ตอนที่ 17 กลับไป
"ข้าก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" ท่านอินุไคกระชับกอดให้แน่นขึ้น ดวงตาดุดันไม่ได้มองผมแม้แต่น้อย กลับจ้องมองไป๋หลินแทน
"ข้าอยู่กับเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่เห็นรู้ว่าเจ้าเป็นแบบนี้" ไป๋หลินไหวไหล่ ดูจะไม่สนใจท่านอินุไคเลย เขาเอาแต่มองผม เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะอยู่แบบบนั้นซ้ำๆ
'เมื่อไรจะกลับเสียที' เสียงบางอย่างดังในหัวผม
"คิดเหมือนกันเลย" ผมตอบเสียงปริศนาในหัว จนทั้งสองต้องหันมามองผมเป็นตาเดียว
"หืม? คิดอะไรงั้นรึเจ้าหนู" ไป๋หลินเอียงคอมองผม ใบหน้าหล่อเหลาแบบคนจีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้ม
"เจ้าเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว" ท่านอินุไคเป็นอีกคนที่ถามผม ร่างสูงกว่ากระซิบที่ข้างหู ก่อนจะก้มหอมแก้มผมฟอดใหญ่
"ไม่รู้สิครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นอะไร" ผมกระซิบข้างหูของอีกเขากลับ ท่านอินุไคยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วมองบุคคลที่สามต่อ
"ขอร้องละ จะหวานกันแค่ไหนข้าก็ไม่ว่า แต่อย่าหวานต่อหน้าข้าได้หรือไม่" ไป๋หลินกัดฟันพูด ก่อนหยิบอะไรบางอย่างจากสาบเสื้อของเขา มาวางตรงหน้าของพวกเราทั้งสอง
"สวยจัง" ผมมองเจ้าจี้หยกสีม่วงเข้มตรงหน้า เพราะหยกส่วนใหญ่ที่ผมเคยเห็น มักจะเป็นสีเขียว ไม่ก็สีออกเหลืองนิดๆมากกว่า การที่เห็นสีอื่นนอกจากสีเหล่านั้นเป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับผมมาก
ลวดลายแกะสลักเป็นรูปมังกรรอบล้อมวงจี้ ตรงปลายสุดของวงกลมถูกเจาะรูเล็กๆ คล้องด้วยพู่สีแดงสด ส่วนอีกอันที่อยู่ข้างกันกลับเป็นลวดลายดอกไม้งดงามไม่แพ้กัน
"ของขวัญแต่งงานของพวกเจ้า ข้าเตรียมไว้นานแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าคู่ชีวิตเจ้าจะเป็นมนุษย์ผู้ชาย" ไป๋หลินดันจี้หยกทั้งสองมาใกล้ๆ ผม
YOU ARE READING
ลูกคนโตของปีศาจ
Romanceอากิหนุ่มน้อยที่น่าสงสาร ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป กลับต้องกลายมาเป็นเครื่องสังเวยให้ กับ อินุไค ผู้ทำสัญญากับตระกูล! "ข้าขอแลกเปลี่ยน! "ชายชราในชุดแสนซอมซ่อพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งอยู่ใกล้ปีศาจตนนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งกลัวการดับสูญของชีวิตตนเ...
