𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 13

Wauw wat een uitslag gisteren! 😍
Ik was in de eerste helft echt bang dat het mis ging en Emmen ging winnen.. Maar gelukkig is dat niet gebeurt! En we staan terug op de plek waar we horen❌❌❌🙌

Er was een ding dat Isis miste. Ze keek de woonkamer rond. "Wat zoek je?" vroeg Carel, die aan kwam lopen. Isis wilde het eigenlijk niet vragen, maar vroeg: "Heb jij mijn mobiel gezien?" Carel zijn ogen werden groot en sprong op. "Wacht hier." zei hij en liep weg.

Niet veel later kwam hij aangelopen met haar telefoon. "Gelukkig had je ook een Iphone. Ik heb mijn oplader gebruikt om jouwe op te laden." legde Carel uit. Isis knikte, zette haar telefoon aan en zag dat hij helemaal vol was. Er zat geen barstje in het scherm wat heel bijzonder was naar haar val.

Isis beantwoordde alle berichten van bezorgde mensen. Ze vertelde Michelle en Amber dat ze veilig bij Carel was en de rest later vertelde. "Wat wil je doen?" vroeg Carel toen ze klaar was met berichten antwoorden. Isis keek op de klok en zag dat het ondertussen 9 uur was geworden. Geen wonder dat iedereen zo bezorgd om haar was.

"Slapen?" vroeg ze toen ze voelde dat ze ontzettend moe was. "Wat jij wilt." Carel drukte een kus op haar voorhoofd. De plek tindelde nog na. "Isis." ze keek op in Carel zijn bruine ogen. Er zaten hier en daar zwarte spikkeltjes in.

"Je weet het nog niet. Maar in korte tijd ben je echt veel voor me gaan betekenen. Net zoals vroeger. Onze band was toen zo sterk en ik voel dat dat nu ook weer gaat gebeuren. Sterker dan ooit." vertelde hij.

Met open mond keek Isis hem aan. "Je vangt vliegen." grinnikte Carel zenuwachtig en Isis sloot haar mond weer. "Je... Ik..." stamelde ze. "Je hoeft niets te zeggen Ies. Ik weet het, ik weet het." zei Carel en sloeg zijn armen om haar heen. Isis legde haar hoofd tegen zijn borst.

Hoe haar moeder zo over hem kon praten, wist ze echt niet. Isis had nog nooit zo'n lieve jongen ontmoet dus deze moest ze koesteren. En ja, ze had gevoelens voor Carel. Heel veel zelfs. Net zoals nu. Isis'hart maakte tienduizend salto's en het bloed racede door haar aderen alsof ze een wedstrijdje speelden.

"Hier, een shirt." Carel gooide haar een oud Ajax shirt toe en een kort broekje van Ajax. Snel kleedde Isis zich om. "Sorry dat ik zo'n last ben." flapte ze eruit. "Hey, luister. Je weet dat ik alles voor je wil doen. Al helemaal na wat er vanavond gebeurt is. Dus maak je geen zorgen."

Isis knikte. "Wil je hier slapen of liever op de logeerkamer? Die heb ik ook als je wilt." bood Carel aan. Even twijfelde Isis, maar toen vroeg ze: "Mag ik bij jou slapen?" ze zag dat Carel even van zijn stuk gebracht was. Maar daarna herstelde hij zich snel weer. "Natuurlijk" zei hij lief.

Nadat Isis een soortvan haar avond routine had gedaan, liep ze de slaapkamer van Carel in. Ze keek rond. Er hingen wat posters van grote voetballers en Ajax shirts met de rugnummers die Carel ooit gehad had in de jeugd. Er stonden ook een paar foto's met zijn broertjes.

"Kun je het zien?" vroeg ze nerveus, toen ze vanuit haar ooghoeken Carel zag kijken. "Ja." zei hij, iets wat Isis verlegen maakte. "Wordt je nou verlegen?" wild schudde Isis met haar hoofd. "Jawel, ik zie het aan je." Carel grijnsde.

"Ga zo door of ik kom niet meer naast je liggen." dreigde Isis. Meteen was hij stil. "Sukkel."lachtte ze en ging naast Carel in bed liggen. Ze waren nog geen stel, maar het voelde wel zo. Carel had haar twee keer gezoend. En hadden hun gevoelens aan elkaar toe gegeven terwijl ze nog niks hadden.

Maar moesten jongens meisjes niet eerst vragen? Of maakte andersom ook niet uit? Isis werdt gek van haar gedachten en besloot het te laten voor wat het nu was.

"Kom je nog of blijf je de hele nacht zo staan?" vroeg Carel grijnzend. Isis werdt rood en liep naar hem toe. Ze kroop naast hem. Gelukkig vroeg hij niet verder over wat er vandaag nog meer gebeurt was.

De ruimte tussen hen sloot Carel door Isis zacht tegen zich aan te drukken. Meteen stroomde een veilig gevoel door haar heen. Isis voelde haar ogen zwaarder worden en ze sloot haar ogen. "Slaap je?" vroeg Carel. Isis reageerde niet en deed alsof ze sliep. Ze wilde eens weten wat Carel zou doen.

"Welterusten, ik hou van je." zuchtte Carel en ze voelde zijn lippen tegen haar voorhoofd. Isis moest haar best doen om niet te gaan glimlachen, want dat zou dit moment verpesten. Wel wist ze dat haar wereld nu op zijn kop stond.