𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 28

Wat een wedstrijd gisteren. Geen woorden voor. Gisteren bijna gexplodeert van gemengde gevoelens. Maar toch hartstikke trots.

En... ik praat al een weekje met een jongen die ook erg voor Ajax is, net als ik, hoe leuk is dat..?! 🤗

Isis werdt wakker en wreef in haar ogen. Hoe lang had ze geslapen? Ze keek op de wekker. Het was zeven uur 'S avonds. Isis had gewoon geslapen van vijf tot zeven. Nog steeds was het zware gevoel in haar buik niet weg. Isis zuchtte en besloot uit bed te gaan. Net op dat moment, hoorde ze stemmen.

"Ja, nee, het gaat echt niet goed met haar Ca. Isis is dood op van alles." hoorde ze Michelle zeggen. Razend snel dook Isis haar bed weer in. "Doe je ding. Ik ben beneden als je iets nodig hebt." Isis hoorde Michelle weg lopen en daarna alleen nog maar de ademhaling van Carel.

"Ies?" fluisterde hij. "Isis? Ben je wakker?" vroeg hij zacht. Ze reageerde niet en bleef stil liggen. Carel liep haar richting op. Hij zag dat Isis zijn shirt aan had en zuchtte. Het was klote om zijn vriendin zo te zien. Moe van de media. Moe van de reacties. Moe van alles. Moe van zijn gedrag tegen haar. Ze leek zo breekbaar hoe ze hier zo lag.

Isis opende haar ogen en keek in de bruine van Carel. "Oh my god, Isis. Het spijt me zo erg. Van alles. Dat ik je niet geloofde en dat ik zo te keer ben gegaan tegen je. Daardoor hebben wij nu problemen." ratelde Carel achter elkaar door.

"Ik weet het. Het is niet jouw schuld. Maar het maakt allemaal niks meer uit. De media heeft het verpest voor ons." zei Isis zacht. "Toch heb ik spijt." Carel kwam naast haar liggen en trok Isis tegen zich aan. Ze kroop tegen hem aan en haar gevoelens voor Carel waren heftiger dan ooit.

Nadat ze een tijdje zo gelegen hadden zei Isis: "Ca, je moet gaan. Het is al 9 uur. En je hebt morgen vroeg training." Carel leek het ook te beseffen en kwam half overeind. "Kan ik hier niet blijven?" smeekte hij. Direct schudde Isis haar hoofd.

"Je hebt gehoord wat Erik zei. Als we op ook maar enkele manier contact maken, wordt een van ons verwijdert. En ik wil niet dat jij verwijdert wordt van De Toekomst." zei ze eerlijk. Carel knikte zonder iets te zeggen.

"Ik ga dan. Maar onthoud: Wat er ook gebeurt, ik blijf van je houden. Heel veel Ies." fluisterde Carel. Hij zette zijn vingers onder haar kin en gaf haar een zoen. Isis genoot nog even van het moment. Misschien hun laatste samen.

"Ik zie je gauw." Carel stond op en trok zijn trui recht. Isis knikte en een traan rolde over haar wang. "Ik hou van je." zei hij opnieuw. "Ik ook van jou." fluisterde Isis. Carel glimlachtte en vertrok toen uit de kamer. Ze zuchtte toen ze zijn voetstappen hoorde verdwijnen. Isis liet zich in de kussens vallen en trok het dekbed over haar heen.

-

Isis werd de volgende ochtend wakker van haar telefoon die trilde. Ze kreunde en pakte hem van het nachtkastje. Isis zag dat haar moeder belde en ze fronste. Die had ze al weken niet meer gesproken sinds dat ze Isis geslagen had. Wat moest haar moeder. Met een zucht nam Isis op.

"Hoi mam." zei ze op een neutrale toon. Hier had ze dus echt geen zin in. "Hey ehm, schat. Kun je naar Amstelveen komen?" vroeg Estelle. "Waarom?" vroeg Isis scherp. "Ik... wil mijn excuses aan bieden. En wil dat niet zo doen. Niet op deze manier." hoorde ze haar moeder aan de andere kant van de lijn.

"Is prima, hoe laat?" vroeg Isis en probeerde normaal te blijven doen. "Twee uur?" vroeg Estelle. "Goed. Dan ben ik er." zei Isis kort. "Dank je, Isis." antwoordde Estelle. Ze namen afscheid en Isis staarde voor zich uit.

"Isis de Wit! Jij komt nu je bed uit. Je ligt er al dagen in! En het is daarbij al elf uur." een bezorgde Michelle liep op een drafje de slaapkamer in. "Moet jij niet werken?" Isis kwam overeind. "Ik ben een dagje vrij." verklaarde Michelle en Isis knikte.

"Ik ga vanmiddag naar Amstelveen." zei ze. "Gezellig." antwoordde Michelle. "Nou... Mijn moeder wilde haar excuses aan bieden voor wat ze gedaan had." Isis had het Michelle ondertussen ook al verteld. Alleen zij en Carel wisten er nu vanaf en dat wilde ze liever ook zo houden.

"Ik zeg gaan. Het is nu of nooit." zei Michelle serieus en Isis knikte. "Ik wil weten wat ze te zeggen heeft." antwoordde ze. "Snap ik. Hoe laat ga je?" vroeg Michelle. "Half 2." en Michelle knikte. "Moet ik mee? Of red je het?" vroeg ze er achteraan. "Ik red me wel." zei Isis snel en Michelle knikte.

"Dan is het goed." zei ze en liep naar beneden. Isis trok zichzelf het bed uit. Isis was niet meer zo moe maar ze had nog steeds xxl wallen onder haar ogen. Isis trok nette kleding aan en deed een klein laagje make- up op.

Nooit deed ze veel make-up op maar ze leek net op een smurf zo. Isis had kleine ogen van slaap te kort en rode wangen. Haar haar was vergeleken met een vogelnest. Goeie combinatie dit. Een smurf met vogelnest. Maar niet heus. Isis borstelde haar haren en deed er een hoge staart in.

Toen ze klaar was, liep Isis naar beneden. Het was nog maar 1 uur. Toch besloot ze naar Amstelveen te gaan. Kon ze iets rustiger aan doen en was ze op tijd. "Ik ga, Mich." zei ze tegen Michelle die achter de laptop zat. "Is goed. Bel me als er iets is." "Ja." Isis merkte dat Michelle bezorgd om haar was na alles wat er gebeurd was. Isis snapte het wel maar ze irriteerde zich een beetje.

"Ik ga." zei ze snel. "Tot straks!" riep Michelle vanuit de woonkamer. "Jo." antwoordde Isis en trok de deur achter zich dicht. Isis trok de muts van haar sweater over zich heen. Ze wilde niet dat de pers haar herkende. Isis stopte de sleutel in haar tas en wandelde rustig naar het station.