𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 7

"Isis?" hoorde ze ineens en keek op. Recht in Carels bruine ogen. "Wat doe jij hier?" vroeg hij verrast. "Ik uhm, Amber is mijn studiegenoot. En ze wilde me mee nemen naar de training." legde Isis uit.

"Hey Ca! Is dat je chick?!" riep een van de jongens. "Houd je bek Kaj!" zei Carel geïrriteerd.

"Waarom heb je dat niet verteld?" grinnikte Carel. "Je vroeg er niet naar." kaatste Isis terug en ze moesten lachen. De jongen die net riep kwam met twee anderen bij hen staan. "Dus, hoe hebben jullie elkaar leren kennen? En met de details graag." Kaj sloeg een arm om Carel heen.

"Doe normaal." Carel duwde hem weg. "Dat gaat jullie niets aan." zei Isis. Ze ging echt niet alles vertellen aan hun. "Ik ben trouwens Kaj!" zei hij. "Dat had ik door. Ik ben Isis." lachtte ze en gaf hem een hand. De andere jongens merkten het ook op en gaven haar ook een hand.

"Leuk je te leren kennen." glimlachtte een van de jongens. "Ik ben Daley Sinkgraven." voegde hij eraan toe. Zo kwamen er een heleboel jongens voor bij Isis. Daley, Frenkie, Matthijs, Joël, Max, David, Lasse, Donny, Klaasjan, Daley Blind, Davy en nog een paar. De jongens waren allemaal heel aardig.

"Zie je wel." zei Amber terwijl ze in de kantine aan het wachten waren. "Ja ja, je vrienden zijn aardig." grinnikte Isis en Amber moest lachen. "Dus Matthijs is jouw vriendje?" vroeg Isis voorzichtig aan haar. Amber begon te lachen.

"Nee joh. Mijn beste vriend." zei ze. Isis zag haar een beetje rood worden. "Am." zei Isis streng en ze moest lachen. "Oke oke jij je zin! Matthijs is leuk." gaf Amber toe en Isis begon te grijnzen. Frenkie, Matthijs en Carel kwamen aan gelopen en Amber gaf Isis een waarschuwende blik.

"Dus, vertel iets over jezelf." zei Matthijs. "Jij bent wel nieuwschierig he. Maar goed, ik zal wat over mezelf vertellen." zei Isis en alle drie de jongens keken haar aan.

"Ik ben Isis de Wit. Ik ben 19 jaar en woon in de Zuidas. Daar woon ik samen met mijn beste jeugd vriendin Michelle in een apartementen complex. Mijn familie woont nog in Amsterdam - Zuid. Sinds een paar weken geleden ben ik begonnen aan de universiteit van Amsterdam voor de opleiding journalistiek. Ik houd er van om te schrijven en mensen vragen te stellen. Door de uni heb ik Amber leren kennen."

"Zo, dus jij gaat ons later interviewen als we van die oude zakken zijn?" grapte Carel en ze moesten allemaal lachen. "Misschien wel." zei Isis serieus. "Zeg, er is nog een vacature open voor interviews hier." begon Frenkie. Gelijk had hij Isis haar aandacht.

"Heb je al ergens een baantje?" vroeg Carel en Isis schudde haar hoofd. "Michelle al wel bij de kinderopvang. Maar die werkt al een jaar. Ik kon dat nog niet vanwege de school drukte." legde Isis uit. "Ik zal onze directeur eens tippen." knipoogde Carel en Isis haar wangen kregen een kleur.

"Matt, zie jij daar wat ik zie?" zei Frenkie. "Zeker zie ik dat Frenk." antwoordde Matthijs met een grijns. "Hou eens op." Carel gaf Frenkie een schop onder tafel en rolde zijn ogen.

Even later liepen ze met de drie jongens naar buiten. "Hey, wij gaan vanavond naar de bios met zijn allen. Hebben jullie zin om mee te gaan?" vroeg Matthijs ineens. Amber en Isis keken elkaar aan. Hier zeiden ze geen nee tegen. "Natuurlijk" glimlachten de twee meiden.

"Maak je geen zorgen. Er gaan nog meer meiden mee. De beste vriendin van Kaj: Lisanne en de beste vriendin van Kasper: Krista, gaan mee." zei Frenkie. "En Anna van Jus ook?" vroeg Carel. "Die wist het nog niet zeker. Maar volgens mij wel." knikte Matthijs.

*

"Zeg Carel." begon Frenkie toen Amber en Isis weg waren. "Frenkie, ik weet wat je gaat vragen. Maar nee, ik vind Isis niet leuk." zei Carel meteen. Misschien net iets te snel.

"Je kijkt anders wel de hele tijd naar haar. En daarbij zou het leuk zijn als jij ook een relatie met iemand krijgt." voegde Frenkie aan zijn argument toe. "Precies" vond ook Matthijs.

"Jongens. Jullie zien het allemaal verkeerd. Ik vind mijn leven prima zo. Ik doe mijn eigen ding. Ik ben heus niet verliefd." ging Carel er tegenin.

"Dat zou zomaar eens kunnen veranderen." waren de wijze woorden van Frenkie en hij knipoogde.