VAVEYLA (TAMAMLANDI)

1. Bölüm

Multimedya: Alya

☘

Hastaneden çıkmış, eve doğru yürüyordum. Nöbetim bitmişti. Buz gibi havada evime doğru adımlarken, çenem zangır zangır titriyordu. Soğuk hava iliklerime kadar işlemiş, bütün vücudumu hakimiyeti altına almıştı.

Issız bir sokağa girmiştim. İnşaatı tamamlanmamış binalar, terkedilmiş gecekondular vardı. Stajyer maaşımla anca böyle bir sokakta, ufak bir ev bulabilmiştim. Gece yarısı olduğundan kimse olmayan sokakta hızlı adımlarla evime doğru gidiyordum. Uykusuzluktan kapanan gözlerim ve üşüyen bedenimle adımlarımı yavaşlattım.

Kollarımı göğsüme sarıp kendimi ısıtmaya çalıştım. O sırada bir ses duyuldu. Muhtemelen eski gecekondunun içinden geliyordu. Birisi zor durumdaydı, yardım istiyordu. "İmdat!" diye bağıran sese doğru yürüdüm. Belki de gerçekten yardıma ihtiyacı vardı.

Gecekonduya yaklaştığımda pencereden baktım. 4-5 tane siyah takım elbiseli adam, bir adamı sandalyeye bağlamış, alnına siyah dayamışlardı. Adam çaresice bağırırken, ben öylece duruyordum. Ne yapmalıydım?

2 Gün Önce

Alarmın sesiyle gözlerimi aralamaya çalıştım. Kirpiklerim ne kadar dirense de, zorla açmaya çalıştım. Yatakta doğrulup ayaklarımı sarkıttım. Alarmı kapatıp gözlerimi ovuşturdum. Bulanıklık tamamen gidip, etraf netleşince yataktan kalktım. Elimi yüzümü yıkayıp yatağımı topladım.

Üstüme siyah bir pantolon, beyaz boğazlı bir kazak giydim. Zaten hastanede değiştirecektim. Saçımı sıkı bir at kuyruğu yaptım. Montumu giyip evden çıktım.

Hastaneye doğru yürürken, yolda ev sahibiyle karşılaştım. Aynı apartmanda yaşıyorduk ve ben 2 aydır kira ödeyemiyordum.

"Alya, 2 ay oldu. Nerede benim param?"

Sıkıntıyla nefesimi dışarı verdim. "Ahmet amca, TUS (Tıpta Uzmanlık Sınavı) sınavı için kitap almam gerekti. Kitaplar pahalı olunca, parayı yettiremedim. Zaten stajyer doktorum biliyorsun, beni biraz daha idare etsen?"

"Nereye kadar idare edeceğim kızım? Bizde ev geçindiriyoruz. Kaç senelik kiracımsın diye bir şey demiyorum, ama benimde paraya ihtiyacım var."

"Tamam, bir şekilde ayarlamaya çalışacağım."

"Umarım." dedi yüksek ses tonuyla. Bende bir şey demeden yanından uzaklaştım.

Hastaneye geldiğimde giyinme odasına gidip kıyafetlerimi giydim. Yaka kartımı taktım ve acile indim. Kızlar bir kenarda sohbet ederken onların yanına gittim.

"Günaydın kızlar." dedim gülümseyerek. Cevap vermek yerine yüzlerini çevirdiler. Niye bilmiyorum, ama bana sebebini bilmediğim bir kin besliyorlar.

Kızlar tek tek dağıldı. Sadece Sinem kaldığında onunla konuşmaya başladım. Bir tek o benle konuşurdu.

Boğazımı temizledim. "Sinem, nasılsın?"

"İyi, sen nasılsın?"

"Bende iyiyim. Senden bir şey isteyecektim."

"Tabii." dedi tek kaşını kaldırarak.

"Bana, biraz borç para verebilir misin? Maaşa kadar." dedim sıkıntıyla. İnsanlardan borç istemek hayatta en nefret ettiğim şeydi.

"Şey, aslında bendede yok. Annemler de biraz sıkıntıda. Onlara yardım ettim bende." dedi omzuma dokunarak.

Burukça tebessüm ettim. "Neyse, yine de sağol."

Sinem'in yanından uzaklaşıp kafeteryaya indiğimde bir masaya oturdum. Saçlarımı geriye attım ve derin bir nefes aldım. Kira verecek param yoktu, kredi çeksem bile ödeyemezdim.