ตอนที่ 4 เปล๊า!
งอน? ผมเนียนะงอนเขา แล้วเรื่องอะไรที่ทำให้งอนละ ผมว่าบางทีคนที่คิดไปเองเออเองครบสูตร คงจะมีแต่ท่านอินุไคนั่นแหละ
"หึ..." ร่างสูงยกยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา ไอ้อาการท่าทีแบบนี้ ไม่ต้องให้เขาพูดอะไรเยอะผมก็รู้ตัว
ว่า...หัวใจของผมโดนปีศาจตนนี้อ่านความคิดเป็นทีเรียบร้อยแล้ว แบบนี้มันก็มีแต่เขานะสิที่รู้ว่าผมคิดอะไร รู้สึกแบบไหน ต่างจากตัวผมที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย อย่างมากก็แค่คำบอกเล่าจากปากคนอื่นเท่านั้น
"เจ้าอยากรู้อะไรก็ถามข้า" เป็นอีกครั้งที่เขาตอบคำถามที่ใจผมตั้งไว้
"เปล๊า...ผมไม่ได้อยากรู้อะไรสักหน่อย" ผมตอบพยายามไม่สบตาร่างสูง ในหัวก็ท่องกอ-ไก่ถึงฮอ-นกฮูกไปยาวๆ ไม่ก็บวกเลขในใจอยู่อย่างงั้น
"เด็กน้อย เจ้าบวกเลขผิดแล้ว เอาเถอะไว้เจ้าอยากรู้ข้าจะบอกเจ้าเอง เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมาก" เขารู้ได้ไงว่าผมบวกเลขผิดขนาดผมยังจำไม่ได้เลยว่าบวกเลขอะไรกับอะไรไป
"ผมไม่อยากรู้อะไรหรอกครับ ก็ผมนะ มาที่นี้เพื่อตายแทนตระกูล ชีวิตนี้เป็นของท่านอยู่แล้ว ท่านจะฆ่าจะใช้งาน หรือจะทำอะไรผมก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรอยู่แล้ว" บ้างที่การเลือกพูดความจริงออกมาตรงๆ อาจจะดีกว่าก็ได้เหมือนตอนนี้
"...." เขาไม่ตอบอะไรผม มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าผมให้หันมาสบตากับเขา ดวงตาสีแดงสดจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม
"ข้าไม่ใช่คนโง่....ขอแค่เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอ อยู่แบบที่เจ้าอยากจะอยู่" เสียงนุ่มลึกค่อยๆ พูดทีละคำ มันทั้งชัดเจน...ชัดเสียจนใจผมสั่นแบบแปลกๆ มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
"...." ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา ไม่กล้าขยับตัวไปไหน ไม่กล้าสบตาเขา รู้ตัวอีกทีก็มองผนังข้างห้องแล้ว
YOU ARE READING
ลูกคนโตของปีศาจ
Romanceอากิหนุ่มน้อยที่น่าสงสาร ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป กลับต้องกลายมาเป็นเครื่องสังเวยให้ กับ อินุไค ผู้ทำสัญญากับตระกูล! "ข้าขอแลกเปลี่ยน! "ชายชราในชุดแสนซอมซ่อพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งอยู่ใกล้ปีศาจตนนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งกลัวการดับสูญของชีวิตตนเ...
