Never Again // Dutch

-25-

Nee. Ik ga het niet vertellen. Misschien ooit een keer, maar nu nog niet. Calum kijkt mij doordringend aan. "Wat?" zeg ik. "Wie ben jij eigenlijk? Ik bedoel: ik ken je naam wel maar hoe ken jij Luke en waarom ben je nou precies hier?" zegt Calum. "Ik ben hier omdat Ashton dat gevraagd had en ik ken Luke van vroeger." zeg ik. "Meer details..?" zegt Calum. "Ik gaf hem bijles en we waren beste vrienden.." zeg ik. "Beste vrienden? Hoe verklaar je dan dat jullie zo rood werden toen we dat spel deden en we vroegen of je al ontgroend was enzo?" "Waarom stel je zoveel vragen?" zeg ik. "Omdat ik dat wil weten." "Nou misschien vertel ik het ooit maar nu dus niet." "Waarom niet?" zegt Calum. "Calum stop." zegt Ashton. "Waarom? Ik mag toch wel vragen stellen." "Laat haar gewoon, Calum." zegt Ashton. "GA WEG!" horen we Luke roepen vanuit z'n kamer. Calum en Ashton rennen naar Lukes kamer. Ik besluit om achter ze aan te gaan. Met tegenzin. Ik ga hier echt spijt van krijgen maar toch zeg ik: "Jongens.. Kan ik even alleen met Luke zijn?" Ashton en Michael kijken me raar aan. "Weet je het zeker?" zegt Ashton. Ik zucht. "Ja.." zeg ik. Iedereen (behalve Luke dus..) verlaat de kamer. Als iedereen weg is ga ik naast Luke op de grond zitten. Het blijft even stil. "Waarom zit je hier..?" vraagt Luke zacht. Ik zeg niks. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen.. Ik voel dat hij me aankijkt. "Ik.. Ik weet het niet.." zeg ik. "Ga dan weg.. Ik weet dat je me liever niet meer wil zien.." zegt Luke. "Wat heb je gedaan? Ik bedoel.. Waarom zitten je handen onder het bloed?" zeg ik. "Ik was een beetje boos op mezelf.. Denk ik.." "Waarom?" "Dat ik jou zo heb laten gaan.." zegt Luke. Ik slik even. Die zag ik niet aankomen. Ik trek m'n knieën op en begraaf m'n hoofd in m'n benen (klinkt raar maar ik denk dat je wel snapt wat ik bedoel). Ik zucht, sta op en loop naar de badkamer. Ik vind ergens in de kastjes een beetje verband en ontsmettingsmiddel. Als ik terugkom zie ik Luke helemaal trillen. Ik heb 'm nog nooit zo gezien. Nog nooit. Ik ga op m'n knieën naast 'm zitten en pak z'n hand. Hij kijkt me recht in m'n ogen aan. Negeer het Sarah.. Negeer het.. Ik begin z'n wondjes te ontsmetten. "Dan gaat het niet ontsteken straks en dan krijg je minder grote littekens." zegt ik trillerig. "Waarom doe je dit.." zegt Luke. Ik zeg niks. Ik weet ook niet eens waarom ik dit doe. Ik sta op. "Ga je gezicht schoonmaken. Dan ruim ik het glas op." zeg ik. "Nee ik heb die troep gemaakt dus ik ruim het op." "Doe nou gewoon wat ik zeg." zeg ik en hij gaat naar de badkamer. Ik pak een paar stukjes glas op, wikkel ze in een stukje verband en stop ze in m'n broekzak. De rest van de glasscherven veeg ik op en gooi ik in de prullenbak. Als ik net klaarben komt Luke terug. Z'n gezicht is schoon alleen z'n ogen zijn wel nog rood. Hij staat er zo gebroken bij. Is dit mijn schuld? Ja toch..? Ik kan het hem niet aandoen.. Ik loop op 'm af en knuffel 'm. Twijfelend slaat hij ook z'n armen om me heen. Ik begin zachtjes te snikken en Luke ook. Ik begraaf m'n gezicht in z'n t-shirt en Luke houd me stevig vast. Zo staan we een tijdje. Ik heb dit echt gemist.. En toch blijf ik hem haten. Dezelfde gevoelens als 3 jaar terug komen weer naar boven. Stop. Dit mag niet weer gebeuren.. Ik maak me snel los en loop snel de kamer uit. Ik wil net m'n kamer in als Ashton me tegenhoudt. "Sarah.. Wat is er..?" vraagt Ashton. Ik begin te huilen en Ashton trekt me in een knuffel. "Wil je erover praten..?" vraagt Ashton na een tijdje. Ik schud m'n hoofd van nee. "Is goed.. Komt wel een andere keer." zegt Ashton. "Ik wil even alleen zijn.." zeg ik. "Is goed. Zie je later." zegt Ashton en hij laat me los. Als ik in m'n kamer ben loop ik rechtstreeks naar de badkamer en doe 'm op slot. Ik haal het verbandje met de glasscherven eruit. Ik heb dit al meer dan 3 dagen niet meer gedaan. En nu ga ik het weer doen. Toen Luke m'n krassen voor het eerst zag zei hij meteen dat ik moest beloven dat ik het nooit meer zou doen. Ik heb het beloofd. Ik heb het toen meer dan 2 jaar niet meer gedaan. Toen Luke wegging was ik weer begonnen en nooit meer gestopt.. Belofte verbroken. Ik trek m'n shirt wat omhoog. Ik zie al m'n krassen verschijnen. En ook zijn naam. Waarom heb ik dat ooit in m'n huid gekrast. Dat was echt een van de domste dingen wat ik ooit heb gedaan. Elke keer als ik dat zag probeerde ik het door te krassen. Wat niet lukte. Ik had het er toen zo hard in gekrast (+ daarna nog een paar keer eroverheen) dat je het nu nog steeds duidelijk ziet. Niet slim dus. En waarom ik dat gedaan had? Geen idee. Misschien omdat ik hopeloos was.Verliefd, boos en verdrietig tegelijk. Ja uh die verliefd dinges.. Ik was dus verliefd op Luke. Hoe dat is gekomen weet ik niet, want hij is een eikel. Je wás verliefd, maar je bent nu nog stééds verliefd op hem sukkel. Ugh. Ik haat m'n leven. Ik pak het scherpst uitziende glas stukje en begin te snijden. Ik weet niet hoe het komt maar met glas doet het meer pijn dan met een mes. Ondertussen rollen de tranen over m'n wangen. Dan wordt er op de deur geklopt. "Sarah? Ben je hier?" hoor ik Michael vragen. "Ja.." zeg ik. "Wat ben je aan het doen?" vraagt Michael. Mezelf aan het snijden duh. "Ik uh.. ben bezig met m'n haar..?" zeg ik twijfelend. "Ben je aan bet verven?! Zonder mij?!" "Nee. Ik ben niet aan het verven.. Gewoon stylen..?" zeg ik. "Mhh ok. Maar laat het wel weten als je gaat verven." zegt Michael. Het bloed loopt ondertussen over m'n zij heen. "Shit.." mompel ik tegen mezelf. Ik pak snel een papiertje en begin het bloed weg te halen voordat het m'n broek inloopt. Ik zucht. Als het bloeden grotendeels is gestopt doe ik wat pleisters eroverheen en ruim de troep die ik heb gemaakt op. Als het er weer ok uitziet verlaat ik de badkamer. "Ben je klaar?" vraagt Michael. "Ja." zeg ik. "Moo, want ik moet pissen." zegt Michael en hij rent de badkamer (waar dus ook de wc is) in. Ik ga op bed liggen. Niet veel later komt Michael terug. "Sarah? Wat is dit?" vraagt Michael geschokt. Ik kijk naar wat ie in z'n hand heeft. Fuck. Een stukje glas met rood eraan. Mijn bloed dus.. "Ik uh.." begin ik. "Snij je jezelf..?" vraagt Michael bezorgd. "Wat boeit jou dat nou." zeg ik. "Sarah. Ik geef om je. Als een vriend. Dat doen we allemaal.. Zelfs Calum." zegt Michael. "Ja vast." zeg ik. "Ik meen het." zegt Michael. "Dus.. Waarom snij je jezelf..?" vraagt Michael voorzichtig. "Ik haat dit leven." zeg ik met een zucht.