Dağılan saçlarımı beceriksizce düzelttim. Solgun yüzüme tekrar tekrar baktım. Yeni yeni çıkmaya başlayan sakallarım kendini sadece yakından bakınca gösteriyordu. Çenemin çevresi hafifçe sivilcelenmişti.
O geceden sonra Sahra kendini odasına kapatmıştı. Kimseyle konuşmuyordu. Telefonlarımı açmıyor, mesajlarıma dönmüyordu. Ne zaman evine gitsem kapı duvardı. Annesi, ağabeyi ya da herhangi birini istemiyordu.
Bu durum canımı fazlasıyla yakıyordu. Yanında olamadığım için uyku tutmuyordu, gecenin köründe bile çıkıp evine gitmek istiyordum. Özlüyordum.
"Oğlum," Annemin odama girmesiyle gözlerimi aynadan çektim. "Bugün Sahra'nın yanına gidecek misin?"
"Evet anne, tekrar şansımı deneyeceğim. Belki de bugün ikna edebilirim."
"Umarım edebilirsin. Çok üzülüyorum böyle olmasına da. Kendini odaya kapattı gencecik kızcağız."
O gecenin görüntüleri kafamda canlandığında sinirlendim. Sahra'ya dokunan elleri o akşam kırmıştım ama içimdeki öfke dinmek bilmiyordu. Üzerine bir de Sahra'yı görememek beni daha da agresif birisi haline getirmişti.
*
Beyaz kapıyı hafifçe tıklattım. Yanıbaşımda duran Sahra'nın annesi omuzuma iki kere hafifçe dokunarak diğer odaya gitti.
Kendimi suçlu hissediyordum. Benim yüzümden Sahra'ya bunların yapıldığını düşünüyordum.
İçeriden ses gelmeyince kapı kolunu kıpırdattım. Tabiki kilitliydi.
"Sahra, benim güzelim." Kapıya doğru seslendim. Ses gelmiyordu. Altı gündür bu durumdaydık. Her seferinde kapıdan elim boş dönüyordum.
"Bak bitanem, seni çok özledim ve görmek istiyorum. Korkmana gerek yok."
"Bırakın beni!" Sahra'nın ağlamaklı gelen sesine gülümsedim. Evet bu saçmaydı ancak altı gündür ilk defa sesini duyabilmiştim.
"Bebeğim, ben tek başımayım. Seni görmek istiyorum. Lütfen sevgilim."
"Pamir git diyorum. Utanıyorum." Ses bu sefer daha yakından gelmişti. Kapıya yaklaşmıştı.
"Neyden utanıyorsun sen çimen gözlüm?"
Kapıda birkaç tıkırtı oluştu. Ardından kilit sesi geldi ve kapı aralandı.
Yeşil gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Saçını rastgele yukarıdan toplamış, üstü başı da kırışıktı.
Eli tişörtünün yakasına gitti ve hafifçe aşağı çekiştirdi. "Bak," dedi ağlayarak. "Her yerime dokundular."
Ağlaması şiddetlendiğinde hemen içeri girip göğsüme bastırdım. Tek elimle kapıyı örttüm. Kollarını belime dolayıp kafasını göğsüme bastırdı. Bağıra bağıra ağlıyordu.
Psikolojisi iyi değildi ve korkuyordu. Kollarını çekti ve benden uzaklaşıp yatağa oturdu.
"Git Pamir," diyerek bir hıçkırık çıktı ağzından.
Yatak başlığına sırtını yasladı. Dizlerini kendine çekip kafasını gömdü. Karşısına geçip kollarını tuttum.
"Sevgilim, ne olur bak yapma böyle," Kollarını korkarak geri çekti. Ürkek bakan gözlerine kaşlarımı çattım.
Baştan aşağı bütün vücudum uyuştu. Şakaklarıma giren ağrı yüzünden gözlerimi kıstım.
"Çirkinim ben, seni haketmiyorum." Kafasınu tekrar dizlerine gömerek ağlamaya devam etti. Onu karşımda böyle çaresiz görmek beni sanki her yerimden bıçaklıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAVEYLA (TAMAMLANDI)
Fiksi Umum"Çığlıklarını duymayan birine ihtiyaç duyuyorsun." dedim fısıldayarak. "Benim hayatımda var olmuş olman bile fazlasıyla tebessüme neden. Kırk kez kırılırım da sana, yine en çok seninle sağlamlaşırım."
