ลูกคนโตของปีศาจ

ตอนที่ 5 อยู่ข้างกาย

ตอนที่ 5 อยู่ข้างกาย

"ไม่มีใครเคยบอกหรอกครับ มาถึงนี้ผมยังไม่เคยคุยกับใครเลย" ผมหัวเราะแห้งๆ เก็บอาการเขินอายที่มีในใจ

ตั้งแต่มาที่นี้ผมก็เริ่มไม่เข้าใจตัวเองหลายๆอย่าง มันไม่มีสาเหตุ ไม่มีเหตุผล แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเสียใจ ดีใจ หัวเราะ เขินอาย คนที่ทำให้เกิดขึ้นกลับเป็นเขาแค่คนเดียว ท่านอินุไค...

"หน้าที่ของผมคืออะไรกันแน่ครับ" ผมเอ๋ยถาม อย่างน้อยก็อยากทำตัวให้เป็นประโยคกับเขาบ้าง อยากมีค่าในสายตาเขา ไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่เป็นแค่....

ไม่ๆ ผมจะคิดถึงคำคำนั้นไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าผม...ไม่ใช่...เขาอาจจะไม่อ่อนโยน ใจดีกับผมแบบนี้ก็ได้ อย่างดีที่สุดเขาอาจจะปล่อยผมไป ส่งผมกลับยังโลกเก่าของตัวเอง

อย่างร้าย เขาอาจจะฆ่าผมอย่างเลือดเย็น ไม่สนใจผมอีก ผมเหลือบมองท่าทีของคนด้านหลัง ท่านอินุไค ไม่ตอบไม่พูดอะไร ร่างสูงทำเพื่อหลับตาเท่านั้น ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไม่ติดขัด บางทีเขาอาจจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้

"เจ้าคิดเยอะจริง ข้าฟังเจ้าไม่ทันแล้ว" คนด้านหลังยังคงหลับตานิ่ง หัวคิ้วขมวดเป็นปมเล็กน้อย

"ท่านฟังไม่ทันหรอครับ" ผมถามอย่างสงสัย ในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก

"เจ้าคิดเยอะแยะไปหมดจนข้าเริ่มปวดหัวไปหมดแล้ว ทำไมถึงคิดอะไรมากมายขนาดนี้กัน" ในที่สุดท่านอินุไคก็ลืมตาขึ้น มือหนาที่เคยกอดเอวผมยื่นไปหยิบม้วนเอกสารบางอย่าง เปิดไปมาอย่างเบามือในนั้นมีแต่ตัวอักษรโบราณ ที่ไม่มีอยู่ในปัจจุบันมากมาย

อ่านไม่ออกสักนิด....

"ท่านกำลังทำงานอยู่ ผมไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมครับ" ผมขอ ไม่อยากอยู่ใกล้เขา ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจเขานะ แต่เพราะผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ต่างหาก อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร...