ตอนที่ 7 ปีศาจหมาป่า
"อื้อ..." ผมครางระบายความเจ็บปวดที่เกิดจากทำนองรักเมื่อครู่ ไม่มีแรงจะขยับไปไหนได้แต่ทิ้งตัวนั่งบนตักกว้างของท่านอินุไค แก่นกายร้อนระอุยังคงอยู่ที่เดิมไม่ขยับ...
"เจ้าเจ็บรึ?" มือหนาค่อยๆ ยกตัวผมช้าๆ
"อึก.." ผมกดจกเล็บบนไหล่กว้างอย่างเผลอตัว
"ทนหน่อยนะ ข้าจะดึงออกให้เจ้า..." เสียงนุ่มกระซิบข้างหูพลางพรมจูบทั่วซอกคอขาวๆ ของผม
"ครับ..." ผมเอียงคอรับริมฝีปากของเขาพลางยกตัวขึ้นเล็กน้อย ให้เจ้าของแก่นกายดึงมันออกช้าๆ จากตัวผม
ป๊อก! เสียงน่าอายเกิดขึ้นอีกครั้ง
"ข้าจะช่วยเจ้าเอง..." ตอนแรกผมยังไม่เข้าใจหรอกว่าช่วยผม คืออะไร? จนกระทั่งนิ้วร้อนของเขาเข้ามาในช่องรักของผม
"ท่าน..อินุไค...ผมไม่ไหวแล้ว...อ่ะ" ผมกอดคอร่างสูงแน่นรับรู้ได้ถึงการไหลของ 'ของเหลว' บางอย่างของคนตรงหน้าที่เพิ่งปล่อยในตัวของผม มันกำลังไหลออกจากช่องรักเล็กๆ อย่างช้าๆ
"อย่าทำเสียงแบบนั้น...ข้าช่วยเจ้าอยู่นะ" ท่านอินุไคกัดกรามแน่นนิ้วเรียวยาวยังคงล้วงเข้าไปเรื่อยๆ ยิ่งเขากดลึกมากเท่าไร น้ำขาวขุ่นก็ไหลออกมามากเท่านั้น
"เจ็บ..." ผมตอบเสียงแผ่ว
"ต้องเอาออกนะ ไม่งั้นเจ้าจะไม่สบายตัว ข้า..ขอโทษ" ?? คำขอโทษมักจะเกิดจากเรื่องที่รู้ว่าตัวเองทำผิดแล้วสำนึกได้ใช่ไหม
หมายความว่า...ที่เขาทำแบบนี้กับผม.... มันไม่ใช่อย่างที่ผมเข้าใจหรอ? มันเป็นคนละความหมายกันงั้นหรอ? คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจผมไม่ได้หยุด จนผมเองไม่รู้ว่าตัวเองคิดแบบนั้นได้อย่างไง ทั้งทีคนอย่างผมเคยเป็นคนไม่สนใจอะไรแท้ๆ
YOU ARE READING
ลูกคนโตของปีศาจ
Любовные романыอากิหนุ่มน้อยที่น่าสงสาร ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป กลับต้องกลายมาเป็นเครื่องสังเวยให้ กับ อินุไค ผู้ทำสัญญากับตระกูล! "ข้าขอแลกเปลี่ยน! "ชายชราในชุดแสนซอมซ่อพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งอยู่ใกล้ปีศาจตนนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งกลัวการดับสูญของชีวิตตนเ...
