𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 12

"Wat doe jij hier alleen?" vroeg de jongen. Hij had een smerige grijns op zijn gezicht. Isis rook drank en drugs. "Gaat jou niks aan." snauwde Isis en sloeg zijn hand weg. "Doe eens rustig." de jongen legde zijn handen terug op haar onderrug. Hij raakte haar aan. Isis kreeg tranen in haar ogen.

Wat over kwam haar ineens?

Isis haalde diep adem en gaf hem een knietje in zijn kruis. Dat zag ze altijd in films. Het werkte want de jongen zakte kreunend in elkaar. Isis begon heel hard weg te rennen. Alles begon draaien en het beeld werd wazig omdat ze zo hard rende. Opeens zag ze de grond dichterbij komen en alles werd zwart voor der ogen.

Toen Isis bij kwam, werd ze wakker in een onbekende omgeving. Haar beeld werd weer scherper. Het eerste wat ze zag - was dat Carel naast haar zat. Isis lag op de bank en wilde overeind komen. "Ho, blijf maar even liggen. Je hebt een flinke klap gehad." zei Carel bezorgd en duwde haar zachtjes terug in de kussens.

"Wat is er gebeurd?" vroeg Isis en bracht kreunend een hand naar haar voorhoofd. Ze kreeg hoofdpijn en voelde een blauwe plek op komen. "Ik was naar vrienden in Amstelveen. Toen ik op de terug weg was, heb ik je op de grond zien liggen. Ik zag meteen dat er iets niet goed was en heb je hierheen gebracht." vertelde Carel.

"D-die jongen. Waar is hij?!" zei Isis verward. "Welke jongen? Waar heb je het over?" vroeg Carel, rustig. "I-ik kwam terug van mijn familie. Er stond ineens een jongen achter me. Hij was dronken en had volgens mij ook gesnoven." Isis voelde de tranen weer op komen. "Heeft hij je aan geraakt?" vroeg Carel scherp.

Isis knikte en begon te huilen. Carel zei niets en sloeg zijn arm om haar heen. Alles kwam weer boven. Isis huilde uit op zijn schouder. "Er is nog meer he." zei Carel, voorzichtig. "Wil je het vertellen?" resoluut schudde ze haar hoofd. Carel mocht niet weten dat haar familie hem niet mocht. En ook niet dat Isis haar eigen moeder haar dochter geslagen had. Gelukkig was er niets te zien op Isis haar wang. Daar was ze blij mee, anders had hij daar sowieso naar gevraagd.

"Waar wil je heen? Michelle? Je familie?" vroeg Carel bezorgd. Isis schudde direct haar hoofd. "Ik wil hier bij jou blijven. Hier voel ik mij veilig." fluisterde ze en begon weer te huilen. Haar familie had ze ruzie mee en Michelle zou vast veel te bezorgd zijn.

"Sorry van je shirt." zei Isis en keek naar Carel zijn licht blauwe shirt. Het was nu goed te zien dat het doorweekt was door haar tranen. "Maakt niks uit. Ik heb er meer." zei hij. "Het gaat me nu eventjes om jou." Carel was lief. Te lief. Van binnen smolt Isis, hoe rot ze zich ook voelde.

"Weet je wat jij gaat doen? Jij gaat eerst douchen en andere kleren aan trekken. Dan heb ik een kop soep voor je." zei Carel en kneep even in haar hand. Isis knikte en stond samen op met Carel. Ze merkte dat ze gevaarlijk dicht op elkaar stonden. Isis voelde Carel zijn blik op haar branden. "Sorry." Mompelde hij en ze schudde haar hoofd. "Geeft niks." fluisterde ze terug.

Een kwartier later draaide Isis de kraan uit. Ze wilde niet Carels warme water op maken. Isis stapte onder de douche vandaan. Ze keek op de badrand. Maar toen ze zag dat die leeg was, zuchtte ze. "Eiting!" riep ze terwijl ze haar handdoek om haar lichaam wikkelde.

Een paar seconden later kwam Carel de badkamer binnen gestommeld. "Wat is er?" vroeg hij, alweer bezorgd. "Ik ben mijn kleren vergeten mee te nemen." Isis voelde haar wangen warmer worden. "Ik haal ze wel even." zei Carel lief.

"Dank je." Isis keek in de spiegel en zag een grote blauwe plek op haar voorhoofd. Ze was echt hard gevallen op het asfalt. Hier zat ze nog wel even aan vast en Isis kreunde. "Die blauwe plek blijft er nog wel even." zei ze met een zucht.

"Je bent nog altijd even mooi." zei Carel en ze draaide zich naar hem om. "Hoe dan? Mijn haar is vergeleken met een vogelnest en ik heb een joekel van een bult." somde ze op. "Dan nog ben je mooi." beweerde Carel. Isis keek in zijn bruine ogen en voelde dat hij zachtjes zijn lippen op de hare drukte. Ze ging er in mee terwijl ze met een hand haar handdoek vast hield zodat hij niet afgleed.

"Ca?" zei ze. "Ja?" met tegenzin liet hij der los. "Je zou kleren halen, weet je nog." grinnikte ze. "Ik sta hier veel liever met jou." zei hij eigenwijs. Isis grinnikte. "Meneertje slijmbal eerste klas ben je ja. Ga nou maar halen." ze duwde hem met al haar kracht, die ze nog over had, richting de deur.

"Houd ook van jou?!" reageerde Carel quasi beledigt. "Love you!" riep Isis gniffelend. Met een paar minuten was Carel terug bij haar. Hij had een zwarte trui bij zich en een donkerblauwe trainings broek van Ajax met zijn rugnummer 15.

Toen Isis de kleren aan trok, verdronk ze er zowat in. Maar het was lekker comfortabel en oversized. Carel was naar benenden gegaan om de soep van het vuur te halen. Isis vond de trap en liep naar beneden.

"Lekker." reageerde ze toen ze met zijn tweetjes op de bank zaten met beiden een kop soep. "Je mag vaker koken." vond ze. Soms gingen ze eten bij iemand met Frenkie, Matthijs en Amber. "Nou bedankt." lachtte Carel.

Hij keek ondertussen naar Isis. Ze was echt mooi. Al helemaal in zijn kleren die veel te groot waren voor haar. Misschien hadden Frenkie en Matthijs toch gelijk. Carel gaf eindelijk toe dat hij smoorverliefd was op Isis.

"Waar denk je aan?" vroeg Isis ineens en Carel leek op te schrikken uit zijn gedachten. "De wedstrijd van aankomend weekend. Ik hoop op een Basis plek." verzon hij gauw. "Hey. Jij gaat dit doen. Je verovert die plek en laat iedereen zien wat je kan. Ik heb er vertrouwen in." zei Isis. Carel glimlachte en at stilletjes zijn soep verder.

Wat deed hij opeens vreemd...