ve ben o an çekip gitseydim. Başka birinin dokunuşlarına izin verdiğini bilmeseydim, o benim aklımda hep dokunmaya bile kıyamadığım Hyesa olarak kalsaydı.

Keşke, bize bunu yapmasaydı.

Eskisi kadar canım acımıyordu, zaman birçok şeyin üstünü örtmek konusunda oldukça başarılıydı. Anılar, bazen aklıma düşüyordu ama onlardan çabuk kurtuluyordum.

Geriye dönüp baktığımda elimde olan tek şey, kocaman bir keşkeydi.

Aşık olduğu adama gitseydi eğer, bana bunu yapmadan gitseydi, onu asla kızmayacağımı biliyordum. Hyesa farkında mıydı, emin değildim ama o mutlu olsun diye ben mutsuz olmaya çoktan hazırdım.

O, o kadar büyük bir hata yapmıştı ki, benim için kalbimin en ulaşılmaz köşesinde olan ismini, tüm kalbimle birlikte yok etmişti.

"Geri dön ve söyle bana
Seni neden bunca zaman özlemiş gibi hissediyorum
Ve benimle orada buluş bu gece,
Ve her şeyin benim beynimde olup bitmediğini söyle bana.

Çünkü tek bildiğim, biz merhabalaştık,
Ve gözlerin sanki eve gelmişsin gibi bakıyordu,
Tek bildiğim basit bir isim, her şey değişti
Tek bildiğim kapıyı tuttuğumuz,
Sen benim olacaksın, ve bende senin
Tek bildiğim, dünden beri her şey değişti."

Eğer aramıza başkaları girmese, başka bir bedenin dokunuşlarında sana duyduğum aşk ölmese, ben hep senin olacaktım.

Sen ise asla benim olmayacaktın, Hyesa.

Ben nasıl senden vazgeçemiyorsam, ben nasıl senden geçemiyorsam sen de ondan geçemeyecektin.

Beni, bana ait olduğuna inandırdın. Ama asla benim olmadın, hiçbir zaman kendini bana ait hissetmedin.

Ben ise baştan beri senindim.

Şimdi, kırgınlıkların arasından baktığımda, ölen duygularımın ardında tek bir gerçek görüyordum.

Aşk, yok oluyordu.

Hiçliğe karışıyordu, başka bedenlerin altında eziliyordu. Başkasına değen bakışlarda, başkasına ait gülümsemelerde, başkasını isteyen bedenlerde varlığını devam ettiremiyordu.

Aşk, ölüyordu.

Anılar asla ölmüyordu, sonsuza denk yaşıyordu.

...

Sadece basit bir şarkı,
Aslında bizim hikayemiz hiç başlamamıştı.