Never Again // Dutch

-10-

"Hey Ash." zeg ik. "Hey, kom je voor Luke?" vraagt Ashton. "Ja.." zeg ik en ik kijk naar m'n schoenen. "Hij is nu even wat halen. Hij komt zo terug. Ik stuur wel even een bericht dat je er al bent en dat je nu bij mij bent." zegt hij met een glimlach. En weer met die schattige kuiltjes. Hier ga ik nog heel lang last van hebben. "Dus hoe gaat het? Je haar ziet er trouwens gaaf uit!" "Het gaat goed hoor. En thanks." zeg ik. "Na gisteren heb ik meteen die film verwijderd." zegt Ashton. "Echt? Wauw." zeg ik. "Het was wel een goede film als je in slaap wil komen." zeg ik met een lach. "Had dat even eerder bedacht! Dan had ik vanavond lekker geslapen." lacht Ashton. Wat zijn we raar bezig. Ondertussen had Ashton al een bericht naar Luke gestuurd en nu kreeg hij er een terug. "Luke zegt dat hij er over ongeveer twintig minuten is en dat ik jou gezelschap moet houden." zegt Ashton. "Zei hij dat laatste echt?" vraag ik en ik trek een wenkbrauw op. "Nee dat laatste verzon ik, maar ik wil je wel gezelschap houden." zegt Ashton terwijl hij naar de grond/schoenen kijkt. Aw. Hij is best schattig als hij verlegen wordt. Waarom. Vind. Ik. Alles. Aan. Hem. Schattig? Wat. Is. Er. Mis. Met. Me? "Je denkt veel hè?" vraagt Ashton. Ja, momenteel vaak over jou. "Uh ja.." zeg ik. "De jongens en ik dachten dat we misschien morgen konden afspreken voor American Idiot." zegt Ashton. "Oh nou.. Als ik vanmiddag eerder klaar ben met Luke kan ik dan al afspreken." zeg ik. "Ten eerste denk ik dat het dan een beetje awkward wordt tussen jullie en ten tweede Calum had vandaag al iets." zegt Ashton. "Oh." zeg ik. Ugh ik heb dus geen zin om 2 dagen achter elkaar met Luke af te spreken. Wel met Ashton. Maar dat is een ander verhaal.. "Uh zou ik je alvast binnenlaten?" vraagt Ashton. "Liever niet. Ik sta hier wel goed." zeg ik. "Gaat het wel ok? Je kijkt zo nerveus.." vraagt Ashton bezorgd. Ja tuurlijk ben ik nerveus. En als ik Luke dan eindelijk zie, wil ik z'n kop eraf rukken. Ok niet letterlijk. Nouja.. Misschien. Ik zie aan Ashton dat hij me niet helemaal geloofd maar het laat gaan."Wanneer ga je weer een nieuwe cover plaatsen?" vraagt hij dan. "Als ik een huis heb gevonden en m'n instrumenten zijn verhuisd." zeg ik. "Waarom wil je hierheen verhuizen? Australië is veel beter toch?" zegt Ashton. "Nee. Daarom ga ik juist weg." zeg ik. "Waarom?" "Iemand heeft m'n leven bijna verpest. Gelukkig kwam ik soms nog voor mezelf op, anders was ik hier niet." zeg ik. "Bedoel je letterlijk dat je dan niet hier was of gewoon niet meer hier op eh zeg maar aarde..?" vraagt Ashton voorzichtig. "Letterlijk." zeg ik. Was ik Luke maar nooit tegen gekomen. Maar dan zou Ashton ook niet hier zijn. En Michael. En die gast die Calum heet. En dat gun ik ze wel. Behalve Luke. Ik haat leven. Het is zo ingewikkeld. Als je de een niet had ontmoet hadden de anderen hier niet geweest, maar dat verdienen ze wel maar hij niet. Ok dit begrijpt niemand. Ach laat ook maar. Aan het eind van de gang komt een jongen met een blonde kuif m'n richting op gelopen. Nee nee nee nee nee ga weg ga weg. (A/N sorry :$ maar lees alles wat Sarah zegt zeg maar boos) "Sarah!" roept de jongen en hij begint sneller te lopen. Nee nee stop met lopen. Nu. Shit. "Ik ga maar.." zegt Ashton en hij loopt z'n kamer in. En nu staat hij voor me."Omg ik ben zo blij je weer te zien!" zegt de jongen oftewel Luke. Hij geeft me een knuffel, maar ik knuffel dus echt niet terug. Ben ik ook niet van plan. "Is er iets?" vraagt Luke. Ik negeer hem. "Waarom negeer je me?" nog steeds zeg ik niks. Ik kijk hem strak aan. "Hey guys!" hoor ik (volgens mij) Michaels stem zeggen. Ik kijk om met een boos gezicht (dat boze gezicht is niet voor Michael bedoeld maar voor Luke). Volgens mij ziet Michael dat en zegt: "Ikkee uh ga maar weer. Later." en hij loopt zijn kamer binnen. Ik kijk weer Luke aan. Die piercing staat 'm best leuk. Niet zo over hem praten/denken of wat dan ook. "Wat is er?" vraagt Luke. Hij begint zich ongemakkelijk te voelen. Mooi zo. "Zullen we naar m'n kamer gaan? Hier op de gang is het een beetje uh raar.." "Best." zeg ik en hij krijgt een glimlach op z'n gezicht. "Je praat." zegt hij en ik draai met m'n ogen. Hij opent z'n kamer en we lopen naar binnen. "Ga zitten." zegt Luke en hij wijst naar z'n bed. Ik ga zitten. "Waarom ben je niet blij om me te zien.." vraagt hij verdrietig. Aw zielig. Nee het is niet zielig. Ugh. "Waarom zou ik blij moeten zijn?!" vraag ik boos. "Omdat we elkaar al een lange tijd niet meer hebben gezien.. We zijn toch beste vrienden?" "Wáren beste vrienden." zeg ik. "H-hoe bedoel je..?" "Dat zeg ik toch. We waren ooit beste vrienden, maar je hebt mij dus voor die drie coole gasten ingeruild. Ik meen serieus dat ze cool zijn, maar toch. Dat is niet m'n punt." "Waarom zou ik jou inruilen? Je bent de coolste meid die ik ooit heb ontmoet.." zegt Luke. Nou dat is erg aardig van je. Ik dacht ooit hetzelfde over jou, maar die gedachte is nu dus veranderd Hemmings. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ja vast." zeg ik. "Waarom ben je niet meer zoals toen.. Waarom ben nu nu zo boos in plaats van vrolijk..?" "Mensen veranderen. Jij bent veranderd en ik ben veranderd. Zo gaat het nu eenmaal in deze wereld, Hemmings." zeg ik. "Waarom wou je überhaupt met me afspreken als je me haat.." Tja.. Goede vraag. "Je wou toch zo graag met me spreken? Nou hier ben ik dan." zeg ik. "Nou.. eh.." stotterd Luke. "Komt er nog wat van." zeg ik. "Waarom heb je geen contact meer met me opgenomen?" vraagt hij terwijl hij me diep in de ogen aankijkt. Hij heeft nog steeds dezelfde mooie ogen. Shut up. Ugh. "Waarom heb jíj geen contact met mij opgenomen?" vraag ik. "I-ik eh.." stotrerd Luke weer. Ik heb 'm nog nooit zoveel horen stotteren. "Ik weet het niet.." zegt hij dan met een zucht. "Nou dan weet ik ook niet waarom ik geen contact meer met je heb opgenomen." zeg ik. We blijven elkaar een tijdje in de ogen kijken. Verdriet, verwarring en blijheid zie ik in z'n ogen. Wat zou hij bij mij zien? Waarschijnlijk niks, want zo dom is hij wel. Hij is niet voor niks blond. (A/N sorry for the blondies here :$) Ik heb zin om weg te lopen. Weetje. Dat ga ik gewoon doen joh. Ik sta op en loop naar de deur. Luke houd me aan me arm vast. "Laat los." sis ik. "Nee. Ik wil eerst weten waarom je me zo haat." "Je hebt m'n leven verpest sinds je weg bent gegaan. En je kwam een heleboel beloftes niet na. Nou goed?!" zeg ik. Ik maak mezelf los en loop de gang op. Oh daar komen al wat tranen. Rot tranen. Ga terug traantjes ga terug. "Sarah wacht!" hoor ik Luke roepen. Ik begin sneller te lopen. Vanaf achteren voel ik dat iemand, hoogstwaarschijnlijk Luke, z'n armen om me heen slaat en me stevig vasthoud. "Laat me los, idioot." zeg ik. "Laat het me dan alsjeblieft goedmaken.." zegt Luke. "Waarom zou ik?" "Omdat iedereen wel een tweede kans verdiend denk ik." "Dat denk je dan fout, want ik vind van niet. En laat me nu los." "Nee ik sta prima zo." zegt Luke. Ugh. "Wat is er dan gebeurt toen ik wegging?" vraagt Luke zacht in m'n oor. Sommigen wonnen m'n vertrouwen en knoeiden daar vervolgens mee. Ze pestten me dagelijks. Ik werd depri. Begon mezelf te snijden. Zelfmoordgedachtes. Ik werd mishandeld. M'n eigen ouders zette me het huis uit en wilden me niet meer zien. Moet ik nog doorgaan? Nee? Mooi. "Veel." zeg ik. "Zoals?" "Ik werd en volgens mij nu nog steeds gepest. Nou goed. Dat is een van de zoveel. En laat me nu gaan." zeg ik. "Sorry.. Dat wist ik niet.. Waarom werd je gepest.." "Wat denk je zelf? Ik ben veelste dik, lelijk en mega irritant. Jij denkt dat het leven alleen maar bestaat uit de bloemetjes en de bijtjes maar dat is dus niet zo, prinsesje." zeg ik. "Dat denk ik helemaal niet.. En je bent niet dik, lelijk of irritant.." zegt Luke en hij laat me los. Ik draai me naar hem om "Nou wat is de reden dan hè? Kun je me dat vertellen?!" zeg ik. Luke antwoordt niet. "Dat bedoel ik nou. Het is wel precies de reden dat ik word gepest en dat jij me in de steek heb gelaten." zeg ik en er lopen al een paar tranen over m'n wangen. "Jij denkt dat iedereen gelukkig enzo is, maar nee je hebt het mis, Hemmings. Ik ben doodongelukkig en dat komt door jou." zeg ik en ik loop weg. Luke blijft daar staan. Gelukkig. Ik ben bijna het hotel uit tot iemand weer tegen me begint te praten. "Sarah?" hoor ik. Michael. Die zat toch in z'n kamer? "Ik heb geen zin om te praten ok." zeg ik. "Waarom heb je gehuild..?" vraagt Michael bezorgd. "Vraag die vriend van een Hemmings maar. Maar pas op dat hij je later ook niet laat stikken." zeg ik en ik loop weg.